Μεταβολικές προκλήσεις αγώνα IRONMAN

Μεταβολικές προκλήσεις αγώνα IRONMAN

Εισαγωγή

Συνοπτική περιγραφή αθλήματος και συμμετεχόντων

Το Ironman είναι μια δοκιμασία τριάθλου μεγάλης απόστασης όπου ο αθλητής καλείται να αγωνιστεί σε 3,8 χιλιόμετρα κολύμπι, 180 χιλιομετρα ποδήλατο και τερματίζει έπειτα από μαραθώνιο, 42,2 χιλιόμετρα τρέξιμο (1). Κάθε χρόνο περίπου 50.000 τριαθλητές συμμετέχουν σε 24 επίσημους αγώνες Ironman παγκοσμίως. Οι συνηθέστερες ηλικιακές κατηγορίες είναι μεταξύ 30-40 ετών αλλά δεν είναι σπάνια η συμμετοχή αθλητών 50-60 ετών (2). Η συμμετοχή και ολοκλήρωση ενός τέτοιου αγώνα απαιτεί πολύπειρη και μακρόχρονη προετοιμασία. Πάραυτα, αναφέρονται αναλογικά περισσότεροι τραυματισμοί στον αγώνα απο οτι στην προπονηση (3). Η ένταση του αγώνα ποικίλει και έχει προταθεί ενα αναερόβιο κατώφλι υπερ-αντοχής, χαμηλότερο από το αντίστοιχο αναερόβιο κατώφλι (4). Οι elite αθλητές και αθλήτριες ολοκληρώνουν τον αγώνα σε 8-8,5 ώρες και 9-9,5 ώρες αντίστοιχα ενώ ο μέσος χρόνος τερματισμού για τους age-groupers είναι περίπου 11-12 ώρες και το ανώτατο χρονικό όριο είναι μεταξύ 15,5-17 ώρες (1). Όπως σε όλα τα αθληματα αντοχής, το σωματικό βάρος σχετίζεται με τον χρόνο τερματισμού και με την απόδοση στα επιμέρους αθλήματα (5). Αν και το ατομικό ρεκορ στον μαραθώνιο θεωρείται ένας καλός προβλεπτικός δείκτης για τον χρόνο τερματισμού στο Ironman, οι τριαθλητές, άντρες και γυναίκες, διαφέρουν από τους μαραθωνοδρόμους σε ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά και στην διάρκεια και είδος προπόνησης (6). To ποσοστό σωματικού λίπους στους αντρες τριαθλητές Ironman έχει σχετιστεί με τον τελικό χρόνο τερματισμού και τους επιμέρους χρόνους (7). Στις γυναίκες δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο κοινό ανθρωπομετρικό στοιχείο που να προβλέπει τον χρόνο τερματισμού στον αγώνα (6).

Υπόθεση

Η παρατεταμένη έκθεση σε μακρόχρονες και έντονες μεταβολικές απαιτήσεις επιδρούν στον ενεργειακό μεταβολισμό και τα ενεργειακά υποστρώματα, την υδατική ισορροπία, την ηλεκτρολυτική ισορροπία, την μηχανική του μυοσκελετικού, την εκκένωση του γαστρεντερικού, την ανοσολογική απόκριση, την κεντρική νευρική λειτουργία.

Σκοπός

Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι η ανασκόπηση πρόσφατης βιβλιογραφίας σχετικά με την αξιολόγηση και την υποστήριξη των πολλαπλών μεταβολικών και φυσιολογικών προκλήσεων, κυρίως κατά την διάρκεια ενός αγώνα Ironman, όπως την θερμορύθμιση και υδατική και ηλεκτρολυτική ισορροπία, την διατήρηση των αποθηκών γλυκογόνου, την ενεργειακή συμμετοχή των λιπιδίων, την ανοσολογική απόκριση, τον αυξημένο κινδύνο οξειδωτικού στρες και φλεγμονών.

Θερμορύθμιση - Υδατική και ηλεκτρολυτική ισορροπία

Η παρατεταμένη διάρκεια και οι ποικίλες συθήκες προπόνησης και αγώνα εκθέτουν τον αθλητή σε υψηλές θερμοκρασίες, υψηλή ακτινοβολία και μεγάλες υψομετρικές διαφορές αυξάνοντας τον κίνδυνο αφυδάτωσης και υπερθερμίας. Η εφίδρωση διακυμένεται μεταξύ 0,4-1,8L/h και συστήνεται παράλληλη κατανάλωση 0,4-0,8L/h και περίπου 20–30 meq/L ιονντα νάτριου ( χλωριούχα άλατα), κάλιο περίπου 2–5 meq/L και 5–10% υδατάνθρακες (8). Οι Sharwoodet al. αναφέρουν την μη επαρκή αναπλήρωση υγρών ακόμα και 12 ώρες μετά τον αγώνα (5). Γενικά, παρατηρείται μεγάλη διακύμανση στην υδατική και ηλεκτρολυτική πρόσληψη (9). Χαρακτηριστικά αναφέρεται οτι σύμφωνα με τους Meyer et al. oι 10 πρώτοι αθλητές κατανάλωσαν συνολικά 8,6±4,4 l υγρών ή 0,79 ± 0,43 L/h., 4,1 ± 1,6 g νάτριου και 3,7 ± 4,1 g κάλιο , αλλά και πάλι δεν απέφυγαν την αφυδάτωση καθώς η αντίστοιχη μείωση βάρους (μέσω εφίδρωσης) υπολογίστηκε στα 2,4 ± 1,1 kg ενώ προκλήθηκε υπογκαιμία κατά 0,4±8,8% (9). Οι Speedy et al. αναφέρουν πως οι γυναίκες τερματίζουν με χαμηλότερα επίπεδα νατρίου ενώ η απώλεια υγρών είναι μικρότερη σε σχέση με τους άντρες (10). Η υπερβολική πρόσληψη υγρών σε παρατεταμένες δοκιμασίες αυξάνει τον κίνδυνο για υπονατριαιμία ( Νa πλάσματος <130mmol/L) (υπονατριαιμία μέσω αραίωσης με ταυτόχρονη απώλεια νατρίου μέσω εφίδρωσης) και μάλιστα περισσότερο στις γυναίκες απ'ότι στους άντρες (11).

Πάντως, η υπονατριαιμία είναι κοινή κατάσταση κατά ενα αγώνα Ironman αλλά συνήθως είναι ασυμπτωματική. Παρ'όλο που ήπια υπονατριαιμία σχετίζεται με διάφορα εύρη αλλαγής βάρους, η υπερφόρτωση με υγρά στο 73% των περιπτώσεων προκαλεί συμπτωματική υπονατριαιμία (10).

Ενεργειακός μεταβολισμός

Κεντρικός ρόλος των υδατανθράκων
– Εργογόνος επίδραση μείγματος υδατανθράκων/πρωτεϊνών

Στην προπονητική περίοδο, η μεγαλύτερη πρόκληση ενός τριαθλητή Ironman είναι η κατά το δυνατόν ταχεία ανάνηψη μεταξύ των διπλών ή και τριπλών προπονήσεων την ίδια ημέρα. Όταν ο διαθέσιμος χρόνος ανάνηψης είναι μικρότερος των 8 ωρών, ούτε το μυικό γλυκογόνο ούτε η ικανότητα για άσκηση έχουν αποκατασταθεί έπειτα από προπόνηση εξάντλησης μυικού γλυκογόνου(12). Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κρίνεται αναγκαία η αναζήτηση των μηχανισμών και των διατροφικών στρατηγικών μεγιστοποιήσης της αποκατάστασης πριν από επαναλαμβανόμενη προπόνηση.


Υποστηρίζεται, πάραυτα, πως οι προσαρμογές σε χρόνια προπόνηση ίσως είναι μεγαλύτερες όταν η άσκηση επαναλαμβάνεται με χαμηλά επίπεδα γλυκογόνου (12,13). Οι Cohran et al. υποθέτουν πως προπόνηση υπό συνθήκες μειωμένης διαθεσιμότητας υδατανθράκων ίσως αυξάνει την οξειδωτική ικανότητα των σκελετικών μυών συμπεριλαμβανομένων καταρράκτες σηματοδότησης που συνδέονται με την μιτοχονδριακή βιογένεση όπως η p38 MAPK, ενώ αναφέρουν από άλλες μελέτες αύξηση της κιτρικής συνθετάση και της μέγιστης δραστικότητάς της, αύξηση της αφυδρογονάσης του υδροξυλο-ακυλο-συνενζυμου Α, της υπομονάδα IV του κυτοχρώματος οξειδάσης και γενικά την οξείδωση των λιπών (13).


Η κατανάλωση μείγματος γλυκόζης και φρουκτόζης ίσως παρέχει βέλτιστη ισορροπία υδατανθράκων για την ανασύνθεση του μυικού και ηπατικού γλυκογόνου, είτε από την προτίμηση ηπατικής γλυκογονοσύνθεσης από φρουκτόζη είτε της διαφορετικής εντερικής απορρόφησης. Από την άλλη,ο ρυθμός γαστρικής κένωσης από την απορρόφηση υδατανθράκων, οπότε και η κατάσταση, στεραιά ή υγρή, μάλλον δεν επιδρά στον ρυθμό γλυκογονοσύνθεσης στους μυς κατά την ανάνηψη (12). Σύμφωνα με την ανασκόπηση των Betts και Williams, ο υψηλότερος ρυθμός ανασύνθεσης γλυκογόνου για περισσότερες από 2-6 ώρες είναι στα 45-50 mmol μονάδες γλυκόζης/kg ξηρής μάζας/ώρα μετά από την κατάποση υδατανθράκων ποσότητας περίπου 1g/kg/ώρα ενώ μεγαλύτερα ποσά δεν φαίνεται πως επιταχύνουν την ικανότητα αποκατατάστασης γλυκογόνου (12). Πάραυτα, αυξημένη συγκέντρωση ινσουλίνης, η οποία επιταχύνει τον ρυθμό γλυκογονοσύνθεσης μετά την άσκηση, μπορεί να επιτευχθεί έπειτα από συνδυασμό υδατανθράκων – πρωτεϊνών, και μάλιστα κυρίως όταν το πρωτεϊνικό κλάσμα του μείγματος αποτελείται από υδρολυμένη πρωτεΐνη σε συνδυασμό με ορισμένα απαραίτητα αμινοξέα (ακέραιη πρωτεΐνη ή διακλαδισμένης αλυσίδας αμινοξέα). Η αναφερόμενη ποσότητα πρωτεϊνών για την βέλτιστη συνεργιστική δράση στην έκκριση ινσουλίνης είναι τουλάχιστον 0,3 g/kg/ώρα (12).
Εξάλλου, ανεξάρτητα από την επιτάχυνση της γλυκογονοσύνθεσης, το παρατηρούμενο εργογόνο πλεονέκτημα του συνδυασμού υδατανθράκων-πρωτεϊνών, εξηγείται αφενός και από την αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας, αφετέρου και από άλλο μηχανισμό που διαμεσολαβεί απευθείας στην ενεργοποίηση της πρωτεϊνοσύνθεσης και της μυικής αποκατάστασης όπως φαίνεται από μειωμένη συγκέντρωση μυογλοβίνης, ενεργότητα τόσο κρεατινικής κινάσης και γαλακτικής αφυδρογονάσης ή την απέκριση 3-μεθυλο-ιστιδίνης (12). Επιπρόσθετα, έχει αναφερθεί μεγαλύτερη ικανότητα άσκησης μεταξύ επαναλαμβανόμενων προπονήσεων έπειτα απο κατανάλωση πρωτεϊνών, όπου ίσως εμπλέκονται μηχανιμοί όπως αυξημένη κεντρική ικανότητα για άσκηση ή αναπλήρωση ενδοιάμεσων ενώσεων του κύκλου του κιτρικού.(12,14)

Πάραυτα, η διαιτητική πρόσληψη συχνά δεν συμπίπτει με τις συστάσεις για πιο μακρόχρονες δοκιμασίες εξαιτίας διάφορων παραγόντων, καθώς αναφέρονται συχνά διατροφικά διαταραγμένες συμπεριφορές στους αθλητές αυτούς κατά την περίοδο προετοιμασίας (11), αλλά και μείωση της όρεξης και γαστρεντερική δυσφορία που οδηγούν σε υψηλό ενεργειακό έλλειμμα, μείωση της απόδοσης κατά τον αγώνα ή και μη ολοκλήρωσής του (15). Για παράδειγμα, οι Broom et al. αναφέρουν μείωση της ακετυλιωμένης γρελίνης και του αισθήματος της πείνας κατά μια δοκιμασία μέτριας προς υψηλής ένταση (16).


Πριν από τον αγώνα βασικός στόχος είναι η μεγιστοποιήση των γλυκογονικών αποθηκών ενώ κατά τον αγώνα η συνεχής τροφοδοσία και διατήρηση των επιπέδων γλυκόζης πλάσματος σταθερά, σύμφωνα με τις γενικές συστάσεις για αγωνίσματα αντοχής (1,8). Σύμφωνα με τους Pfeiffer et al. η πρόσληψη υδατανθράκων παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση τόσο μεταξύ διαφορετικών διοργανώσεων όσο μεμονωμένα των αθλητών (6-136 g/h) (17). Έχει προταθεί πως ένα ομογενοποιημένο υγρό γεύμα, πλούσιο σε υδατάνθρακες, απορροφάται ταχύτερα από ένα ισοδύναμο στερεό γεύμα. Πάραυτα, σε τέτοιου είδους διοργανώσεις, η στερεά τροφή θα ικανοποιήσει την πείνα του αθλητή και να επιτρέψει μεγαλύτερη ποικιλία, η οποία μπορεί επίσης να βοηθήσει στην πρόσληψη επαρκών ποσοτήτων υδατανθράκων (1,15).

Άλλα ενεργειακά υποστρώματα-
Ο ρόλος των λιπιδίων και των αμινοξέων διακλαδισμένης αλύσου

Καθότι τόσο ο αγώνας Ironman όσο η προπόνηση είναι παρατεταμένης διάρκειας και μέτριας έντασης (4) , σημαντικό ενεργειακό υπόστρωμα, εκτός του γλυκογόνου, αποτελούν και τα λιπίδια (18,19). Η αυξημένη αιμάτωση των μυών οπότε και παροχή λιπιδίων μέσω της κυκλοφορίας, και η αυξημένη ινσουλινοευαισθησία και ευαισθησία σε κατεχολαμίνες εξαιτίας προπόνησης αντοχής βλετιώνουν την ικανότητα οξείδωσης του συνόλου των λιπιδίων (818,19). Επίσης, η αυξημένη αποθήκευση ενδομυικών λιπιδίων και η αύξηση της ενεργότητας ενζύμων που εμπλέκονται στην λιπόλυση και οξείδωση των λιπίδιων συνεισφέρουν στην σημαντική μείωση στον ρυθμό εξάντλησης του γλυκογόνου σε σχετικής έντασης δοκιμασία (18,19). Πάραυτα, ο κεντρικός ρόλος της διατροφικής υποστήριξης με πρόσληψη υδατανθράκων φαίνεται οτι υπερταιρεί των υπάρχοντων πρωτόκολλων με στόχο την αύξηση της χρησιμοποιήσης λιπιδίων (11).

Επιπλέον, εξαιτίας σχετικής αυξημένης πρωτεόλυσης κατά την παρατεταμένη άσκηση, έχει προταθεί η διαιτητική αύξηση των γλυκογονικών αμινοξέων και των αμινοξέων διακλαδισμένης αλύσου καθότι τα τελευταία έχουν σχετιστεί και με μείωση της κεντρικής κόπωσης. Πάραυτα, δεν υπάρχουν πρόσφατα δεδομένα που να υποστηρίζουν τις παραπάνω υποθέσεις (8). Όσο αφορά στα αμνοξέα διακλαδισμένης αλύσου, οι Howatson et al υποστηρίζουν την εμπλοκή τους στον καθυστερημένο μυικό πόνο (20).

Επιδράσεις στο ανοσοποιητικό και σε αιμοποιητικούς δείκτες

Γενικά, η σχέση άσκησης και λειτουργία του ανοσοποιητικού χαρακτηρίζεται ως καμπύλη ''J'', δηλαδή η ''καθόλου'' και υψηλής έντασης άσκηση σχετίζονται με υψηλό κίνδυνο λοίμωξης, ενώ η μέτριας ένταση άσκηση σχετίζεται με βελτιωμένη ανοσολογική απόκριση (21, 22). H εξαντλητική προπόνηση εκθέτει τους αθλητές αντοχής σε φυσιολογικό stress, το οποίο συνδέεται με την προσωρινή ανοσοκαταστολή και υψηλότερο κίνδυνο μόλυνσης, κυρίως λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού (URTI) (17). Πάραυτα, οι προσαρμογές της προπόνησης αντοχής μέτριας έντασης, όπως αυξημένη παραγωγή πολλαπλαστικών κυτοκινών και μείωση των υποδοχέων κορτιζόλης, ίσως συμβάλλουν στην μείωση της συχνότητας URTI (21). Οι Broadbent et al. υπέθεσαν πως αν τα CD4 λεμφοκύτταρα σε τριαθλητές Ironman έχουν μειωμένη αντίδραση σε μιτογονικά/αντογονικά ερεθίσματα, η ικανότητά τους να αναπαράγουν, να ενεργοποιούν άλλα υποσύνολα λευκοκυττάρων και να σηματοδοτούν ανοσολογική απόκριση, αυξάνει τον κίνδυνο για URTI. Επειτα από 12 μήνες προπόνησης, η χαμηλότερη αιμοσφαιρίνη και μέση συγκέντρωση αιμοσφαιρίνης ερυθρών ίσως υποδεικνύουν ανεπάρκεια σιδήρου σε τριαθλητές Ironman αλλά δεν σχετίστηκαν με μειωμένη συγκέντρωση και λειτουργία λεμφοκυττάρων ή αυξημένο κίνδυνο για URTI (21). Η βιβλιογραφία συμφωνεί, πως δεδομένης καλής κατάστασης θρέψης, η πιο αποτελεσματική προσέγγιση για την βέλτιστη ανοσολογική άμυνα στους αθλητές είναι η κατανάλωση υδατάνθρακων κατά την διάρκεια παρατεταμένης άσκησης (22). Σύμφωνα με τους Gunzer et al. o τροποποιημένος μεταβολισμός των πρωτεϊνών και η μέιωση των επιπέδων γλουταμίνης ορού ως αποτέλεσμα της μυικής λειτουργίας, έχει υποθετηθεί οτι επηρεάζουν την λειτουργία των λευκοκυττάρων ενώ η μέιωση της γλυκόζης ορού, χαμηλές αποθήκες ή/και χαμηλή κατανάλωση υδατανθράκων μειώνουν τον λόγο ινσουλίνη/κορτιζόλη οπότε και την ανοσοποιητική ικανότητα (22).

Γαστρεντερικά προβλήματα

Το πλάνο τροφοδοσίας, η σύσταση σε μονομερή/πολυμερή, η θερμοκρασία, η ωσμωτικότητα και η ένταση της άσκησης καθορίζουν τη γαστρική κένωση και την εντερική απορρόφηση (15). Σύμφωνα με τους DeOliveira και Burini, η έντονη προσπάθεια και υψηλά επίπεδα αφυδάτωσης είναι τα βασικά αίτια των γαστρεντερικών συμπτωμάτων που αναφέρονται από το 70% των αθλητών (23). Ισχαιμία του εντέρου είναι η κύρια αιτία των ναυτία, έμετος, κοιλιακό άλγος και (αιματηρή) διάρροια. Η συχνότητα είναι σχεδόν διπλάσια κατά το τρέξιμο από ό,τι κατά την διάρκεια της ποδηλασία ή της κολύμβησης και 1,5-3,0 φορές υψηλότερη στους ελίτ αθλητές (23). Στην μελέτη των Pfeiffer et al. 221 αθλητές αντοχής (άνδρες και γυναίκες) από διάφορα αγωνίσματα (δύο αγώνες Ironman,ένα IM 70.3, ένα μαραθώνιο και ενα αγώνα ποδηλασίας) απάντησαν σε ενα τυποποιημένο ερωτηματολόγιο μετά τον αγώνα για την διαθρεπτική πρόσληψη και αξιολογήθηκαν 12 γαστρεντερικά συμπτώματα σε μια κλίμακα από 0 (κανένα πρόβλημα) έως 9. Στο σύνολο των δεδομένων, συμπτώματα στο άνω και κάτω γαστρεντερικό συσχετίστηκαν με δυσφορία ενώ η πρόσληψη υδατανθράκων σχετίστηκαν θετικά με ναυτία και μετεωρισμό. Δηλαδή, υψηλή πρόσληψη υδατανθράκων έχει διπλή επίδραση: σχετίζεται αφενός με καλυτερο χρόνο τερματισμού αλλά και με υψηλότερο κίνδυνο συμπτωμάτων ναυτίας και μετεωρισμού (17).

Οξειδωτικό στρες, φλεγμονώδης απάντηση και αντιοξειδωτικά στοιχεία

Τα αγωνίσματα υπερ-αντοχής προκαλούν μυική βλάβη και συστηματική φλεγμονώδη αντίδραση (24-26). Η σύγχρονη βιβλιογραφία σχετικά με την πρόκληση οξειδωτικού στρες μετά από μια δοκιμασία Ironman δεν δείχνουν επίμονη βλάβη γενετικού υλικού μετά τον αγώνα. Πάραυτα, τα στοιχεία ακόμα είναι αρκετά περιορισμένα ενώ προτείνεται περαιτέρω μελέτη στην επίδραση του προκαλούμενου οξειδωτικού στρες στους ανακατασκευαστικούς μηχανισμούς(27) . Στη μελέτη των Neubauer et al. φάνηκε ότι η έντονη αρχική συστηματική φλεγμονώδης αντίδραση που προκαλείται σε ενα Ironman μειώνεται γρήγορα. Ωστόσο, μια χαμηλού βαθμού συστηματική φλεγμονή συνεχίστηκε τουλάχιστον μέχρι και 5 ημέρες μετά τον αγώνα, πιθανόν αντανακλώντας ελλιπή αποκατάσταση των μυών. Οι ερευνητές εξέτασαν σε 42 καλά προπονημένους τριαθλητές 2 ημέρες πριν και αμέσως μετά, 1, 5 και 19 ημέρες μετά από εναν αγώνα Ironman δείκτες μυϊκής βλάβης και συστηματική φλεγμονή (MPO, PMN, ελαστάση, κορτιζόλη, τετοστερόνη ,CK και ενεργότητα,μυογλοβίνη, IL-6, IL-10, hs-CRP). 19 ημέρες μετά τον αγώνα οι περισσότεροι δείκτες είχαν επανέλθει στα επίπεδα πριν τον αγώνα (24). Στο ίδιο δείγμα αθλητών, σύμφωνα με τους Reichhold et al. μια δοκιμασία Ironman δεν προκαλεσε παρατεταμένη (μετά από 19 ημέρες) βλάβη στο DNA σε καλά προπονημένους τριαθλητές ενώ η ολική αντιοξειδωτική κατάσταση αυξήθηκε αμέσως μετά τον αγώνα (25). Οι απαιτήσεις σε αντιοξειδωτικά στοιχεία δεν έχουν καθορισθεί ούτε για αθλητές αντοχής ούτε για υπερ-αντοχής. Οι Neubauer et al. υποστηρίζουν την σημαντικότητα διαφοροποίησης μια ισορροπημένης διατροφής για την διατηρήση της φυσιολογικής αντιοξειδωτικής κατάστασης των τριαθλητών Ironman σε σχέση με τις συστάσεις καθώς έδειξαν πως αν και αμέσως μετά τον αγώνα η αντιοξειδωτική ικανότητα πλάσματος είναι αυξημένη (όπως φάνηκε από τα ασκορβικό οξύ, α-τοκοφερόλη, επίπεδα Trolox και ORAC- αλλαγές που συσχετίστηκαν με ουρικό οξύ, χολερυθρίνη και ασκορβικό οξύ) και 1 ημέρα μετά συνεχίζει να υπάρχει μια προστατευτική επίδραση στην καταστροφή γενετικού υλικού, τις επόμενες ημέρες ανάνηψης τα επίπεδα καροτενοειδών και γ-τοκοφερόλης μειώθηκαν πιθανόν από ανεπαρκή διαιτητική πρόσληψη (26).
Βέβαια, έχει προταθεί η ευεργετική δράση και του εντερικού μικροβιόκοσμου από τους Martarelli et al (δύο στελέχη λακτοβάκιλλων για 4 εβδομάδες) και τους Lamprecht et al (παρέμβαση μείγματος έξι προβιοτικών για 14 εβδομάδες) σε δείκτες οξειδωτικού στρες και φλεγμονής (28,29). Έτσι, αναδεικνύεται ολοένα η δυναμική του εντερικού μικροβιόκοσμου στην υγεία γενικότερα.

Σύνοψη- Σμπεράσματα

Βασική προτεραιότητα για τους αθλητές υπερ-αποστάσεων, όπως το Ironman, είναι η επαρκής πρόσληψη μακροθρεπτικών και υγρών. Παρ'όλη την έντονη διαμάχη σχετικά με τους κεντρικούς και περιφερικούς μηχανισμούς που ίσως επιδρούν στην κόπωση κατά μια παρατεταμένη δοκιμασία, η διατήρηση της διαθρεπτικής και υδατικής ισορροπίας παραμένει καίρια για την επιτυχή συμμετοχή στον αγώνα. Η κατανάλωση μείγματος υδατανθράκων και πρωτεϊνών τόσο ως εργογόνα όσο στην πρόληψη της ασκησιογενούς ανοσοκαταστολής κρίνονται απαραίτητα. Έχει προταθεί ευνοϊκή προσαρμογή στην επαναλαμβανόμενη άσκηση υπό χαμηλά επίπεδα γλυκογόνου, αλλά οι μηχανισμοί είναι υπο διερεύνηση. Η πρόσληψη υγρών και ηλεκτρολυτών διαφέρει σημαντικά μεταξύ των αθλητών ενώ υπερβολική πρόσληψη υγρών σε παρατεταμένες δοκιμασίες αυξάνει τον κίνδυνο για υπονατριαιμία και μάλιστα περισσότερο στις γυναίκες απ'ότι στους άντρες. Παρόλης της αυξημένης αντιοξειδωτικής και αντιφλεγμονώδους απόκρισης μετά από έναν αγώνα Ironman, οι συστάσεις για αντιοξειδωτικά ίσως δεν επαρκούν για τους τριαθλητές μεγάλων αποστάσεων.


Είναι αξιοσημείωτο όμως, πως αν και μια τέτοια δοκιμασία μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικούς μυοσκελετικούς και άλλους τραυματισμούς, το ανθρώπινο σώμα είναι ικανό να προσαρμόζεται με απίστευτη αντοχή στα διάφορα φορτία, και μπορεί να προσαρμοστεί σε ακόμα πιο επίπονες προκλήσεις, όπως το τριπλό Ironman, παρά τον φαινότυπο σημαντικών κλινικών καταστάσεων (30).

Βιβλιογραφία

1. Stephen Gurr, Alison Caiafa & Gregory Cox: Sports Dietitians Australia, Fact Sheet for Ironman
2. Michael Stiefel, Christoph Alexander, Rüst Thomas Rosemann,and Beat Knechtle: A comparison of participation and performance in age-group finishers competing in and qualifying for Ironman Hawaii
   Int J Gen Med. 2013; 6: 67–77.
3. Gosling CM, Forbes AB, Gabbe BJ.: Health professionals' perceptions of musculoskeletal injury and injury risk factors in Australian triathletes: A factor analysis.,
   Phys Ther Sport. 2012 Nov 21.
4. Laursen PB, Rhodes EC.:Factors affecting performance in an ultraendurance triathlon.
   ports Med. 2001;31(3):195-209.
5. Sharwood K, Collins M, Goedecke J, Wilson G, Noakes T.: Weight changes, sodium levels, and performance in the South African Ironman Triathlon.
   Clin J Sport Med. 2002 Nov;12(6):391-9.
6. Rüst CA, Knechtle B, Knechtle P, Rosemann T.: A Comparison of Anthropometric and Training Characteristics between Recreational Female Marathoners and Recreational Female Ironman Triathletes.,
   Chin J Physiol. 2013
7. Gianoli D, Knechtle B, Knechtle P, Barandun U, Rüst CA, Rosemann T.: Comparison between recreational male ironman triathletes and marathon runners.
   Percept Mot Skills. 2012 Aug;115(1):283-99.
8. American College of Sports Medicine, Position Stands: Nutrition and Athletic Performance,March 2009
9. Michael Meyer, Beat Knechtle1, Jolanda Bürge, Patrizia Knechtle, Claudia Mrazek, Andrea Wirth, Birte Ellenrieder, Christoph A Rüst and Thomas Rosemann : Ad libitum fluid intake leads to no leg swelling in male Ironman triathletes – an observational field study
   Journal of the International Society of Sports Nutrition 2012, 9:40
10. Speedy DB, Noakes TD, Rogers IR, Thompson JM, Campbell RG, Kuttner JA, Boswell DR, Wright S, Hamlin M.: Hyponatremia in ultradistance triathletes.
    Med Sci Sports Exerc. 1999 Jun;31(6):809-15.
11. Peters EM.: Nutritional aspects in ultra-endurance exercise
    Curr Opin Clin Nutr Metab Care. 2003 Jul;6(4):427-34.
12. James A. Betts and Clyde Williams: Short-Term Recovery from Prolonged Exercise,
    Exploring the Potential for Protein Ingestion to Accentuate the Benefits of Carbohydrate Supplements,
    Sports Med 2010; 40 (11): 941-95
13. Andrew J. R. Cochran, Jonathan P. Little, Mark A. Tarnopolsky and Martin J. Gibala: Carbohydrate feeding during recovery alters the skeletal muscle metabolic response to repeated sessions of high-intensity interval exercise in humans
    J Appl Physiol 108:628-636, 2010.
14. Alan Albert Aragon1 and Brad Jon Schoenfeld: Nutrient timing revisited: is there a post-exercise anabolic window?
15. Raúl Bescós, Ferran A Rodríguez, Xavier Iglesias, Beat Knechtle, Adolfo Benítez, Míchel Marina, Josep M Padullés, Priscila Torrado, Jairo Vazquez and Thomas Rosemann: Nutritional behavior of cyclists during a 24-hour team relay race: a field study report
    Journal of the International Society of Sports Nutrition 2012, 9:3
16. Broom DR, Stensel DJ, Bishop NC, Burns SF, Miyashita M.: Exercise-induced suppression of acylated ghrelin in humans.
    J Appl Physiol. 2007 Jun
17. Pfeiffer B, Stellingwerff T, Hodgson AB, Randell R, Pöttgen K, Res P, Jeukendrup AE.: Nutritional intake and gastrointestinal problems during competitive endurance events.
    Med Sci Sports Exerc. 2012
18. Horowitz JF, Klein S. Lipid metabolism during endurance exercise.
    Am J Clin Nutr. 2000 Aug;72
19. David R. Pendergast, John J. Leddy, Jaya T. Venkatraman: Perspective on Fat Intake in Athletes
    J Am Coll Nutr June 2000 vol. 19 no. 3 345-350
20. Howatson G, Hoad M, Goodall S, Tallent J, Bell PG, French DN.: Exercise-induced muscle damage is reduced in resistance-trained males by branched chain amino acids: a randomized, double-blind, placebo controlled study.
    J Int Soc Sports Nutr. 2012 May 8;9(1):20
21. Suzanne Broadbent: Seasonal changes in haematology, lymphocyte transferrin receptors and intracellular iron in Ironman triathletes and untrained men,
    Eur J Appl Physiol (2011)
22. Gunzer W, Konrad M, Pail E: Exercise-induced immunodepression in endurance athletes and nutritional intervention with carbohydrate, protein and fat-what is possible, what is not?, Nutrients. 2012 Sep;
23. Erick P de Oliveira and Roberto C Burini:Food-dependent, exercise-induced gastrointestinal distress
    JISN 2011, 8:12
24. Neubauer O, König D, Wagner KH.: Recovery after an Ironman triathlon: sustained inflammatory responses and muscular stress.,
    Eur J Appl Physiol. 2008
25. Reichhold S, Neubauer O, Hoelzl C, Stadlmayr B, Valentini J, Ferk F, Kundi M, Knasmüller S, Wagner KH: DNA damage in response to an Ironman triathlon.,
    Free Radic Res. 2009
26. Neubauer O, Reichhold S, Nics L, Hoelzl C, Valentini J, Stadlmayr B, Knasmüller S, Wagner KH: Antioxidant responses to an acute ultra-endurance exercise: impact on DNA stability and indications for an increased need for nutritive antioxidants in the early recovery phase.
    Br J Nutr. 2010 Oct;
27. Wagner KH, Reichhold S, Neubauer O.: Impact of endurance and ultraendurance exercise on DNA damage.,
    Ann N Y Acad Sci. 2011 Jul;1229:115-23. doi: 10.1111/j.1749-6632.2011.06106.x.
28. Martarelli D, Verdenelli MC, Scuri S, Cocchioni M, Silvi S, Cecchini C, Pompei P. : Effect of a probiotic intake on oxidant and antioxidant parameters in plasma of athletes during intense exercise training.
    Curr Microbiol. 2011 Jun;62(6):1689-96.
29. Manfred Lamprecht, Simon Bogner, Gert Schippinger, Kurt Steinbauer, Florian Fankhauser, Seth Hallstroem, Burkhard Schuetz4 and Joachim F Greilberger: Probiotic supplementation affects markers of intestinal barrier, oxidation, and inflammation in trained men; a randomized, double-blinded, placebo-controlled trial
30. Andrew Murray and Ricardo JS Costa: Born to run. Studying the limits of human performance, BMC Med. 2012; 10: 76.