Ένα ατύχημα με το ποδήλατο ήταν αυτό που έκανε αυτόν τον τριαθλητή να τρέξει σε Ironman

Ένα ατύχημα με το ποδήλατο ήταν αυτό που έκανε αυτόν τον τριαθλητή να τρέξει σε Ironman

Ένα φριχτό ποδηλατικό ατύχημα ήταν η σπίθα για να ξεκινήσει το ταξίδι του Ironman για τον Matt Miller.

Όταν ο Matt Miller έτρεξε στο Ironman του Cozumel το 2010, τράβηξε αρκετά βλέμματα απορίας πάνω του. Σε μια θάλασσα από αεροδυναμικά κράνη, ο Miller ήταν μια ανωμαλία με το κράνος του, τύπου full face για Mountain bike, που δεν κάλυπτε μόνο το πάνω μέρος του κεφαλιού του, αλλά ολόκληρο το πρόσωπό του και το πηγούνι του. Σίγουρα δεν ήταν φυσιολογικό για έναν αγώνα Ironman.

Αλλά πάλι, η διαδρομή του Matt Miller στο Ironman δεν ήταν φυσιολογική.

Όταν ο Miller ξεκίνησε το κολλέγιο στο Πανεπιστήμιο της Virginia, το έκανε με την πρόθεση να κολυμπήσει με την ομάδα του σχολείο του στο NCAA. Αλλά μετά από έναν χρόνο, απογοητεύτηκε από τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις του κολεγιακού αθλητισμού. Αυτό που κάποτε ήταν διασκέδαση γι’ αυτόν είχε γίνει πλέον βάρος. Εκείνη την περίοδο, κάποιοι οικογενειακοί φίλοι του Miller του πρότειναν να ξεκινήσει μαζί τους προπόνηση για τρίαθλο. Η ποικιλία των τριών διαφορετικών αθλημάτων ήταν ιδιαίτερα ελκυστική, αλλά αυτό που του κίνησε περισσότερο την περιέργεια ήταν το πώς οι τριαθλητές μιλούσαν για το άθλημα: Ακουγόταν διασκεδαστικό.

« Οι αθλητές που έχουν αγωνιστεί σε αυτό το άθλημα είναι οι πιο παθιασμένοι και οι πιο “φιλόξενοι” συναθλητές,» λέει ο Miller. «Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που τόσοι άνθρωποι κολλάνε στο άθλημα αμέσως μετά από τον πρώτο τους αγώνα.»

Και ο Miller κόλλησε. Σύντομα μετά από το πρώτο του τρίαθλο Sprint απόστασης, γράφτηκε στον τριαθλητικό σύλλογο UVA. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας και δεν έχανε προπόνηση, ειδικά στην αγαπημένη του ποδηλατική προπόνηση, μια διαδρομή 85 μιλίων στη Virginia στα φημισμένα βουνά Blue Ridge (Blue Ridge Mountains). Σε μια τέτοια προπόνηση το 2008, η ζωή του νέου τριαθλητή άλλαξε για πάντα. Ενώ κατηφόριζε, ο Miller έχασε τον έλεγχο του ποδηλάτου του, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε μετωπικά με ένα αυτοκίνητο.

«Ένα από τα πολλά πράγματα στα οποία στάθηκα τυχερός είναι ότι δε θυμάμαι το ατύχημα,» λέει ο Miller. «Πραγματικά, δε θυμάμαι τίποτα από λίγα λεπτά πριν το ατύχημα έως μία εβδομάδα μετά, όπου είχα σταθεροποιηθεί αρκετά για να μεταφερθώ από το ICU στο Πανεπιστημιακό Ιατρικό κέντρο της Virginia.»

Κατά τη διάρκεια αυτή της εβδομάδας, κανένας δεν ήξερε αν ο Miller θα ζούσε. Το πρόσωπο του Miller ήταν αυτό που πήρε το μεγαλύτερο μέρος της σύγκρουσης και κάθε κόκαλο σε αυτό έσπασε. Το χειρουργείο για να ξανασυνδέσουν οι γιατροί τα θραύσματα των οστών, τα νεύρα και τους μύες του προσώπου του πήρε ώρες. Αφού βγήκε από το χειρουργείο, οι γιατροί έβαλαν τον Miller σε τεχνητό κόμμα για σχεδόν μια εβδομάδα για να αποκατασταθεί το οίδημα που είχε δημιουργηθεί στον εγκέφαλό του.

Ο δρόμος της αποκατάστασης του σύμφωνα με τις προβλέψεις θα ήταν μακρύς – οι γιατροί ήταν πεπεισμένοι ότι θα του έπαιρνε χρόνια για να είναι ξανά πλήρως λειτουργικός. Αλλά ο στόχος του 21χρονου δεν ήταν να είναι απλά ξανά λειτουργικός, αλλά να επανέλθει καλύτερος από ότι ήταν ποτέ.

«Αποφάσισα σχεδόν αμέσως μετά το ατύχημά μου ότι ήθελα να κάνω ένα Ironman,» λέει ο Miller. «Σκέφτηκα ότι θα ήταν ιδιαίτερα συμβολικό μιας πλήρης αποκατάστασης.» Οι γιατροί ήταν αρχικά επιφυλακτικοί, αλλά καθώς ο Miller ανέκαμπτε από το ατύχημα, τον ενθάρρυναν να ξεκινήσει να κολυμπάει, να κάνει ποδήλατο και να τρέχει ξανά.

Το 2010, λιγότερο από δύο χρόνια μετά από το συμβάν που τον έφερε ένα βήμα πριν τον θάνατο, ο Miller κατάφερε να πετύχει τον στόχο του στο Ironman του Cozumel,φορώντας το full- face κράνος του για mountain bike, ούτως ώστε να προστατέψει τα ευαίσθητα οστά του προσώπου και του κρανίου του.

«Η ημέρα του αγώνα ήταν φανταστική», λέει ο Miller. «Σκεφτόμουν τους ανθρώπους που με βοήθησαν να φτάσω εκεί που ήμουν: Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι γιατροί, οι νοσοκόμες και το υπόλοιπο ιατρικό προσωπικό, και τόσοι πολλοί ακόμα που ήταν εκεί για μένα όταν πραγματικά τους χρειαζόμουν- περνούσαν όλοι από το μυαλό μου και οι αναμνήσεις μου έδωσαν δύναμη μέχρι τη γραμμή του τερματισμού. Ήμουν τόσο ευγνώμων που ζούσα εκείνη τη στιγμή και τόσο ευγνώμων προς όλους αυτούς που με βοήθησαν να φτάσω εκεί.»

Σήμερα, ο Miller αποτίει φόρο τιμής σε αυτούς που του έσωσαν τη ζωή κάνοντας το ίδιο για άλλους ανθρώπους. Στο Πανεπιστήμιο του ιατρικού κέντρου της Virginia, στο ίδιο νοσοκομείο όπου κάποτε ήταν σε κώμα, ο Miller συμπληρώνει την ιατρική του αποκατάσταση για την εγχείριση στο κεφάλι και τον λαιμό. Συνεχίζει να προπονείται και να τρέχει, τερματίζοντας ένα τρίαθλο sprint απόστασης κάθε χρόνο για να γιορτάζει τη ζωή.

«Ο Winston Churchill κάποτε είπε, “η επιτυχία δεν είναι μόνιμη, η αποτυχία δεν είναι μοιραία: Είναι το κουράγιο να συνεχίζεις που μετράει”», λέει ο Miller. «Πάντα θα προσπαθώ να ζω με αυτόν τον τρόπο.»

Πηγή: www.triathlete.com

Συγγραφέας: Susan Lacke
Μετάφραση/ Επιμέλεια: Μαυρογιάννης Άγγελος