Στο δρόμο για το Πανελλήνιο

Αρχίζοντας την περιγραφή μου για το πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου που έγινε στο περασμένο ΣΚ (3/6) στην Καλαμάτα θα ήθελα αρχικά να ευχαριστήσω τους διοργανωτές της Three Level Power και τον Κο Λάμπρο Κωτσιόπουλο που σε συνεργασία με την Ε.Ο.Τρι μας προσέφεραν έναν πραγματικά καταπληκτικό αγώνα.

Αν και με τον προπονητή μου Βασίλη Κρομμύδα υπολογίζαμε ότι δεν θα τρέξω μάλλον τον αγώνα μιας και προβλήματα υγείας που πάντα είχα αυτή την χρονιά επιδεινώθηκαν, έτσι δεν μου επέτρεψαν την φετινή χρονιά όχι μόνο να προπονηθώ για έναν αγώνα τριάθλου αλλά κυρίως ούτε να κάνω ένα απλό jogging.

Αυτή ήταν και η αιτία που ενώ βρέθηκα στο Ισραήλ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενάμιση μήνα νωρίτερα με τον coach και την ομάδα της Κύπρου δεν έλαβα μέρος στον αγώνα. Γιατί θεωρώ ότι όταν εκπροσωπούμε την χώρα μας στο εξωτερικό θα πρέπει να είμαστε έτοιμη για να την εκπροσωπήσουμε όσο πιο άξια γίνεται και όχι απλά να συμμετέχουμε.

Έτσι μετά από πολύ σκέψη αποφασίσαμε με τον προπονητή μου ότι αν και δεν βρισκόμουν στην καλύτερη κατάσταση θα είχαμε τον χρόνο να προλάβουμε να ετοιμαστούμε για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα που επειδή γνώριζα τις προσπάθειες που γίνονταν ήξερα ότι θα ήταν ένας πάρα πολύ ωραίος αγώνας.

Αρχίσαμε λοιπόν τον σχεδιασμό της προπόνησης με τα προβλήματα και τις δυνατότητες που είχαμε ως δεδομένα. Η εμπειρία του Βασίλη ως αθλητή Ολυμπιακού επιπέδου και η προπονητική του κατάρτιση που έχει τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο έδειξε ότι τελικά ο σχεδιασμός απέδωσε. Έχω την εμπειρία η ίδια (στο παρελθόν ως μέλος της Εθνικής ομάδας της Ρωσίας στο Πένταθλο, αργότερα της Ουκρανίας στο ίδιο άθλημα και τελευταία και ως προπονήτριας στην Εθνική μας Ομάδα. Επίσης βίωσα το μηχανισμό του αθλητισμού που υπήρχε στην πρώην Σοβιετική Ένωση μιας και συμμετείχα σε πολλά προγράμματα επίλεκτων αθλητριών, και τελειώνοντας αυτό το σύντομο αν μπορώ να το χαρακτηρίσω CV έχω σπουδάσει στο πανεπιστήμιο την επιστήμη του αθλητισμού κατέχοντας δυο μεταπτυχιακά) να καταλάβω αν κάποιος σχεδιασμός μπορεί να αποδώσει.

Για να προχωρήσω λοιπόν στην ουσία, αυτό που αποφασίσαμε με τον Βασίλη να κάνουμε είναι να αναπτύξουμε όσο γίνεται με τις λιγότερες ώρες προπόνησης που επιτρέπετε να κάνω, την μέγιστη αεροβίωση ώστε να μπορέσω να έχω μεγάλη βασική αερόβια ταχύτητα. Το όριο της έντασης που μπορούσα να κάνω στον αγώνα ήταν μόνο μέχρι το 75% της μ.κ.σ. η αλλιώς μέχρι τους 150 παλμούς. Αυτό έγινε γιατί δεν μπορούσε το σώμα μου να ανεχθεί ούτε τις πολλές ώρες προπόνησης, αλλά ούτε και την μεγάλη ένταση.

Σίγουρα κάτω από τέτοιες συνθήκες τα πράγματα γίνονται δύσκολα και ο βασικότερος σύμμαχος σε αυτό είναι η υψηλή μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου που υπάρχει στο dna μου, γι' αυτό ευχαριστώ τους γονείς μου.

Έτσι με τις 10-12 ώρες την εβδομάδα που προπονήθηκα χωρίς εντάσεις φάνηκε ότι ήταν αρκετές και σωτήριες γιατί κατάλαβα ότι αν ξέφευγα από αυτά τα στενά όρια θα τραυματιζόμουν και τελικά θα έχανα τον αγώνα.

Πριν τον αγώνα με ένα τέτοιο σενάριο ένοιωθα πολύ ανασφαλείς, γιατί πως είναι δυνατόν να τρέξω αγώνα φρενάροντας συνεχώς τον εαυτό μου;  Παρόλα αυτά το έκανα μιας και ο coach ήταν πολύ αυστηρός σε αυτό, αφού διαφορετικά θα ρίσκαρα την υγεία μου και αυτό είναι που δίνει πάντα πρώτη προτεραιότητα, στην υγεία του αθλητή.

Αυτό που διαπίστωσα στον αγώνα ήταν το ψηλότερο επίπεδο αθλητών κι επιδόσεων που επικράτησε από τα προηγούμενα χρόνια. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω και τις υπόλοιπες συναθλήτριες μου που αγωνιστήκαμε μαζί και δώσαμε αυτόν τον όμορφο αγώνα.

Ιδιαίτερα εύχομαι στην συναθλήτρια μου κι επίσης αθλήτρια του coach Βασίλη Κρομμύδα, Μαρία Καμισάκη καλή επιτυχία στον μεγάλο της στόχο να τερματίσει τον άλλο μήνα στο Ironman της Αυστρίας και να γίνει η δεύτερη Ελληνίδα μετά την Τατιάνα Κυριακοπούλου που καταφέρνει έναν τόσο δύσκολο άθλο.

Επίσης μια ακόμη μεγάλη έκπληξη κι εμπειρία για μένα στον αγώνα της Καλαμάτας ήταν να τρέξω πλάι πλάι με τον πρώτο προπονητή του προπονητή μου, τον Κο Χρήστο Γαρέφη.

Ο Κος Γαρέφης που είναι ένας από τους πιο έμπειρους και καταξιωμένους προπονητές κολύμβησης στην Ελλάδα, ο πρόην προπονητής του Βασίλη Κρομμύδα όταν ήταν κολυμβητής στον ΠΑΟΚ, ο συναθλητής του Βασίλη όταν ξεκίνησαν πρώτοι το τρίαθλο στην Ελλάδα το '90, ο άνθρωπος που έτρεξε πρώτος στη Νίκαια στη Γαλλία τον πιο ιστορικό αγώνα μετά τη Χαβάη, και το μεγαλύτερο ηλικιακά μέλος της Ολυμπιακής ομάδας το 2004 στην Αθήνα στην Ιστιοπλοΐα.

Με όλες αυτές τις περγαμηνές λοιπόν ήταν τιμή μου που έτρεξα πλάι του, που τον γνώρισα και συνομίλησα μαζί του. Τότε κατάλαβα την έννοια της παροιμίας «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Αυτό εξηγεί τις γνώσεις του Βασίλη γύρω από την προπονητική ως επαγγελματία προπονητή τριάθλου αλλά κυρίως τον τρόπο σκέψης και τον χαρακτήρα του.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση στην χώρα μας είναι ότι πολλές φορές βρίσκονται σε λάθος θέσεις οι λάθος άνθρωποι. Και κυρίως για τον κλάδο μας αυτόν των προπονητών είναι κάτι πολύ σημαντικό μιας και μιλάμε για την προάσπιση της υγείας του αθλητή, που με ελλιπής γνώσεις και χωρίς σπουδές στο αντικείμενο κάνουν κάποιοι απλά το χόμπι τους.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που με στήριξαν και βοήθησαν ώστε να μπορώ ως πρωταθλήτρια Ελλάδος να γράφω τις εμπειρίες μου στον δρόμο για την νίκη μου, αυτοί είναι ο coach Βασίλης, ο Νίκος Ράπτης και το Bikeme, ο Αλέξης Αθανασόπουλος και το Pharmshop, ο φυσιο Γιώργος Αλεξάκης, την συναθλήτρια μου και φίλη Ντενίζ, τον ΠΟΠ, και όλους τους φίλους μου που μου συμπαρασταθήκαν σε όλες τις στιγμές.

ΖΚ.