Στις 28 Φεβρουαρίου αναχωρήσαμε μαζί με τον φίλο Βασίλη Χαραλαμπόπουλο για την Νέα Ζηλανδία και να πάρουμε μέρος στο Ironman όπου γίνεται κάθε χρόνο στην μικρή αλλά πολύ τουριστική πόλη του Taupo. Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι με μια επίσης πολύωρη ανταπόκριση στην Σιγκαπούρη, φτάσαμε στο Auckland όπου είναι και η μεγαλύτερη πόλη. Ακολούθησε και ένα γεμάτο 4ωρο για να πάμε στον τελικό προορισμό μας το Taupo. Αφού φτάσαμε (Τετάρτη απόγευμα) έχοντας τα σχετικά Jet lag πήγαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε όσο το δυνατό περισσότερο, μέχρι και την επόμενη μέρα όπου θα κάναμε και το registration.
Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε στο Taupo, καταλάβαμε ότι όλη η πόλη ζούσε στους ρυθμούς του αγώνα. Από τον ταξιτζή που μας μετέφερε από το αεροδρόμιο μέχρι τον υπάλληλο του ξενοδοχείου, όχι απλά ήξεραν τι εστί Ironman αλλά ήξεραν τις διαδρομές, ήταν σχετικοί με τους χρόνους και φυσικά μας υποσχέθηκαν ότι θα ήταν και θεατές!
Στο Registration μας υποδέχτηκαν με πολύ ευγένεια και φυσικά ο ενθουσιασμός τους μεγάλωνε όταν άκουγαν ότι είμαστε από την Ελλάδα. Όλα ήταν τέλεια στημένα και έδειχναν ότι οι άνθρωποι ήξεραν πολύ καλά να οργανώνουν τέτοιους αγώνες (εξάλλου το κάνουν και πολλά χρόνια).
Παράλληλα με τον αγώνα, η διοργάνωση έδινε την ευκαιρία στους αθλητές να πάρουν μέρος και σε φιλανθρωπικές οργανώσεις με σκοπό να μαζευτούν χρήματα. Η επιλογή μου ήταν ο παιδικός καρκίνος και στον αγώνα αυτό τερματίσαμε 4οι συγκεντρώνοντας το απίστευτο ποσό των 6500$ΝΖ!Πολλόι Έλληνες τριαθλητές βοήθησαν και σε αυτό είτε βάζοντας χρήματα είτε διαφημίζοντας το site και πραγματικά τους ευχαριστώ πολύ.
Η μέρα του αγώνα έφτασε και ο δικός μας ενθουσιασμός και το άγχος φυσικά κορυφώθηκε. Όταν βγήκαμε από το ξενοδοχείο για να πάμε στην αφετηρία, η βροχή είχε για τα καλά ξεκινήσει και εμείς τρομοκρατηθήκαμε ελαφρώς (μπορεί και περισσότερο!). Στην αφετηρία είχε πια ξεκινήσει και έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν σταμάτησε μέχρι και το τέλος του αγώνα. Παρόλα αυτά, όλοι οι αθλητές φέρονταν σαν να ήταν μεσημέρι και ο ήλιος έλαμπε. Έβλεπες όλους γύρω σου να περιμένουν με ανυπομονησία να πέσει η κανονιά που σηματοδοτεί και τη έναρξη του αγώνα. Μετά και τον χορό των Maοri, μπήκαμε όλοι στο νερό και είδαμε τους pro να ξεκινούν 15 λεπτά μπροστά από εμάς.
Αφού έπεσε η κανονιά και ο αγώνας ξεκίνησε, έφυγε και το άγχος (το περισσότερο) και μετατράπηκε σε έξαρση. Το κολύμπι τελείωσε χωρίς να το καταλάβω σε λιγότερο από 1 ώρα (58:01) ενώ με τρόμο διαπίστωσα ότι η βροχή όχι μόνο δεν είχε σταματήσει αλλά αντίθετα, δυνάμωνε. Τα νερά της λίμνης ήταν ήρεμα και καθαρά και δεν υπήρχε σε έντονο βαθμό το «πλυντήριο» στα πρώτα μέτρα. Ο Βασίλης βγήκε από την λίμνη μετά από 1:45.
Το ποδηλατικό μέρος ήταν και το δυσκολότερο για μένα. Ήταν 2 γύροι των 90 χλμ, αλλά τα χιλιόμετρα δεν μου «μαζεύτηκαν» εύκολα. Λίγο η βροχή, ο αέρας και μικρά ανηφορικά κομμάτια, με έκαναν να κουραστώ παραπάνω από όσο περίμενα και να το τελειώσω στις 6:37 πολύ μακριά από τον χρόνο μου στη Γερμανιά (5:43). Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πολύ καλό επίπεδο των Νέο Ζηλανδών και των Αυστραλών στο ποδηλατικό σκέλος. Ο Βασίλης ολοκλήρωσε το ποδήλατο σε 7:18.
Ξεκινώντας τον μαραθώνιο, άλλαξε και η ψυχολογία μου προς το καλύτερο. Κρύωνα λιγότερο και έχοντας τον κόσμο δίπλα σου να ζητωκραυγάζει, αγνοώντας την βροχή, δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο από τον τερματισμό, ο οποίος ήρθε στις 4:49 για το μέρος του τρεξίματος, αρκετά γρηγορότερος από αυτόν της Γερμανίας (5:13) και συνολικά στις 12:40.
Ο Βασίλης τερμάτισε στις 14:21 κάνοντας τον μαραθώνιο σε 4:57.
Συνοψίζοντας, έχω να πω ότι ήταν ο καλύτερος αγώνας της ζωής μου και φυσικά θα τον πρότεινα ανεπιφύλακτα σε κάποιον που θέλει να συνδυάσει ένα Ironman και ένα ταξίδι σε μια χώρα που έχει πολλές ομορφιές. Εάν λοιπόν αποφασίσετε να πάτε, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και πάρτε αρκετή άδεια από την εργασία σας για να περιηγηθείτε όσο πιο πολύ μπορείτε στη χώρα του άρχοντα των δαχτυλιδιών, τη χώρα της ιστιοπλοΐας, των ποταμών, λιμνών, ηφαιστείων, φιόρδ και των ανθρώπων που ξέρουν καλά τι θα πει αθλητισμός/εθελοντισμός και ιδιαίτερα Ironman.
Γιώργος Κανάκης
