Ντενίζ Δημάκη: Ο δρόμος προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ...10 χρόνια μετά!
Φέτος στις 18 Αυγούστου συμπληρώνονται 10 χρόνια από την συμμετοχή της πρώτης και μοναδικής Ελληνίδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα του Τριάθλου. Ο λόγος βεβαίως για την επί σειρά ετών Πρωταθλήτρια Ελλάδος στο Τρίαθλο Ντενίζ Δημάκη, που στις 18 Αυγούστου του 2008 βρέθηκε ανάμεσα στις 55 εκλεκτές κοπέλες που βρέθηκαν στην γραμμή της εκκίνησης του Τριάθλου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, μια τεράστια και ανεπανάληπτη επιτυχία για το ελληνικό τρίαθλο.
Πολλοί είδαν και γνωρίζουν για εκείνη τη συμμετοχή, η οποία δυστυχώς είχε ατυχή κατάληξη, καθώς η Πρωταθλήτρια μας βγήκε εκτός αγώνα, μόλις 1χλμ πριν την ολοκλήρωση του ποδηλατικού σκέλους, εξαιτίας μιας τεχνικής λεπτομέρειας. Η διαδρομή της διοργάνωσης έφερνε τις προπορευόμενος κοπέλες να έρχονται στο τρέξιμο από τον ίδιο δρόμο τον οποίο επέστρεφαν από το ποδήλατο και εκεί οι κριτές έβγαλαν εκτός αγώνα συνολικά 10 κοπέλες που είχαν μείνει πίσω ανάμεσα τους και τη Ντενίζ Δημάκη. Αυτό που όμως ελάχιστοι γνωρίζουν, είναι όλη η πορεία που έδωσε την πρόκριση στη Ντενίζ, μέσα από μια διαδικασία 2 ετών με συνεχόμενους αγώνες σε όλου τον κόσμο.
Ας διαβάσουμε πως το έζησε η ίδια και μας το εξιστορεί:
Ντενίζ Δημάκη: «Ο δρόμος προς το όνειρο!»
Το όνειρο της πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες υπήρχε στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον αθλητισμό, στις αρχές του 1992, που άρχισα να ασχολούμαι με τις μεγάλες αποστάσεις σε μικρή ηλικία. Ήταν όμως κάτι σαν να λέμε «αν μου πέσει το λαχείο ή απλά ανεκπλήρωτο όνειρο».
Το 2002 που άρχισα να ασχολούμαι με το Τρίαθλο, ενθουσιάστηκα, το πάλεψα αλλά το κυνήγι της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004 δεν έφερε αποτέλεσμα – δεν πρόλαβα! Ο πρώην Πρόεδρος της ITU κ. Ariel Mac Donald και η γραμματέας της ITU κ. Loreen Barnet διέκριναν την προσπάθεια μου! Ο Πρόεδρος τότε μου είπε το θέλεις τόσο πού θα το πετύχεις. Swim, swim, swim μου έλεγε! Είπα μέσα μου θα το πετύχω το 2008!
Μάλιστα για την ιστορία ο κ. Mac Donald το 2004 έστειλε ένα συγκινητική επιστολή στην ΕΟΕ όπου πρότεινε να συμμετέχει επιπλέον μία αθλήτρια από την Ελλάδα, την χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς και μάλιστα του έγραφε, γνωρίζοντας ιστορία, ότι και ο Σπυρίδων Λούης μπήκε την τελευταία στιγμή στους Ολυμπιακούς του 1896!
Η γέννηση του γιου μου το 2005, με έκανε άλλον άνθρωπο πραγματικά. Όλα πια στον αθλητισμό ήταν “so what”. Τα πάντα γίνονται!
Το 2005 ξεκίνησα δειλά, προς το τέλος, κερδίζοντας τους Βαλκανικούς και συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο στην Ιεράπετρα. Το 2006 είχα μια καλή χρονιά, κρατώντας την 22η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Autun και την 5η θέση στο Εuropean Cup της Αλεξανδρούπολης. Το 2007 είχα μια εκπληκτική χρονιά, που φαινομενικά όλα έμοιαζαν εύκολα αλλά στην πραγματικότητα κάθε αγώνας μου ήταν κάτι σαν ‘ δίχως αύριο!’
Στόχος μου από την αρχή ήταν το new European Flag, διότι οι αγώνες αυτοί ταίριαζαν στο προφίλ μου, λόγω του πολύ καλού μου τρεξίματος, και του ποδηλάτου που κυνηγούσα μέχρι λιποθυμίας!
Έτσι, ρίχνοντας το βάρος μου στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, είχα 2 πρώτες θέσεις στην Καλλίπολη και στο Εγκιρντίρ, 2 δεύτερες από την Λεμεσό και την Αλάνυα που ήταν τελικός και Premium, αλλά και μία 3η από το Κουσάντασι και μία 6η από το Premium στο Kozle. Στους Πανευρωπαϊκούς στην Κοπεγχάγη, κάνοντας μια μέτρια κούρσα, πήρα την 30η θέση.
Όλες αυτές οι επιτυχίες με έφεραν στην 2η θέση της Ευρωπαϊκής βαθμολογίας και με χαρακτηριστική άνεση μιας και οι διεκδικήτριες συναθλήτριές μου από την Ευρώπη δεν με κέρδισαν ούτε μία φορά! Όλο και πιο κοντά στην πρόκριση!
Το 2008 όμως έδειξε ότι τίποτα δεν είναι απλό στον αθλητισμό. Στην διάρκεια της χειμερινής μου προετοιμασίας τον Δεκέμβριο του 2007, είχα έναν πολύ δύσκολο τραυματισμό, μία δισκοκοίλη και με αποχή για περίπου ένα μήνα. Τότε πίστεψα ότι θα τα χάσω όλα μιας και η χρονιά ξεκινούσε νωρίς. Ένα μήνα περίπου με δύσκολη αποκατάσταση, θεραπείες και διπλές προπονήσεις με aqua jogging. Εδώ πρέπει να ευχαριστήσω προσωπικά τον φυσιοθεραπευτή μου Δημήτρη Δελληνικόπουλο, παλιό αθλητή του σωματείου μου, που πραγματικά έδωσε μάχη και την κερδίσαμε. Δειλά δειλά, άρχισα να κάνω σχέδια, και τρέχοντας με πολύ επιφύλαξη τον Φεβρουάριο, ενώ το πρώτο Ευρωπαϊκό Κύπελλο ήταν στις 13 Απριλίου στα Χανιά. Έτρεξα στον αγώνα με το 65% των δυνατοτήτων μου στο τρέξιμο και πήρα την 3η θέση – πολύ καλά για την προπόνηση που είχα στα πόδια μου.
Είπα, ξανά και πάντα από μέσα μου, Ντενίζ μπορείς! Νικήτρια του αγώνα μια τεράστια αθλήτρια η Ισπανίδα Acuna Burgos!
Επόμενος σταθμός η Ποντεβέντρα στις 20 Απριλίου 2008. Η Ποντεβέντρα όπου είναι και η γενέτειρα του Gomez και η Ισπανική Ομοσπονδία την θεωρεί ως πόλη έδρα της, γίνεται αφιέρωμα και σε εμένα για την πορεία μου στα Ευρωπαϊκά κύπελλα και με χαρακτηρίζει φαβορί στον αγώνα, ενώ συμμετέχουν οι elite τους αγωνίσματος, συμπεριλαμβανομένης και της Πορτογαλίδας Ολυμπιονίκης Φερνάντεζ! Στην Ποντεβέντρα έρχεται ο χειρότερος εφιάλτης μου, το κρύο! Δυνατή βροχή, κρύο, αέρας!
Κολυμπάω υποφερτά, αρκετά καλά για τις συνθήκες και βγαίνω με το 2ο γκρουπ. Η συνέχεια όμως με την βροχή και τον κρύο αέρα, στο ήδη κρύο σώμα μου, έφερε υποθερμία.
Έκανα έαν πολύ δυνατό ποδήλατο από αυτοματισμό, χωρίς αύριο που λέμε, δυνατές αλλαγές, ξεκολλήματα, που μετά δεν τα θυμόμουν... Κατέβηκα από το ποδήλατο σαν ζόμπι λόγω κρύου, δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον. Κι εκεί που το τρέξιμο πάντα με ξελασπώνει, έτρεχα σαν σε αποθεραπεία. Ο Χρήστος μου μιλούσε απ’ έξω κι εγώ δεν καταλάβαινα τι έλεγε , δεν άκουγα, δεν επικοινωνούσα! Απολογισμός: 19η θέση, από εκεί που είχα στόχο τις πρώτες έξι. Στον αθλητισμό όμως ποτέ μην προδικάζεις και ποτέ μη τα παρατάς, γιατί και αυτή η θέση μου έδωσε 120 πόντους, διότι το συγκεκριμένο Ευρωπαϊκό κύπελλο ήταν Premium, η Πορτογαλίδα Φερνάντεζ εκείνη την ημέρα εγκατέλειψε από υποθερμία.
Επόμενη στάση, οι Πανευρωπαϊκοί στην Λισσαβόνα, στις 4-5-2008. Είμαι έτοιμη να ξορκίσω το κακό και η ατυχία ξανάρχεται. Κολυμπάω πολύ καλά, βγαίνω στο 2ο γκρουπ με όλες τις αθλήτριες του προφίλ μου, με πίσω ακόμη και την Ολυμπιονίκη Κate Allen και την Burgos στα 15sec, και ανεβαίνω στο ποδήλατο, σταυρώνοντας τα δάκτυλα και κάνοντας προσευχή να πάνε όλα καλά από εδώ και πέρα. Στην πρώτη στροφή, στο βρεγμένο πλακόστρωτο, ( λίγο πριν βγούμε από την θάλασσα είχε καταιγίδα) πέφτω πάνω στις μπαριέρες, συνέβη σε αρκετές αθλήτριες και ήμουν μέσα στις τυχερές.... χάνοντας τον αγώνα και καταστρέφοντας και το ολοκαίνουργιο ποδήλατο μου που μόλις είχα πάρει δώρο από τον Δήμαρχο Ζωγράφου, κ. Γιάννη Καζάκο! Εκείνο που με στεναχώρησε πολύ ήταν ότι στον αγώνα αυτό ήμουν έτοιμη να πάρω την διάκριση που μου λείπει από τους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες.
Ποτέ δεν το βάζω κάτω όμως.
Την επόμενη εβδομάδα στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του Brnο, στις 11-5-2008, είπα ‘εδώ θα πάνε όλα καλά’, όμως και καλά δεν κολύμπησα και στο ποδήλατο καλά δεν ήμουν – για την ακρίβεια χάλια (είχα σπάσει και το καινούργιο μου ποδήλατο από τους Πανευρωπαϊκους) και σε μία απροσεξία μου, έχασα τις αθλήτριες που ήμασταν γκρουπ. Η ταχτική ήταν μία, ψυχραιμία και ατομικό χρονόμετρο και με την βοήθεια της συναθλήτριας μου από την Ολλανδία την Eva Jansen , κρατήθηκα όσο μπορούσα. Κατέβηκα από το ποδήλατο 22η και, με το τρέξιμό μου, τερμάτισα 12η. Ήταν η 1η φορά που με κέρδισε η ανταγωνίστριά μου, αθλήτρια από την Φιλανδία Caisa Lehtonen, εδώ και 2 χρόνια που πάντα αγωνιζόμαστε με το ‘ευ αγωνίζεσθαι’ βέβαια πάντα.
Η πρόκριση για το Πεκίνο είχε έρθει μαθηματικά, σε μία χρονιά που όλα είχαν πάει στραβά! Για μένα, το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Διάθλου στις Σέρρες, στην πατρίδα μου ήταν η ευκαιρία να τρέξω έναν αγώνα να τον ευχαριστηθώ, να τρέξω σύμφωνα με τις δυνατότητές μου και να πω ‘επιτέλους’!
Ξεκίνησα το πρώτο 10άρι συντηρητικά και είδα ότι πήγαινα τον ρυθμό πολύ εύκολα και σχεδόν με αυτά που έχω περάσει δεν το πίστευα. Συνέχισα με ένα εύκολο ποδήλατο για μένα και στο τελευταίο 5χλμ κάνοντας έναν συντηρητικό αγώνα, ίσως και λόγω της δύσκολης χρονιάς, πήρα την 3η θέση στον αγώνα και για λίγα (4) δευτερόλεπτα, δεν πρόλαβα την Γαλλίδα αθλήτρια, ενώ η διεκδικήτρια συναθλήτριά μου από την Φιλανδία πήρε την 5η θέση στον αγώνα δίνοντας κι εκείνη έναν δυνατό αγώνα. Το αστείο ήταν ότι πραγματικά κάτι άλλαξε, διότι μόλις άφησα το ποδήλατο, έσκασε το λάστιχο από την ζέστη – πραγματικά στο τσακ το πρόλαβα! Αυτή τη φορά η τύχη ήταν με το μέρος μου!
Ήταν μία επιτυχία που πήρε για 1η φορά αθλητής Τριάθλου στην Ελλάδα, Μετάλλιο σε Ευρωπαικό Πρωτάθλημα σε Elite Category και μια επιβεβαίωση για μένα! Όντως τα πράγματα άλλαξαν και στις 14-6-2008, εν μέσω προετοιμασίας του νέου μεγάλου στόχου, τρέχω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου στο ΟΑΚΑ, στα 5.000μ Γυναικών, και παίρνω την 3η θέση. Αρκετά καλά! Ίσως δεν έχω ξαναζήσει τόσο ανάμεικτα συναισθήματα!
Olympic Games Beijing 2008
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Είμαι εδώ!
Συμμετέχω με την γαλανόλευκη στην τελετή έναρξης με την χώρα μας να μπαίνει πρώτη στο στάδιο και εγώ να είμαι βουρκωμένη, ζω όνειρο έλεγα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα κατάφερα!
Την επόμενη ημέρα με περιμένει ακόμη μία έκπληξη! Πηγαίνω για να δω τον αγωνιστικό χώρο “το field of play” του τριάθλου στο Πεκίνο! Εκεί συναντώ την Γραμματέα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Τριάθλου και μου λέει συγκινημένη You are here! You deserve it!
Βούρκωσα πάλι!
Ο αγώνας μου
Ξεκίνησα, βγαίνοντας από το κολύμπι 1.47 από την 1η αθλήτρια και μαζί με άλλες 4 αθλήτριες, τις οποίες μετά την ζώνη προσπέρασα - όχι και άσχημα. Δεν έφτανε όμως αυτό. Μου έλειπαν κάποια δεύτερα και ίσως μια καλύτερη εκκίνηση. Το πάλεψα στο ποδήλατο μέχρι τελικής πτώσης και μάλιστα στις ανηφόρες προσπέρασα αρκετές κοπέλες.Βρέθηκα στην 45η θέση περίπου. Είχα όμως άλλον ένα αντίπαλο, την χάραξη της διαδρομής. Η διαδρομή της ποδηλασίας έτεμνε εκείνη του τρεξίματος κι έτσι, το περιθώριο για μία αθλήτρια να την αφήσουν εντός αγώνα, ήταν περίπου 7 λεπτά διαφορά από το κυρίως γκρουπ, χωρίς να κλειστεί στροφή! Δηλαδή ενώ το γκρουπ ήταν πίσω μου πάνω από 4 λεπτά στην τελευταία στροφή (δεν με είχε καν πλησιάσει), κρατήθηκα στην ζώνη αλλαγής όπως και άλλες αθλήτριες που ήταν πίσω μου. Έτσι, ενώ θα μπορούσα στο τρέξιμο και με αυτές τις συνθήκες να διεκδικήσω μια θέση στην 35άδα με το καλό μου τρέξιμο, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία.
Το αντιμετώπισα με ψυχραιμία, τα έδωσα όλα πραγματικά και πιστεύω πως τίμησα τα Ελληνικά χρώματα με την προσπάθειά μου.
Χειροκροτήθηκα πολύ μου αναγνωρίσθηκε! Έζησα τις μοναδικές στιγμές που μόνο μια Ολυμπιάδα χαρίζει και κράτησα τις καλύτερες στιγμές από αυτήν την εμπειρία! Πραγματικά το χάρηκα και αισθάνθηκα πολύ τυχερή που το έζησα. Είναι πραγματικά όνειρο η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες και αξίζει όσο τίποτε άλλο στην καρδιά ενός αθλητή - εξάλλου έχει μεγάλη αξία και η πορεία προς αυτή. Η συμμετοχή σε αυτές τις μοναδικές στιγμές χαράζονται βαθιά στην μνήμη και στην καρδιά.
Τα αποτελέσματα του αγώνα
https://www.triathlon.org/...2008_beijing_olympic_games/4391
Ευχαριστώ όλους όσους με στήριξαν πριν, κατά την διάρκεια και μετά την συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Εδώ θέλω να πω ότι ήρθαν από την άλλη άκρη του κόσμου να με δουν ο σύζυγος μου ο Χρήστος, η Αγαπημένη μου Χαρά Σκουλαρίκη και ο επίσης Αγαπημένος φίλος Παναγιώτης Καρακωνσταντόπουλος! Είναι ότι πιο σημαντικό οι καλοί φίλοι! Ευχαριστώ για το χειροκρότημα και τα καλά λόγια όλων!
Συνεχίσα και συνεχίζω να τιμώ όσο καλύτερα μπορώ το Τρίαθλο και τον αθλητισμό! Τα αποτελέσματα μου όλα αυτά τα χρόνια στο αγαπημένο μου αγώνισμα το Τρίαθλο
https://www.triathlon.org/athletes/results/5427/deniz_dimaki
