Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Half Ironman – Las Vegas, Nevada
11 Σεπεμβρίου 2011
Από την Λουκία Λουκοπούλου
Τα προγνωστικά υπόσχονται έναν επίπονο αγώνα στη σκιά των 40 βαθμών. Η ένδειξη στο ταμπλώ του αυτοκινήτου πράγματι δείχνει 40.5 βαθμούς και είναι ακόμη 10 το πρωί. Είναι 3 μέρες πριν τον αγώνα και βάζω προτεραιότητες. #1: ξεκούραση. Δύσκολο με τις 10 ώρες διαφορά με την Ελλάδα – ομολογώ δεν τα κατάφερνω και πολύ καλά. Όπως πάντα, έχω φτάσει και με πιασμένη ωμοπλάτη από το κουβάλημα της βαλίτσας του ποδηλάτου ανάμεσα στα terminal στο JFK. #2. Προπόνηση/Συντήρηση. Το ποδήλατο είναι ευτυχώς σε άψογη φόρμα (έμαθα επιτέλους να το λύνω και να το δένω χωρίς να παθαίνω έλκος από την αγωνία ;) Οι δυό εξορμήσεις μου δίνουν μια καλή γεύση του τι με περιμένει - ατελείωτη άσφαλτος με συνεχείς εναλλαγές κλίσης μέσα στην έρημο. Σκιά ούτε για δείγμα. Όπως μας λένε και στο briefing, οριζόντια ευθεία επίσης ούτε για δείγμα. #3. Ενυδάτωση και Διατροφή. ΟΚ, αυτό το έχω για την ώρα. #4. Οργάνωση – ψυχολογική και τεχνική. Δύο ζώνες αλλαγών, δηλαδή εναπόθεση τουποδηλάτου και άλλου εξοπλισμού από την προηγούμενη κιόλας μέρα. Θέλει αρκετή σκέψη αν δεν θέλεις να ξυπνάς το βράδυ αγωνιώντας για το τι ξέχασες. Αλλά εμένα συνεχίζει η κύρια αγωνία μου να είναι η ζέστη, και έχω εστιάσει την προσοχή μου στο τι και πως θα καταναλώσω στο ποδήλατο.
Το Σάββατο, η θερμοκρασία όλως απροσδόκητα πέφτει σχεδόν 6 βαθμούς! Νωρίς το πρωί που μας επιτρέπουν να κολυμπήσουμε κομμάτι της διαδρομής στη λίμνη έχει συννεφιά. Θα είμαστε άραγε τόσο τυχεροί και αύριο; Το απόγευμα που αφήνουμε τα ποδήλατα στη ζώνη αλλαγών όμως, η ζέστη – ζέστη. Η ένταση έχει αρχίσει να κορυφώνεται και όλοι κάνουμε νοερές ασκήσεις για το αυριανό transition που είναι στριφτερό και ανηφορικό!
Κάνω τελικές ρυθμίσεις στο ποδήλατο. Έχει τελικά ζέστη. Ξεφουσκώνω λίγο τα λάστιχα, αύριο θα αναπληρώσω, δεν πρέπει να πάρω περιττά ρίσκα. Και μετά το σκασμένο λάστιχο στην Πεσκάρα τον Ιούνιο, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Παρεπιπτόντως, τρέχω με τον ίδιο τροχό, εκείνον που έκανε τα 30χλμ με σκασμένη σαμπρέλα. Απίστευτο το ότι δεν «πήρε» καθόλου (διαφήμηση για τους Zipp!).
Κυριακή πρωί. 1500 αθλητές ζούνε το όνειρό τους. O ήλιος δεν έχει καλά καλά ξεπροβάλλει, και με την αγωνία της εκκίνησης το νερό φαίνεται σχεδόν δροσερό! Οι εκκινήσεις δίνονται σταδιακά, και σε αντίθεση με άλλους αγώνες όπου ξεκινάμε όλες μαζί, μας έχουν χωρίσει ανά age group. Ανακούφιση, ξεκινάω μόνο με 77 αθλήτριες της ώριμης και σοφής κατηγορίας των 40-44. Το κολύμπι δεν είναι το αγαπημένο μου κομμάτι, αλλά φέτος το έχω δουλέψει αρκετά ώστε τουλάχιστον να μην βλέπω την απόσταση «βουνό». Το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία – αλλά το ότι δεν φοράμε wetsuit λόγω της θερμοκρασίας του νερού δεν βοηθάει. Οπωσδήποτε, βρίσκω τον (σταθερό αλλά αργό) ρυθμό μου και χωρίς πολύ ξύλο βγαίνω στην άλλη όχθη 37:30 λεπτά αργότερα. Δεν είναι ότι καλύτερο αλλά έχω κρατήσει δυνάμεις για τη συνέχεια.
Η διαδρομή από την ράμπα της εξόδου ως την σκηνή είναι μακριά, στενή και κατά τόπους γλυστράει, αλλά οι εθελοντές στην άλλη άκρη άψογοι. Κάποιος είχε ήδη ξεχωρίσει την τσάντα μου και μου την παραδίδει. Αλλάζω, βρίσκω ποδήλατό, ανεβαίνω προς τον δρόμο, έτοιμη να καβαλήσω. Ακούω ελληνικά - τον Σπύρο (Θεοδώρου) να μου φωνάζει – τι καλύτερο motivation!
Ο ήλιος έχει προβάλλει λαμπρότατος και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Η διαδρομή είναι όμως παραδόξως όμορφη και η ζέστη τελικά υποφερτή, ιδίως για ελληνικά δεδομένα. Το κεφάλι κάτω, προσοχή στα αυτοκίνητα (ναι, η διαδρομή είναι ανοιχτή στην κυκλοφορία) και στους άλλους ποδηλάτες προς αποφυγή ποινών για drafting, και ... πάμε. Έχω προπονηθεί σε ανηφόρες φέτος με αποτέλεσμα στο σύνολο να μην μου φανεί δύσκολη η διαδρομή. Δεδομένη πια η σύγκρουση με σφήκα στο 20ο χλμ (σε κάθε αγώνα τώρα πια). Για λίγη ώρα το κεντρί στον τετρακέφαλο κάνει τη δουλειά του και εγώ αγωνιώ για τυχόν χειρότερες επιπτώσεις...
Τα 70 χλμ στην έρημο είναι σχεδόν απολαυστικά, περνάω πολύ κόσμο και «την βρίσκω» - αλλά τα υπόλοιπα 20 που διασχίζουν τα προάστια (βλ. λίγο βιομηχανική ζώνη) του Βέγκας β α ρ ε τ ά! Ώσπου να φτάσω στη δεύτερη ζώνη αλλαγών έχω σχεδόν... ξενερώσει. Έχουν περάσει 2:44:48 και υπολογίζω να είμαι σε καλή θέση στην κατηγορία μου. Κάποιος τρέχει κατά πάνω μου και τρομάζω! Έχω στο εντωμεταξύ ξεχάσει ότι οι εθελοντές παραλαμβάνουν τα ποδήλατα. Του το δίνω. Πάω να αλλάξω. Η κοπέλλα που μου δίνει την τσάντα μου στέκεται δίπλα μου και μαζεύει κράνος, παπούτσια, κλπ.. Καπέλο και φύγαμε!
Αρχίζω πολύ καλά. Το πρώτο κομμάτι είναι μια μεγάλη (εντάξει, τότε μου φαινόταν μεγάλη) κατηφόρα, δώρο για τα μετα-ποδηλατικά πόδια. Αναστροφή στο κάτω μέρος και επιστροφή (ανηφόρα, προφανώς). Στη συνέχεια, αριστερή στροφή για την δεύτερη, μεγαλύτερη ανηφόρα. Αυτή δεν μου αρέσει και τόσο. Είναι μακριά σε μήκος, δεν έχει καθόλου σκιά, έχει πολύ κόσμο... θα την δώ συνολικά 3 φορές, οπότε σφίγκω τα δόντια. 
Υπολογίζω σε ένα τουλάχιστον gel στην επιστροφή. Φυσικά νερό σε κάθε σταθμό, έστω μια γουλιά. Η ζέστη δεν λέει. Ξανά την πρώτη κατηφόρα, στροφή και ... καταλαβαίνω ότι έχω δύσκολες στιγμές μπροστά μου. Αρχίζω να σκέφτομαι ότι όλον αυτόν τον καιρό έχω τόσο εστιάσει στο ποδηλατικό σκέλος που ίσως έχω υποτιμήσει το τρέξιμο. Δεν λέω, ήξερα ότι θα είναι επίπονο, αλλά νομίζω δεν είχα κάνει την απαραίτητη ψυχολογική προετοιμασία. Στην δεύτερη αναμέτρησή μου με τις ανηφόρες αρχίζω να χάνω έδαφος. Αναρωτιέμαι αν επίσης έπεσα τελικά έξω με την ενυδάτωση/διατροφή μου τις προηγούμενες ώρες. Αλλά έχω και έντονο πόνο στους γοφούς. Αυτό δεν ξέρω πως να το βοηθήσω. Σκέφτομαι να περπατήσω, κάνω 4 βήματα και τα βλέπω όλα. Καλύτερα να τρέχω! Συνεχίζω. Η συζήτηση/εκλογίκευση με τον εαυτό μου θα παίξουν μεγάλο ρόλο στην δεύτερη αυτή στροφή. Ο Σπύρος σταθερή αξία, εμψυχώνει σε κάθε πέρασμα. Τρίτη στροφή. Με έχουν βέβαια περάσει αθλήτριες της κατηγορίας μου, αλλά το ηθικό όσο να΄ναι αναπτερώνεται. Κοντεύω! Και να, τώρα τερματίζω!
5:14:42 από την πρωϊνή εκκίνηση. 33η θέση στο κολύμπι, 6η θέση (!) στο ποδήλατο, και 9η στο τρέξιμο. Είμαι δηλαδή 9η ανάμεσα σε 76 γυναίκες της κατηγορίας. Και 89η ανάμεσα σε 463 γυναίκες όλων των κατηγοριών. Είμαι περήφανη. Είμαι ευτυχής.. Και είμαι κουρασμένη. Πάω ξενοδοχείο να πλυθώ και να αλλάξω. Το βράδυ με περιμένουν οι φίλοι και το Las Vegas!!!
Έχουν περάσει 10 μέρες από τον αγώνα. Το honeymoon period, όπως το λέω, έχει περάσει. Δεν είμαι το ίδιο ενθουσιασμένη με την απόδοσή μου. Το μυαλό μου διαρκώς αναζητά τα λάθη μου. Νομίζω όλα τελικά παίχτηκαν στην διατροφή. Είχα τρομοκρατηθεί με την ιδέα της ζέστης, και με την ευπρόσδεκτη αλλαγή στην θερμοκρασία ίσως να χαλάρωσα άθελά μου και να μην πρόσεξα όσο έπρεπε. Ούτως ή άλλως, δεν φημίζομαι για την κατανάλωσή μου (ενώ στο τραπέζι του δίνω και καταλαβαίνει, στο ποδήλατο κρατάω μικρό πηρούνι ;) Ίσως να έπρεπε να έχω επιμείνει, κι ας ένοιωθα εκείνη την ώρα ότι δεν πάει τίποτε άλλο κάτω. Ίσως φυσικά και να μην είχε αλλάξει τίποτα. Στο τέλος, αυτό που μένει είναι ότι τερμάτισα με το σπαθί μου, επικυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό την προπόνηση της χρονιάς και χωρίς τεχνικά προβλήματα. Και η ανάρρωσή μου (τρόπος του λέγειν) με πεζοπορία στο Zion National Park στην γειτονική Utah απλά τέλεια.
Ηταν μια φανταστική αγωνιστική χρονιά με δυνατές και χρήσιμες εμπειρίες. What’s next? Ακόμη δεν το ξέρω – αλλά όλο και κάτι θα σκεφτώ ;)
Τίποτε από όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατά χωρίς την υποστήριξη της οικογένειάς μου, του Στάμου, του coach Steve, των φίλων και συναθλητών μου, την φυσιοθεραπευτική δεξιοτεχνία του Σπύρου Δημητράκουλα (Body-Works, Νέα Σμύρνη) και την τεχνική (και φιλική) υποστήριξη του Νίκου Ράπτη και του BikeMe.gr – Ευχαριστώ!Κι ενα ευχαριστώ στον Σπύρο Θεοδώρου για την παρουσία του στον αγώνα και κάποιες από τις φωτογραφίες
