Race report από την Λουκία Λουκοπούλου
Πάνω από 800 αθλητές ηλικίας από 18 εώς 80+ (ναι, δύο αθλητές άνω των 80 ετών ήταν εκεί!) συναγωνίστηκαν το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου της ITU στην όμορφη πόλη του Εδινβούργου. Ο αγώνας έγινε στο Hollyrood Park, το βασιλικό πάρκο της πόλης με τον μυστηριώδη, ηφαιστιογενή, και κατακόρυφο λόφο στο κέντρο. Έτσι, τόσο η διαδρομή του τρεξίματος όσο και του ποδηλάτου είχαν μεγάλες εναλλαγές ανηφόρας/κατηφόρας και κόστιζαν πολύ στα πόδια.
Ο καιρός ήταν πολύ καλός, η οργάνωση επίσης, η ζώνη αλλαγών σκαρωμένη με τέτοιο τρόπο που να επιτρέπει παράλληλη χρήση από πολλά age group, η σηματοδότηση και οριοθέτηση της διαδρομής τέλεια, το πάρκο κλειστό στην υπόλοιπη κυκλοφορία, και δεν αντιμετώπισα κανένα τεχνικό πρόβλημα. Ιδανικές συνθήκες για αγώνα, θα έλεγε κανείς.
Όμως η εμπειρία μου δεν ήταν τελικά τόσο καλή. Από την μία, είχα πλεονέκτημα στο να γνωρίζω την διαδρομή, έχοντας ξανατρέξει εκεί πριν από 3 χρόνια. Όμως πήγα στον αγώνα κουρασμένη, σωματικά και ψυχολογικά. Οι πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις φέτος συνέχεια απειλούσαν τον προπονητικό μου προγραμματισμό. Δεν είχα παράπονο γιατί κατά τα άλλα είχα πολύ καλή αγωνιστική χρονιά, ίσως όμως να βρήκα τελικά το όριό μου! Φτάνοντας στο Εδινβούργο Πέμπτη βράδυ, με τον αγώνα Σάββατο πρωϊ, δεν κατάφερα ποτέ να οργανωθώ σωστά (στο μυαλό). Η διαδρομή παρέμενε κλειστή ως το απόγευμα πριν τον αγώνα κι ένιωσα ότι δεν προετοιμάστηκα σωστά ποδηλατικά πριν τον αγώνα. Ένιωσα επίσης ότι ο κόσμος που είχε μαζευτεί να παρακολουθήσει τον αγώνα ήταν μάλλον άτονος. Όσο να’ναι, οι ανηφόρες ευνοούνται από την προτροπή του πλήθους!
Με αυτά και αυτά τα έδωσα φυσικά όλα στον αγώνα. Πάλεψα στο πρώτο τρέξιμο (4 γύροι) για να κρατήσω μια αξιοπρεπή θέση, με την προσδοκία να κερδίσω χρόνο, όπως πάντα, στο ποδήλατο. Πράγμα που εν μέρει έκανα, αλλά λόγω των ανηφόρων (5 γύροι x 3 ανηφόρες κάθε φορά), δεν αρκούσε. Στο τελευταίο τρέξιμο (2 γύροι), ήμουν τυχερή γιατί δεν είχα την απειλή άλλης αθλήτριας από το ίδιο age group, οπότε και κράτησα έναν σταθερό ρυθμό και τερμάτισα 6η στην κατηγορία μου. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην ήταν αυτό που είχα ονειρευτεί, οπωσδήποτε όμως δεν υποτιμώ την 6η θέση. Μένει μόνο μια μικρή πίκρα που δεν ευχαριστήθηκα τον αγώνα όσο άλλες φορές.
Και ένα σημαντικό μάθημα για την σημασία της ψυχολογικής ετοιμότητας.
Δεν έχει νόημα να βαθμολογήσω αυτόν τον αγώνα, αφού οι αγώνες της ITU (International Triathlon Federation) γίνονται σε άλλη πόλη κάθε χρόνο. Θα πω μόνο δυό λόγια για τους αγώνες στο επίπεδο των age groups. Όπως πολλοί από εσάς ξέρετε, αγωνίζομαι σε αυτό το επίπεδο εδώ και μερικά χρόνια, με δικά μου έξοδα, συνδυάζοντας συχνά τις διακοπές μου με πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Η εμπειρία είναι ανεπανάληπτη αφού το επίπεδο του συναγωνισμού είναι πραγματικά δυνατό (στους άνδρες, ακόμη περισσότερο), και η οργάνωση των αγώνων πολύ επαγγελματική. ((Ως μόνο αρνητικό θα αναφέρω το κόστος συμμετοχής που ανέβηκε κατακόρυφα φέτος, φέρνοντάς το στις ... 150 λίρες!) Τέτοιοι αγώνες είναι λοιπόν μοναδική ευκαιρία να γνωρίσει κανείς αθλητές από όλον τον κόσμο, με τους οποίους μοιράζεται το ίδιο πάθος, και να χαζέψει απίθανα ποδήλατα και γενικά αθλητικό εξοπλισμό!
Για όσους από εμάς, προπόνηση = αγώνες, οι αγώνες αυτοί αξίζουν τον κόπο και τα χρήματα. Αν μη τι άλλο, ο αριθμός των συμμετοχών σε τέτοιους αγώνες καθιστούν την όλη εμπειρία διαφορετική και ανεβαστική! Αφήστε που μετά κάνει κανείς και τις καλύτερες διακοπές!
Οι δικές μας διακοπές στα Highlands της Σκωτίας ήταν η καλύτερη ανάρρωση!
