3η στο age group της η Λουκία Λουκοπούλου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τριάθλου – Εϊλάτ, Ισραήλ

Τα πρώτα 750 μέτρα σημαδεύοντας την πρώτη σημαδούρα στον ορίζοντα μου φάνηκαν ατελείωτα.  Είχα κάνει καλό 10λεπτο ζέσταμα (πρώτη φορά, ομολογώ) λίγο πριν την εκκίνηση, και ξεκίνησα με ομαλό ρυθμό, χωρίς να «καώ» στα πρώτα 100-200 μέτρα, όπως συχνά συμβαίνει.  Το ρεύμα όμως μας παρέσυρε όλες προς τα δεξιά και οι διαρκείς ευθυγραμμίσεις ήταν απαραίτητες – δεν βοηθούσε το γεγονός ότι η ατμόσφαιρα ήταν ακόμη αρκετά θολή από την αμμοθύελα των προηγούμενων ημερών και η σημαδούρα μικρή και δυσδιάκριτη.  Με την άκρη του ματιού μου έβλεπα το γκρουπάκι των 55 γυναικών που αποτελούσαν το wave μου να κινείται μάλλον δεξιά, αλλά επέμεινα στην πορεία μου.  Έστριψα στην πρώτη σημαδούρα, μετά από την οποία ανακάλυψα ότι τα κύματα απαιτούσαν μονόπλευρες αναπνοές, και ανακουφίστηκα επιτέλους όταν πήρα τον δρόμο για την επιστροφή μετά την τρίτη σημαδούρα.  Το γεγονός ότι είχα κολυμπήσει τις προηγούμενες 2 ημέρες στο ίδιο μέρος (πριν καν τοποθετηθούν οι σημαδούρες) βοήθησε πολύ στο να κρατήσω μια σταθερή πορεία προς την έξοδο, σημαδεύοντας κτίρια και δέντρα που είχα αναγνωρίσει κατά την προπόνηση, αφού οι σημαίες της αψίδας εξόδου δεν διακρίνονταν εύκολα από τόσο μακριά.  (δύο λοιπόν μαθήματα ως εδώ: καλό ζέσταμα και αναγνωριστική κολύμβηση πριν τον αγώνα αφαιρούν περιττή αγωνία κατά τον αγώνα) 

Η διαδρομή για την ζώνη αλλαγών ήταν περί τα 500 μέτρα – όχι όμως όλα καλυμμένα με χαλί.  Δεν βρήκα ιδιαίτερα ευχάριστο και συνετό το να τρέχουμε σε άσφαλτο και πεζοδρόμια.  Το μυαλό μου όμως τώρα ήταν στις επόμενες κινήσεις, τις οποίες και εκτέλεσα φτάνοντας στο ποδήλατο.  Wetsuit-off, κράνος-on, racebelt-on, παπούτσια-on, φύγαμε!  (το αεροπορικό μου background φαίνεται με έχει εθίσει στα checklists ;)  -άλλο ένα χρήσιμο μάθημα: η νοερή «εξάσκηση» των ενεργειών που πρέπει να γίνουν, με τη σωστή σειρά, κατά το πρώτο transition επιταχύνει την σωστή εκτέλεσή τους).

Η διαδρομή του ποδηλάτου ήταν πολύ ανιαρή και χωρίς τεχνική δυσκολία.  Μια ατελείωτη ευθεία, με 1-2% ανηφορική κλίση (όχι μεγάλη, αλλά διαρκή και ... ύπουλη) στο πρώτο μέρος και αναστροφή και αντίστοιχα κατηφορική κλίση στην επιστροφή.  Με σταθερό και αρκετά δυνατό αέρα κόντρα κατά το ανηφορικό σκέλος (φυσικά... που αλλού;...).  Ήταν φανερό ότι όλοι δυσκολεύτηκαν αρκετά σε αυτά τα πρώτα 20 χιλιόμετρα.  Ένιωθα όμως δυνατή και κράτησα σταθερό ρυθμό.  Πέρασα πολύ κόσμο και διαπίστωσα προς έκπληξή μου ότι το μεγαλύτερο ποσοστό στρόφαρε μάλλον αργά – σφάλμα το οποίο διέπτραττα κι εγώ για πολλά χρόνια και που έχω κάπως διορθώσει.  Δεν με πέρασε καμία κοπέλα από το age group μου, και ευχαριστήθηκα πολύ την επιστροφή όπου, προς μεγάλη μου έκπληξη πάλι περνούσα κόσμο.  (μάθημα τρίτο: στροφάρισμα, γρήγορο και σταθερό, ειδικά στα δύσκολα κομμάτια.  Νομίζω πολύς κόσμος πήγαινε αργά στην κατηφόρα γιατί είχε κουραστεί με βαριές ταχύτητες στο ανέβασμα και δεν είχε κουράγιο να πεταλάρει στην κατηφόρα!)

Η ευχάριστη έκπληξη ακολούθησε στο τρέξιμο.  Κατ’αρχήν, φτάνοντας στη ζώνη αλλαγών βρήκα πολύτιμη υποστήριξη στα πρόσωπα των δύο επαγγελματικών συνεργατών μου (με τους οποίους συνέχισα το ταξίδι μετά τον αγώνα), πρωτάρηδες μεν σε τέτοιον αγώνα αλλά ενθουσιώδεις, και στου Βασίλη (Κρομμύδα) και της Ζαρίνας, οι οποίοι παρακολουθούσαν τους δικούς τους αθλητές.  Το σκέλος του αγώνα που είχα λοιπόν φοβηθεί περισσότερο (ειδικά με την θερμοκρασία να ανεβαίνει σταθερά στη διάρκεια της ημέρας) αποδείχθηκε απροβλημάτιστο.  Είχα αρκετές δυνάμεις και νομίζω έτρεξα καλά.  Φοβούμενη παρόμοια εμπειρία με αυτή του Λας Βέγκας πέρσι, λόγω της ζέστης, φρόντισα να έχω πιεί όλο το ισοτονικό μου στο ποδήλατο και να πάρω και άλλο ένα τζελ μαζί μου για το τρέξιμο.  (μάθημα τέταρτο: σωστή, ανάλογα με την περίσταση, ενυδάτωση και διατροφή, απαιτούν  πολλαπλές δοκιμές στην προπόνηση, πολύ πριν τους αγώνες...)

Για να πω την αλήθεια, το γεγονός ότι ο αγώνας αυτός ήταν ο μισός (σε απόσταση και φυσικά διάρκεια) από τα half-ironman που έτρεξα πέρσι και πρόπερσι, δεν με χάλασε καθόλου!  Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να είχα δοκιμάσει να πάω ένα κλίκ πιο γρήγορα – σαν να κρατήθηκα λίγο βασισμένη στην εμπειρία των 21 συνήθως χιλιομέτρων του τρεξίματος.  Ότι έγινε όμως έγινε, και στην ουσία, όπως τερμάτισα 3^η μετά το ποδήλατο, έτσι και τερμάτισα 3^η συνολικά στην κατηγορία μου με χρόνο 2:26:23, με αρκετή διαφορά από τις πρώτες (1’21’΄ και περίπου 2 λεπτά πίσω από την 1^η και 2^η νικήτρια, αντίστοιχα) (έχω δουλειά λοιπόν ακόμη). 

Ακολούθησε ένα πακετάρισμα σίφουνας στο ξενοδοχείο, μια επίσκεψη στο συναρπαστικό θαλάσσιο πάρκο του Εϊλάτ όπου είδα απίστευτα ψάρια και κοράλια, και η τελετή απονομών.

Θερμά συγχαρητήρια στην υπόλοιπη ελληνική αποστολή η οποία, από όσα γνωρίζω (εγώ δυστυχώς έφυγα από το Εϊλάτ το ίδιο απόγευμα), έδωσε αξιέπαινη μάχη κι αυτή.  Ελπίζω να έχουμε και τις δικές τους εντυπώσεις σύντομα! (στο website της ομοσπονδίας δεν έχει για την ώρα αναρτηθεί κάτι άλλο από το θετικό νέο της εκλογής του κ. Γερόλυμπου στην ETU αλλά φαντάζομαι σύντομα να έχουμε κάποια ενημέρωση για τους αθλητές μας).