10χλμ τρέξιμο, 150χλμ ποδηλασίας, 30χλμ τρέξιμο σε ζέστη, υγρασία και βροχή, η καθυστέρηση μιας ανούσιας ποινής, το τσίμπημα μιας σφήκας, η σύγκρουση με έναν πιτσιρικά…. πριν τον τερματισμό στην 21η θέση στον Κόσμο μετά από 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα …. αυτά με λίγα λόγια ήταν η φετινή συμμετοχή μου στο Powerman Zogingen … παρακάτω με περισσότερα….Από τον πρώτο καιρό που έκανα τρίαθλο και είδα πως το δίαθλο μου ταιριάζει καλύτερα, έψαξα και έμαθα για το Powerman Zofingen, που θεωρούνταν η Μέκκα του Διάθλου, κάτι σαν τη Χαβάη για το Ironman. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μου άρεσε να ανεβάζω όλο και περισσότερο τα χιλιόμετρα στις προπονήσεις μου, το Powerman Zofingen έμοιαζε ο ιδανικός αγώνας για μένα και θα μπορούσα ακόμα και να διακριθώ αν προετοιμαζόμουν καλά.
Γενικά, ζητάω πάντα το κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου. Μου αρέσει να αγωνίζομαι για τη “διάκριση”, όχι απλώς γιατί μπορώ, αλλά γιατί κυρίως έτσι προσπαθώ πραγματικά για το καλύτερο. Αν επαναπαυόμουν μόνο στο να στοχεύω στον “τερματισμό” πιστεύω θα αδικούσα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου μεγάλο αθλητικό ταλέντο (ευτυχώς έχω γνωρίσει πολλούς πολύ περισσότερο ταλαντούχους από εμένα), αλλά πραγματικά έχω προσπαθήσει πολύ για να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα και πιστεύω πως το Powerman Zofingen είναι αγώνας που αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό. Για να προετοιμάσεις το σώμα σου για έναν τέτοιο μεγάλο αγώνα και να βρεθείς εκεί έξω να διανύσεις αυτές τις αποστάσεις με την ένταση που πρέπει για μια καλή επίδοση, σε αυτή τη διαδρομή και με τον πάντα απρόβλεπτο καιρό της περιοχής, το μεγαλύτερο ταλέντο που πρέπει να έχεις είναι η Θέληση να το κάνεις.
Κι έτσι, κουβαλώντας πάντα τα προβλήματα μου, επειδή και μόνο το ήθελα πολύ, προετοιμάστηκα όσο καλύτερα μπορούσα και βρέθηκα εκεί έξω….
Στον αγώνα συμμετείχαν συνολικά 360 αθλητές, άνδρες και γυναίκες., από 30 χώρες. Απ’ αυτούς 33 άνδρες και 13 γυναίκες είμαστε δηλωμένοι στην elite κατηγορία, που θα έπαιρνε και κατάταξη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης (μετά τη συμφωνία ITU – Powerman). Ο καιρός ήταν κάπως περίεργος με μια συννεφιά που μύριζε βροχή, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η υγρασία (σε επίπεδα Μαλαισίας) και η ζέστη (πάνω απο 20 C). Περιμέναμε βροχή κάπου κατά τη διάρκεια του αγώνα, και το σίγουρο ήταν πως Ήλιο δεν θα βλέπαμε.
Οι γυναίκες ξεκίνησαν στις 8 το πρωί. Η δικιά μας εκκίνηση δόθηκε στις 8:58 ακριβώς και φύγαμε για τα πρώτα 10χλμ τρεξίματος (9,2χλμ για την ακρίβεια). Η διαδρομή ξεκινούσε με ανηφόρα, έμπαινε σε δασικό δρόμο με λίγες ανηφοροκατηφόρες και κατηφόριζε πάλι προς την περιοχή του αγώνα. Αυτό δυο φορές. Όπως είχα προγραμματίσει, δεν κυνήγησα μπροστά και έμεινα λίγο πιο πίσω ώστε να νιώθω τον ρυθμό άνετο. Πάραυτα, δεν θα μπορούσα να πω πως ήταν κι εύκολο όμως. Οι ανηφοροκατηφόρες σε συνδυασμό με το πετρώδες τερέν το έκανα αρκετά επίπονο. Χωρίς να ξέρω και να με νοιάζει σε πια θέση βρισκόμουν, ολοκλήρωσα το πρώτο τρέξιμο ακριβώς σε 33 λεπτά, όπως το ήθελα. Αυτό ήταν μια καλή προθέρμανση για τη συνέχεια του αγώνα που θα ακολουθούσε.
Ανεφοδιάστηκα και ξεκίνησα για την ποδηλασία, 150χλμ ατομικής χρονομέτρησης σε τρεις στροφές των 50χλμ. Κάθε στροφή είχε δυο μικρές και μια μεγάλη ανάβαση, σύνολο ουσιαστικά 9 αναβάσεις για συνολική θετική υψομετρική 1800 μέτρα. Σύντομα κατάλαβα πως βρισκόμουν σε καλή θέση, έχοντας κοντά μου 4-5 πολύ καλούς αθλητές με εμπειρία και καλά αποτελέσματα στο Zofingen τα προηγούμενα χρόνια. Ένιωθα πολύ καλά και ήμουν αισιόδοξος πως θα μπορούσα να κρατηθώ μαζί τους ώστε να ευνοηθώ από τον συναγωνισμό. Μάλιστα στην πρώτη μεγάλη ανάβαση ένιωθα πολύ άνετος και πήρα και μια μικρή διαφορά που με έκανε ακόμα πιο αισιόδοξο. Όλα πήγαιναν καλά και βάση σχεδίου ….μέχρι να συμβεί το απρόοπτο… να δεχτώ δηλαδή κίτρινη κάρτα που με υποχρέωνε σε ποινή 5 λεπτών στο penalty box στο τέλος της πρώτης στροφής. Για πιο λόγο? Επειδή πέταξα ένα παγουράκι στο χωράφι …Μάλλον κάτι παρεξήγησα όταν διάβαζα στους κανονισμούς πως επιτρέπεται να πετάμε εκτός διαδρομής τα παγούρια μας.
Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ ποδηλάτησα τα επόμενα 12χλμ στο τέλος της πρώτης στροφής για να εκτίσω την ποινή μου. Τα 5 λεπτά δεν μου φάνηκαν τόσο πολύ και υπήρχαν και κάποια θετικά από αυτό, όπως ότι έκανα κάποιες διατάσεις στον γαστροκνήμιο που με “γαργάλαγε” για κράμπα. Βέβαια, ουσιαστικά είχα βρεθεί όμως εκτός συναγωνισμού παγκοσμίου πρωταθλήματος, 5 λεπτά πίσω από το γκρουπάκι στο οποίο θα έπρεπε να είμαι. Ακόμα κι έτσι όμως δε θα μπορούσα να τα παρατήσω. Αυτά συμβαίνουν ακόμα και στους καλύτερους αθλητές, έπρεπε να συγκεντρωθώ πάλι και να συνεχίσω την προσπάθεια μου.
Έτσι ξεκίνησα πάλι, έχοντας μάλιστα πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Πίστευα πως θα μπορούσα να τους πλησιάσω στο ποδήλατο και να κάνω τη μεγάλη ανατροπή στο 2ο τρέξιμο για μια καλή κατάταξη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η δεύτερη στροφή της ποδηλασίας βγήκε χωρίς απρόοπτα και μέσα στο χρόνο που έπρεπε. Παρέμενα εντός στόχων με ηθικό που είχε ανακάμψει για τα καλά, αφού εντωμεταξύ είχα κάνει και αρκετές προσπεράσεις σε προφανώς πιο αδύναμους αθλητές οι οποίοι όμως με είχαν περάσει στο διάστημα της ποινής μου.
Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πάρα πολύ. Γύρω στο 110ο χλμ, που ξεκινούσε η πρώτη ανηφόρα του γύρου άρχισα να αισθάνομαι κουρασμένος. Αναμενόμενο φυσικά, μετά από ήδη περισσότερες από 3,5 ώρες αγώνα, όμως με τρόπο που ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά. Οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν και αυτόματα θυμήθηκα κάτι που διάβαζα, πως ο αγώνας στο Zofingen ξεκινάει μετά το 100ο χλμ της ποδηλασίας …πόσο δίκιο είχαν.
Η μεγάλη ανάβαση της τελευταίας στροφής ήταν μπροστά μου κι εγώ ήδη δεν ένοιωθα καλά. Πραγματικά δεινοπάθησα να την ανέβω σε σημείο που λίγο πριν φτάσω στην κορυφή να μη νιώθω σιγουριά για κάθε επόμενη πεταλιά. Έσταζα ολόκληρος από τον ιδρώτα, με την υγρασία να έχει χτυπήσει ταβάνι. Δεν είχε ήλιο, όμως ο καιρός ήταν ζεστός και κλειστός, σα να ερχόταν τροπική καταιγίδα. Πρέπει να ήταν τα πιο δύσκολα ποδηλατικά μου μέτρα αυτά, έχοντας μάλιστα και το ελαφρύτερο δυνατό πάτημα.
Η κατηφόρα που ακολουθούσε έμοιαζε λυτρωτική, τουλάχιστον θα είχα την ευκαιρία να ανακτήσω κάπως τις δυνάμεις μου, ενόψει και της τελευταίας ανάβασης που θα ακολουθούσε. Βεβαίως δεν μπορούσα να πατήσω τόσο δυνατά όπως στις προηγούμενες στροφές, αλλά τουλάχιστον μπορούσα να κρατήσω έναν σταθερό δυνατό ρυθμό. Κάπου εκεί με έπιασαν και άλλοι δυο αθλητές, οι οποίοι ευτυχώς με “τσίτωσαν” λίγο περισσότερο. Με τις τελευταίες ποδηλατικές δυνάμεις που μου είχαν απομείνει ανέβηκα και την τελευταία κορυφή, πλέον είχα άλλα 10χλμ για την επιστροφή στο σημείο 0 και το δεύτερο τρέξιμο, για το οποίο θα έπρεπε να έχω κρατήσει κάτι παραπάνω από “κάτι”.
Ανέπτυξα ταχύτητα στην κατηφόρα και πάλι, όμως ξαφνικά ένιωσα κάτι να σουβλίζει τον δεξί μου ώμο. Κοιτάω και τι να δω… μια σφήκα καρφωμένη! Την διώχνω αλλά, το κεντρί είχε μείνει μέσα. Συνεχίζοντας το πετάλι, τράβηξα με το άλλο μου χέρι και το κεντρί, όμως εξακολουθούσα να πονάω. Στα επόμενα 1-2 λεπτά το σημείο φούσκωσε και άρχισα να ανησυχώ μήπως έχω κάποιο χειρότερο σύμπτωμα αργότερα. Ευτυχώς δεν είχα…
Μετά και τα 150χλμ της ποδηλασίας, έφτασα με αρκετή καθυστέρηση σε σχέση με το προβλεπόμενο στην περιοχή αλλαγών για να ξεκινήσω και το 2ο τρέξιμο που ήταν ακριβώς 29χλμ. Ήμουν σχεδόν 5 ώρες στο δρόμο, οπότε δεν μπορούσα να περιμένω πως τα πόδια μου θα είναι φρέσκα, όμως τουλάχιστον μπορούσα να τρέξω. Βέβαια, στη συγκεκριμένη διαδρομή, θα χρειαζόταν και κάτι παραπάνω, αφού η ανηφόρα ήταν πολύ περισσότερη από το 1ο τρέξιμο και το τεραίν ακόμα πιο σκληρό. Εδώ μου βγήκε πάλι κι ένας χρόνιος πόνος στο πέλμα, που με πιάνει συνήθως μετά από έντονη ποδηλασία για αρκετά χιλιόμετρα. Κάθε πέτρα που πάταγα χτύπαγε ακόμα πιο άσχημα. Εντωμεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει κανονικά, κάτι που μέσα στο δάσος θα ήταν αναζωογονητικό, όμως εκτός, εκεί που μας έπιανε καλά η βροχή έκανε την προσπάθεια ακόμα πιο δύσκολη.
Προσπαθώντας να αναπληρώσω λίγο τον χαμένο χρόνο της ποδηλασίας, ξεκίνησα δυνατά και κατάφερα να ανέβω στη κορυφή και στην αναστροφή σε ακριβώς 30 λεπτά. Χάρηκα αρκετά αφού προφανώς ο ρυθμός μου ήταν για κάτω από 2 ώρες, υπολογίζοντας πως θα κατέβαινα αντίστοιχα αρκετά πιο γρήγορα. Πριν από την κατηφόρα, υπήρχε όμως άλλη μια ανηφόρα στην οποία τα πόδια φάνηκαν πολύ βαριά, προοίμιο πως κάτι κακό ερχόταν…
Έφτασα πάλι κάτω και κοιτάζοντας το χρονόμετρο διαπίστωσα πως αυτή την κατηφόρα την έκανα λίγο πιο αργά από την αντίστοιχη ανάβαση! Άρχισα να βεβαιώνομαι πως όντως κάτι δεν πήγαινε καλά και από εδώ και πέρα θα έπρεπε να δώσω ότι είχα και δεν είχα, απλώς για να συνεχίσω να τρέχω … και αυτό έκανα. Ήμουν πλέον σε σημείο εξάντλησης, αλλά επειδή τρέχαμε με αναστροφή στον ίδιο δρόμο έβλεπα τους αθλητές μπροστά και πίσω μου και ήξερα πως κράταγα μια αξιοπρεπή θέση στην κατάταξη. Παράλληλα, ο στόχος μου σχετικά με τον τελικό μου χρόνο, γινόταν όλο και ποιο συγκεκριμένος … είχα χάσει αρκετά λεπτά, αλλά τουλάχιστον έπρεπε να σπάσω τις ιδιαίτερα τιμητικές (ειδικά για πρωτάρη) 7 ώρες.
Ανέβηκα πάνω, πέρασα την αναστροφή και πήρα πάλι τον δρόμο της επιστροφής με αισιοδοξία πως θα τα κατάφερνα. Μπροστά μου μόνο η μια ανηφόρα ακόμα και μετά κουτρουβάλιασμα μέχρι τον τερματισμό. Όπως στο ποδήλατο,έτσι και στο τρέξιμο, ήταν η ώρα για το νεκρό μου σημείο … προσπαθούσα να σπρώξω και δεν μπορούσα, τα πόδια δεν αντιδρούσαν καθόλου στην ανηφόρα. Καθόλου τιμητικό, αλλά αναγκαίο… έπρεπε να περπατήσω για λίγα μέτρα μέχρι να ξαναβρώ ευθεία, ήταν πιο εύκολο και πιο γρήγορο έτσι! Δεν έπρεπε να το αφήσω όμως και τελειώνοντας η ανηφόρα ξαναμπήκα στο τρέξιμο. Περιέργως τα πόδια μου λύθηκαν και πάλι στην κατηφόρα και άρχισα να αναπτύσσω ταχύτητα. Δεν είχα δευτερόλεπτο για χάσιμο, έπρεπε να προλάβω το 7ώρο.
Μπαίνοντας στο τελευταίο ασφάλτινο χιλιόμετρο επιτάχυνα όσο μπορούσα. Λίγα μέτρα απέμεναν πλέον από την είσοδο στο “στάδιο” και τον τερματισμό, όμως με περίμενε μια ακόμα έκπληξη. Ένα πιτσιρίκι αποφάσισε να διασχίσει κάθετα το δρόμο τη στιγμή που ερχόμουν με φόρα! Μάλλον ήταν βαλτό για να με αποτρέψει από το να σπάσω τις 7 ώρες όμως δεν τα κατάφερε! Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, όμως τουλάχιστον πρόλαβα να βάλω τα χέρια μου χαμηλά για να μην το χτυπήσω με τα γόνατα. Μου έκοψε λίγο το ρυθμό, όμως σε εκείνο το σημείο δεν θα μπορουσε να με σταματήσει τιποτα. Μετά από σχεδόν 7 ώρες σκληρού αγώνα, βρήκα κάποιες ξεχασμένες δυνάμεις για ένα τελευταίο σπριντ … τερματισμός και τελικός χρόνος 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα … επίδοση ανακουφιστική μετά από όλα αυτά… Τελική κατάταξη 21ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και 23ος στη γενική κατάταξη (με πέρασαν και δυο αθλητές που ήταν δηλωμένοι στην open).
Οι στιγμές του τερματισμού είναι απερίγραπτες … τα συναισθήματα μπερδεμένα, αλλά η ευχαρίστηση του δυνατού τερματισμού πιο ισχυρή από όλα. Τελικά αυτό είναι που μου μένει κιόλας … το ότι έτρεξα δυνατά και τερμάτισα καλά τον “Αγώνα των Αγώνων” διάθλου. Είχα υψηλότερες προσδοκίες, όμως είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Όπως κατάλαβα για τα καλά, θα ήταν αδύνατο στην πρώτη μου συμμετοχή σε αυτό τον αγώνα να κάνω και την τέλεια κούρσα. Όσο καλά κι αν την είχα σχεδιάσει στη θεωρία, η πράξη επιφυλάσσει πολλά απρόοπτα όπως επιβεβαιώθηκε. Τις επόμενες χρονιές, πιο έμπειρος και προετοιμασμένος θα επιστρέψω για καλύτερα αποτελέσματα.
* Κλείνοντας θα πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την αδερφή μου τη Χαρά, που σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν παρούσα και με υποστήριξε με όλους τους δυνατούς τρόπους, φωνή, τροφοδοσία και φωτογραφία! Σε τέτοιο αγώνα καλύτερα να μην είσαι μόνος σου…
** Επίσης θα πρέπει να αναφέρω και την άλλη ελληνική παρουσία στον αγώνα, αυτή του Ανδρέα Γαλανού. Ο Ανδρέας βεβαίως δεν αγωνίστηκε, όμως είχε ρόλο “κλειδί” στον αγώνα, αφού ήταν ο τεχνικός υπεύθυνος της ITU για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι πάντα καλό να βλέπεις φιλικές φυσιογνωμίες σε τέτοιους αγώνες στο εξωτερικό, ειδικά σε τόσο υπεύθυνες θέσεις.
