Βασίλης Κρομμύδας, www.coachingservices.gr
Περνάει η νέα χρονιά και σιγά σιγά προχωράμε προς το άνοιγμα της νέας αγωνιστικής σαιζόν. Έτσι σταδιακά κάθε εβδομάδα η προπόνηση γίνεται πιο απαιτητική και επικεντρώνεται στο είδος των αγώνων που στοχεύει ο καθένας.
Παρακάτω θα σας αναφέρω τρεις πολύ βασικές προπονήσεις που απευθύνονται κυρίως σε ποδηλάτες που έχουν ως κύριο στόχο τους αγώνες της ατομικής χρονομέτρησης, όσο και σε τριαθλητές που το σκέλος της ποδηλασίας έχει παρόμοια χαρακτηριστικά.
Κατά την προετοιμασία μου πριν μια δεκαετία για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Σύδνεϋ είχα την τύχη να βρίσκομαι στην ίδια προπονητική ομάδα με άλλους τρεις αθλητές που θα συμμετείχαν στους αγώνες, ένας από αυτούς ήταν ο Αυστραλός Craig Walton που κατά κοινή ομολογία όλων, ήταν ο δυνατότερος ποδηλάτης που ανέδειξε ποτέ το άθλημα του Τριάθλου στην Ολυμπιακή απόσταση. Είχε την ικανότητα σε πολλούς αγώνες και ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της διαδρομής να κερδίζει στο ποδήλατο σε σχέση με το υπόλοιπο γκρουπ 2-3 λεπτά.
Έτσι σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να σας αποκαλύψω μερικά από τα μυστικά του, καθώς και μερικές από τις σκέψεις του που τον οδήγησαν στο να καταλήξει σε αυτές τις χρυσές προπονήσεις.
"Το ποδήλατό μου ήταν δυνατό τότε, αλλά δεν ήμουν σταθερός. Σε έναν αγώνα μπορεί να ήμουν δυνατός, σε άλλον μπορεί να αισθανόμουν αδύναμος, μερικές φορές μπορεί να ποδηλατούσα καλά, αλλά δεν μπορούσα να τρέξω, ενώ σε άλλους αγώνες αισθανόμουν χάλια στο ποδήλατο και καλύτερα στο τρέξιμο. Όπως οι περισσότεροι αθλητές, σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι περισσότερη προπόνηση. Θα έβαζα όλο και μεγαλύτερα γρανάζια πιστεύοντας ότι θα πάω πιο γρήγορα. Μεγάλωνα τις προπονήσεις και όλο ήμουν άρρωστος και ένιωθα αφυδατωμένος. Παρόλο που ήμουν εξουθενωμένος, δεν μπορούσα να κοιμηθώ."
Θεωρώ ότι πολλοί από εμάς αισθανόμαστε ενοχές που σκεφτόμασταν με τον τρόπο αυτό κάποια στιγμή στην καριέρα μας, είτε είμαστε επαγγελματίες, είτε age-groupers. Υπήρχε κάποια περίοδος που δεν ποδηλατούσα, δεν έτρεχα, δεν κολυμπούσα καθόλου κοντά σε αυτό που πίστευα ότι μπορούσα και έχασα την αυτοπεποίθησή μου. Τότε κάποιος μου έδωσε μια πολύ καλή συμβουλή: ‘’ Οι αντίπαλοί σου δεν σε νικούν-δεν χρειάζεται να το κάνουν-επειδή εσύ νικάς τον εαυτό σου’’».
Παρακάτω σας γράφω τις τρεις βασικές προπονήσεις που κάναμε μέσα στην εβδομάδα, από εκεί και πέρα ότι άλλη προπόνηση γινόταν, ήταν απλά χιλιόμετρα σε χαλαρούς ρυθμούς.
1) 30 λεπτά max: Προπόνηση χρονομέτρου για 30 λεπτά το πολύ, η οποία γινόταν σε ανηφοροκατηφόρες ή ευθείες. Άσχετα με το πόσο καλά αισθανόμασταν, κάναμε ζέσταμα για 30 λεπτά το πολύ και μετά πραγματικά τα δίναμε όλα για 30 λεπτά σε αγωνιστικό ρυθμό. Η προπόνηση τελείωνε με 30 λεπτά χαλάρωμα. Αυτό γινόταν μια φορά την εβδομάδα.
2) Προπόνηση στο εργόμετρο: Μία πραγματικά πολύ δύσκολη προπόνηση, που αν και δεν διαρκούσε πολύ ήταν πολύ αποδοτική. Γινόταν μια φορά την εβδομάδα που σκοπό είχε την αύξηση της ισχύος. Αυτή ήταν 30 x 1 λεπτό με μεγάλο γρανάζι με συχνότητα στις 60-70 σ/λ με χρόνο αποθεραπείας επίσης 1 λεπτό. Ο Craig πίστευε ότι αυτή ήταν η προπόνηση που του έδινε όλη του την δύναμη στην ποδηλασία. Συνήθως η όλη διαδικασία ήταν 15 λεπτά ζέσταμα, μετά 30 x 1 λεπτό με 1 λεπτό στοπ και τέλος 15 λεπτά χαλάρωμα.
3) Επιμήκυνση της μεγάλης Αερόβιας προπόνησης: Όλο το μυστικό σ’ αυτήν την προπόνηση είναι να διατηρηθεί η ένταση της προπόνησης πραγματικά σε πολύ χαμηλά επίπεδα έντασης. Αυτή γινόταν μια φορά την εβδομάδα για 4-5 ώρες με 25 χλμ./ ώρα και όχι πάνω από 125-130 παλμούς. Ένας επιπλέων σκοπός αυτής της προπόνησης είναι να μπορέσει το σώμα να αφομοιώσει την ισχύ από τις άλλες δυο προπονήσεις.
« Όταν κοιτάζω πίσω στην προπόνησή μου, βλέπω ότι έχω αλλάξει την ποσότητα των προπονήσεων έντασης, έτσι ώστε να μπορώ να πετύχω αυτό που θέλω με αυτές τις κύριες προπονήσεις. Κάθε εβδομάδα δουλεύω την ισχύ, το αναερόβιο κατώφλι και μετά την αερόβια αντοχή. Συνεπώς, αισθάνομαι πιο φρέσκος, πιο δυνατός και πιο φορμαρισμένος από πριν.
Επίσης έμαθα να ελέγχω πολύ καλύτερα τις παρορμήσεις μου. Μερικές φορές αν αισθάνομαι άσχημα σε μια προπόνηση, απλά γυρίζω στο σπίτι, τρώω κάτι, ξεκουράζομαι και προσπαθώ πάλι την επόμενη φορά ».
Αν και θεωρούμουν κι εγώ ένας από τους δυνατούς ποδηλάτες στο τρίαθλο, ομολογώ πως σε πολλές προπονήσεις με τον Craig καταλάβαινα τον λόγο που έκανε τον τρόπο με τον οποίο κέρδιζε τους αγώνες να φαίνεται εύκολος.
Σε προπονήσεις σαν αυτές που αναφέρομαι παραπάνω, μου έδινε τέτοιο κίνητρο να πιέσω τον εαυτό μου πάνω από τα όρια, που (ενώ αρχικά νόμιζα πως ποτέ δεν θα τον πλησιάσω γιατί πολύ απλά εξαφανιζόταν) τελικά ανακάλυψα ότι πολλές φορές μπλοκάρουμε τα όρια μας υποσυνείδητα και ότι όταν μπορέσουμε να πιέσουμε παραπάνω πιστεύοντας ότι υπάρχει παραπάνω, τότε βλέπουμε την διαφορά.
Βασίλης Κρομμύδας
www.coachingservices.gr
