Race Report Από τη Λουκία Λουκοπούλου
Την προπερασμένη Κυριακή έλαβα μέρος στo Half Ironman στην Πεσκάρα της Ιταλίας. Ήμουν καθόλα έτοιμη, έχοντας ακολουθήσει ένα δυνατό προπονητικό πρόγραμμα κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα από πλευράς φυσικής κατάστασης.
Το ταξίδι ήταν εύκολο, απευθείας πτήση στην Ρώμη και μετά 2 ώρες οδικώς για την Πεσκάρα, το ξενοδοχείο άνετο, μεγάλο μπαλκόνι με θέα τα 14 χιλιόμετρα της Αδριατικής παραλίας με τις ατελείωτες καρέκλες...
Φθάνοντας την Πέμπτη κιόλας, είχα πολύ χρόνο μπροστά μου να συνεχίσω την προπόνηση συντήρησης, να ξεκουραστώ, αλλά και να δώ την ποδηλατική διαδρομή με το αυτοκίνητο, σημειώνοντας τις ανηφόρες (1100 μ συνολικά υψομετρικά) και τα λίγα σημεία που θα ήθελαν προσοχή.
Την Κυριακή το μεσημέρι παρατάχθηκα επιτέλους στην γραμμή εκκίνησης. Ο αέρας είχε δυναμώσει σε σύγκριση με το πρωί και η θάλασσα ήταν τώρα αρκετά αναστατωμένη, αλλά τώρα πια δεν υπήρχαν περιθώρια. Ήμουν εδώ για να τα δώσω όλα.
Τα επόμενα 34 λεπτά μου φαίνονται τώρα σαν ένα παράξενο, σουρρεαλιστικό όνειρο μιας άνισης μάχης με κύματα και σώματα. Κάθε φορά που έβγαζα το κέφαλι να δώ που πάω, έβλεπα είτε ένα κύμα να με κουκουλώνει, ή μια σειρά από κίτρινες σημαδούρες που όμως δεν είχαν ξεκάθαρη στοίχιση, και το χειρότερο... μετά την αναστροφή, σε 2 σημεία βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αθλητές που ακόμη κολυμπούσαν στην αντίθετη κατεύθυνση! Νομίζω ότι αυτό που με έσωσε ήταν ότι παρέμεινα ατάραχη, μερικώς γιατί είχα σαστίσει, αλλά μερικώς γιατί σκέφτηκα ότι εγώ τουλάχιστον έχω εμπειρία με ανοιχτή θάλασσα, άρα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι άλλες αθλήτριες θα τα κατάφερναν και πολύ καλύτερα από εμένα!
Με στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μου λίγο αργότερα, ετοιμάστηκα για το αγαπημένο μου κομμάτι – το ποδήλατο. Ήμουν έτοιμη να ανακτήσω χαμένο χρόνο και να δαμάσω τις ανηφόρες – πράγμα που έκανα με καλό ρυθμό και δυνάμεις ως το 59ο περίπου χλμ, όταν περνώντας πάνω από μια λακούβα αισθάνθηκα ότι κάτι άλλαξε. Έδιωξα τις κακές σκέψεις από το μυαλό μου και συνέχισα. Όμως το κακό είχε γίνει, λίγα λεπτά αργότερα το πίσω μου λάστιχο πάταγε πια στο έδαφος ξεφούσκωτο, μεταφέροντας κραδασμούς και τριβές σε όλο το ποδήλατο. Συνέχιζα να πεταλάρω, σε πλήρη άρνηση της κατάστασης. Θυμήθηκα πρόσφατες κουβέντες που είχα κάνει, όταν είχα πεί... «ε, και αν πάθω λάστιχο, απλά θα πρέπει να αποσυρθώ από τον αγώνα!» Δεν έχω πάθει ποτέ λάστιχο σε αγώνα και με τις συγκεκριμένες ρόδες η αλλαγή λάστιχου θα μου κόστιζε πολλή ώρα.
ΔΕΝ ήμουν όμως έτοιμη και να τα παρατήσω!!!! Κατ’αρχήν, το ποδήλατο ακόμη τσουλούσε. Δεν μπορούσα να στρίψω γιατί έφευγα τελείως πλευρικά, αλλά ήμουν ακόμη στο 60 χλμ – και πως θα έφτανα ξανά στην Πεσκάρα;;; Όσο σκεφτόμουν, τόσο συνέχιζα. Κάποιοι με προσπέρασαν και μου φώναξαν για το σκασμένο λάστιχο, η μηχανή των κριτών ήρθε δίπλα μου και στάθηκε για πολύ ώρα όσο εγώ συνέχιζα – φοβήθηκα ότι θα μου έλεγαν να σταματήσω. Αλλά εγώ εκεί, το κεφάλι κάτω, με σταθερό ρυθμό, πιο αργά από ότι ήθελα βέβαια, αλλά τουλάχιστον προχωρούσα!! Πόνταρα στο ότι δεν είχα πλέον άλλες ανηφόρες μπροστά μου, αλλά στο 70 χλμ, κουρασμένη πια ψυχολογικά αλλά και σωματικά με την δύσκολη αυτή κατάσταση, δέχτηκα ότι η υπόθεση ήταν μάλλον χαμένη. Θα έφτανα πίσω στην Πεσκάρα αλλά δεν θα έτρεχα, δεν θα είχε νόημα. Ή θα έτρεχα απλά για να πάρω το μετάλιο του τερματισμού –το όνειρό μου για την πρωτιά και την πρόκριση στο παγκόσμιο ήταν πιά ανέφικτο.
Όταν έφτασα στη ζώνη αλλαγών όμως κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι δεν είχαν επιστρέψει ακόμη τα γειτονικά ποδήλατα των γυναικών της κατηγορίας μου – άρα ήμουν σε πολύ καλή θέση ακόμη! Τώρα έπρεπε να φανώ γενναία και να αντιστρέψω την ψυχολογία μου, ότι δηλαδή θα έτρεχα χαλαρά απλά για να τερματίσω, και να ξαναβρώ τον αγωνιστικό ρυθμό! Βρέθηκα πραγματικά σε δύσκολη θέση. Με την όλη ιστορία του σκασμένου λάστιχου, είχα αμελήσει και την διατροφή μου την προηγούμενη μια ώρα, και τα πόδια μου είχαν δουλέψει υπερωρίες. Είχα όμως πάρει ένα μεγάλο τζόγο στην άσφαλτο (με κίνδυνο πτώσης ή τουλάχιστον μεγάλης ζημιάς στον τροχό μου) και είχα σταθεί τυχερή στην ατυχία μου. Τώρα έπρεπε να δικαιολογήσω το ρίσκο που είχα πάρει.
Άλλαξα παπούτσια και αφέθηκα στην παραλιακή λεωφόρο της Πεσκάρα. Λένε πως οι επαγγελματίες αθλητές αποδίδουν γιατί μαθαίνουν να «χαλαρώνουν» και να μην αγωνίζονται με την ένταση που φέρνει η αγωνία του αποτελέσματος. Ίσως γι’αυτό και έτρεξα τόσο σταθερά και «εύκολα.» Η αναπάντεχη εξέλιξη του αγώνα είχε καταφέρει να μου διασπάσει την προσοχή κι εγώ ήμουν σε μιαν άλλη διάσταση, πανευτυχής που έβλεπα μπροστά μου τον τερματισμό και το μετάλλιο που με περίμενε... Δεν είχα καν φανταστεί ότι τερμάτιζα πρώτη στην κατηγορία μου και είχα πάρει την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 70.3 που θα γίνει στις 11 Σεπτεμβρίου στο Las Vegas.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα τρέξω στο Παγκόσμιο – αλλά ο αγώνας της Πεσκάρα σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστος. Πολλές φορές, η γλυκόπικρη εμπειρία του αγώνα ενάντια σε αναπάντεχες καταστάσεις είναι τελικά και η πιό δυνατή!
