Γρηγόρης Σκουλαρίκης: «Καταρχήν είμαι αθλητής»

Γρηγόρης Σκουλαρίκης: «Καταρχήν είμαι αθλητής»

Πρώτη δημοσιεύση myathlete.gr ,  6 Μαϊου 2018

Επιμέλεια, Γιώργος Μυζάληςυπεύθυνος - επικοινωνίας myathlete.

Ευγενική φυσιογνωμία από χιλιόμετρα μακριά. Προσιτός και βοηθητικός για κάθε δρομέα ή ποδηλάτη που θα ζητήσει τη συμβουλή του ή απλά μια φωτογραφία. Ταυτόχρονα, σημαντική προσωπικότητα και παρουσία στο χώρο του διάθλου, αλλά και του τριάθλου και των δρόμων μεγάλων αποστάσεων. Ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης, «μπαμπάς» του runningnews.grμιλάει για όλα στο myathlete. Από τα όνειρά του, μέχρι τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον αθλητισμό συνολικά, ο Γρηγόρης έχει να πει πράγματα που αποτελούν «τροφή για σκέψη» για κάθε αθλητή και αθλούμενο.

Έχεις κάνει αρκετές φορές εργομέτρηση στο myathlete. Πόσο σημαντική είναι η διαδικασία της εργομέτρησης για έναν αθλητή αλλά και για έναν αθλούμενο κατά τη γνώμη σου; Τι σε έκανε να εμπιστευθείς το myathlete;

Η διαδικασία της εργομέτρησης είναι κομβικής σημασίας για έναν αθλητή που θέλει να δοκιμάσεις τα όρια των δυνατοτήτων του ή/και για έναν αθλούμενο που θέλει να αγωνιστεί με ασφάλεια σε επίπονους αγώνες αντοχής. Το myathlete παρέχει έναν ιδανικό χώρο και απόλυτα καταρτισμένο επιστημονικό προσωπικό για το εργομετρικό έλεγχο και την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων.

Πόσο εύκολος είναι ο πρωταθλητισμός για έναν Έλληνα, ιδιαιτέρως στην εποχή που διανύουμε, αυτή της λεγόμενης οικονομικής κρίσης; Έχεις κάποιους χορηγούς; Σε βοηθούν εταιρείες του χώρου;

Καταρχάς , θέλω να σημειώσω πως ο “πρωταθλητισμός” σαν έννοια θεωρώ πως είναι λίγο παροχυμένη και ανήκει σε μια άλλη εποχή που υπήρχαν και χρήματα και προνόμια για τους αθλητές. Προτιμώ να λέω πως κάνω “αγωνιστικό αθλητισμό” όπως και χιλιάδες πλέον άλλοι συναθλητές μου, άσχετα αν διακρίνονται ή όχι.  Στην Ελλάδα της κρίσης προφανώς τίποτα δεν είναι εύκολο, πόσο μάλλον να κάνεις αθλητισμό αφιερώνοντας ώρες από στην καθημερινότητα σου κυριολεκτικά στο δρόμο. Οικονομικά, επαφίεσαι αποκλειστικά στην «ιδιωτική πρωτοβουλία», που σημαίνει πως πρέπει να βρεις χορηγούς κυρίως σε υλικοτεχνική υποδομή, αλλά παράλληλα να εργάζεσαι κιόλας για να έχεις οικονομική ανεξαρτησία και ευελιξία. Θεωρώ πως είναι μεγάλο λάθος με αυτές τις συνθήκες για κάποιον αθητή να παρατά σπουδές ή δουλειά, για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στον “πρωταθλητισμό”. Ειναι τεράστιο ρίσκο να γίνεται η διάκριση αυτοσκοπός, χωρίς εναλλακτική.. Στις περισσότερες περιπτώσεις, για να πετύχεις μια “νίκη” , έχουν προηγηθεί πολλές “ήττες”. Αν δεν έχεις τα εφόδια για να αντέξεις την πίεση, το πιο πιθανό είναι πως θα απογοητευτείς γρήγορα, όπως έχει γίνει με πολλά ταλέντα στο παρελθόν. Ειδικά σε μια εποχή που πλέον η κρατική αθητική δομή, ούτε θέλει ούτε μπορει να φροντίσει τους αθλητές, θεωρώ πως είναι πρωταρχικής σημασίας να βασίζεσαι στις δικιές σου δυνάμεις και από εκει και πέρα να εκμεταλεύεσαι κάθε ευκαιρία και βοήθεια για να πας ψηλότερα.

Οσον αφορά το κομμάτι των χορηγών, ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι και εταιρίες που συνεχίζουν να πιστεύουν στην αξία του αθλητισμού και στηρίζουν εμένα και τους συναθλητές μου στις προσπάθειες μας. Δεν είναι τόσο το υλικό μέρος των χορηγιών, αν και κάθε βοήθεια μικρή η μεγάλη είναι σημαντική για να καλύψει ένα μέρος του παζλ των αμέτρητων αναγκών ενός αθλητή των multisports όπως εγώ. Είναι κυρίως το ηθικό και ψυχολογικό κομμάτι, που ξέρεις πως πίσω από τις ταμπέλες υπάρχουν άνθρωποι που σε βοηθούν γιατί αναγνωρίζουν πως κάνεις αυτό που αγαπάς με όλη σου την ψυχή.

Επιγραμματικά θα αναφέρω τους σημαντικότερους χορηγούς μου τα τελευταία χρόνια: adidas Hellas, PEARL iZUMi Greece, Garmin Greece, X-treme Stores, HIGH5 Nutrition Greece, SCOTT και βεβαίως ο βασικός μου χορηγός η δουλειά μου μέσα από το RunningNews.gr.

Από όλες σου τις ιδιότητες (αθλητής, διοργανωτής, επιχειρηματίας, δημοσιογράφος) που σχετίζονται με τα τρία αγωνίσματα (τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμπι) ποια προκρίνεις και γιατί;

Καταρχήν είμαι αθλητής, γιατί έτσι αισθάνομαι, έτσι αισθανόμουν πάντα και είναι ένας βασικός στόχος ζωής να παραμείνω αθλητής εφόρου ζωής. Από τις υπόλοιπες ιδιότητες που αναφέρεις καταρχάς να ξεκαθαρίσω πως δεν αισθάνομαι σε καμιά περίπτωση «δημοσιογράφος». Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα για λίγους και πληρεί συγκεκριμένη δεοντολογία και προδιαγραφές εξασκήσεως του επαγγέλματος. Το ότι αρθρογραφώ και λέω την άποψη μου σε πολλά θέματα δημόσια δε με κάνει δημοσιογράφο σε καμιά περίπτωση, ούτε φυσικά είναι δημοσιογράφοι όλοι αυτοί που αρθρογραφούν σε sites και blogs. Ξέρετε, με τη διάδοση του ίντερνετ και των social media, το σκηνικό της επικοινωνίας που έχει διαμορφωθεί, έχουμε λίγο μπερδέψει ρόλους και ιδιότητες. Σημασία έχει  σε κάθε περίπτωση να ξέρεις εσύ ο ίδιος ποιος είσαι, τι είσαι , μέχρι που φτάνεις, αλλά και ποιοι γύρω σου σε κάνουν ότι είσαι.

Θα μου άρεσε πολύ να λέω πως είμαι και «επιχειρηματίας», αφού ουσιαστικά ελεύθερο επάγγελμα εξασκώ, αλλά στην Ελλάδα σήμερα, η ιδιότητα αυτή έχει στοχοποιηθεί φορολογικά σε τέτοιο βαθμό που πλέον έχει γίνει συνώνυμο του εγκληματία….

Όσον αφορά το «διοργανωτής», γενικά το θεωρώ άστοχο σαν ατομικό προσδιορισμό. Κάθε σημαντική αθλητική διοργάνωση είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας πολλών ανθρώπων, φορέων ιδιωτικών ή δημόσιων. Προφανώς και σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν πρωτεργάτες που στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο και άλλοι που απλά φαίνονται. Δυστυχώς στην Ελλάδα, έχουμε την τάση να προσωποποιούμε τα πάντα, ίσως από την ανάγκη μας να επαινέσουμε ή να κατακρίνουμε συγκεκριμένα άτομα κάθε φορά. Θεωρώ πολύ σημαντικό να ξεφύγουμε από αυτή τη νοοτροπία και να καταλάβουμε πως κάθε διοργάνωση είναι αποτέλεσμα συνεργιών και συλλογικοτήτων.

Πότε και πως σκέφτηκες να ξεκινήσεις το RunningNews.gr και πως βλέπεις σήμερα αυτό το «παιδί» σου; Πως θα ήθελες να εξελιχθεί στα επόμενα χρόνια;

Η σκέψη για μια ιστοσελίδα που θα κάλυπτε την ενημέρωση που έλειπε στον δρομικό χώρο υπήρχε από το 2003 περίπου και το συζητούσα με τον συνεργάτη και συναθλητή μου τότε τον Αλέξη Χριστοδούλου που τότε ήδη είχαμε ξεκινήσει την αντίστοιχη ιστοσελίδα για το τρίαθλο (που πλέον έχει μετεξελιχθεί στο trinews.gr). Τελικά η ιστοσελίδα έγινε πραγματικότητα το 2005 και αφορμή για αυτό στάθηκε μια πολύ άσχημη συγκυρία για μένα. Προπονιόμουν στην ποδηλασία και με χτύπησε αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να σπάσω ένα σπόνδυλο στη μέση. Αυτό με ακινητοποίησε για περίπου 2 μήνες, άλλους 2 μήνες μπορούσα να περπατάω με τον «κηδεμόνα» (μια ορθοπεδική πανοπλία) και επιπλέον άλλους 2 μήνες μου πήρε η αποκατάσταση για να ξεκινήσω ξανά να τρέχω σιγά σιγά. 6 μήνες λοιπόν συνολικά, ουσιαστικά καθόμουν και αισθάνθηκα πως ήταν η κατάλληλη εποχή για να βάλω μπροστά αυτό το μεγαλόπνοο για την εποχή σχέδιο. Τότε δεν ήταν τόσο απλό να στήσεις και να διαχειρίζεσαι μια ιστοσελίδα αφού και το ίντερνετ στην Ελλάδα ήταν σε αρκετά πρώιμο στάδιο. Θα μπορούσα να διηγούμαι με τις ώρες την πορεία που μας έφερε ως εδώ, αλλά προς το παρόν θα αρκεστώ να πω ότι απλά αισθάνομαι υπερήφανος που μέσα από όλη αυτή τη δουλειά καταφέραμε να ενώσουμε όλους τους δρομείς και τις διοργανώσεις στην Ελλάδα και να ανεβάσουμε πολύ γρήγορα  την δρομική κοινότητα στην Ελλάδα προωθώντας το τρέξιμο και γενικότερα την άθληση. Η πορεία μας στο μέλλον αισιοδοξώ πως θα είναι αντάξια, πάντα με όραμα την μεγάλη εικόνα του δρομικού χώρου.

Πες μου ένα όνειρό σου που έχει εκπληρωθεί μέσα από τον αθλητισμό και ένα ανεκπλήρωτο (ακόμα);

Μετά από πολλά χρόνια εκπλήρωσα το όνειρο μου να εκπροσωπήσω τη χώρα μου σε ένα επίσημο παγκόσμιο πρωτάθλημα και αυτό έγινε το 2011 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης.

Αυτό που έχει μείνει ανεκπλήρωτο είναι να συμμετάσχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες και μάλλον έτσι θα παραμείνει, καθώς το καλό μου αγώνισμα το Δίαθλο δεν έγινε ποτέ ολυμπιακό άθλημα, και πλέον είμαι προχωρημένης ηλικίας για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε κάποιο άλλο άθλημα.

Ποιους ανθρώπους ευγνωμονείς για την έως τώρα πορεία σου και γιατί;

Τους γονείς μου κατά βάση, γιατί έκαναν υπομονή μαζί μου! Είχα πάντα μια τάση να κάνω αντισυμβατικά πράγματα, αλλά πάντα είχα κάποιο στόχο και σκοπό, άσχετα αν τον καταλάβαιναν ή όχι. Γενικά από τους γονείς μου ζητούσα ελάχιστα πράγματα, αλλά κυρίως τους ζητούσα την υπομονή τους στις παραξενιές μου και στις επιλογές μου…

Πόσα χιλιόμετρα τρέχεις την εβδομάδα και με ποιο τρόπο (διαλειμματικές – tempo – συνεχόμενα – fartlek ή κάτι άλλο); Πόσα χιλιόμετρα ποδηλατείς και επίσης με ποιο τρόπο;

Θα σε απογοητεύσω αν περιμένεις τεράστια νούμερα εδώ, αλλά πλέον η καθημερινότητα μου και οι υποχρεώσεις μου είναι τέτοιες που προπονούμαι “τόσο-όσο” … να κρατιέμαι σε …. “αγωνιστική επιφυλακή”. Ο στόχος κάθε προπονητικής εβδομάδας είναι να γίνονται 2-4 προπονήσεις ποδηλασίας και 4-6 προπονήσεις τρεξίματος, με τις εξής χαρακτηριστικά:

– ένα καλό “brick” με ποδηλασία (60χμ) + τρέξιμο (6-8χλμ συνήθως σε διαλλειματική αλλά κάποιες φορές και τέμπο)

– μια καλή ποιοτική δρομική προπόνηση 12-18χλμ , σε ρυθμό “τέμπο”, είτε συνεχόμενο είτε σε μεγάλα κομμάτια με μικρό διάλειμμα

– μια μεγάλη ποδηλασία 90-120χλμ που τις καλές μέρες ακολουθείτε και από λίγες γρήγορες αλλαγές στο τρέξιμο

– Μια προπόνηση ποδηλασίας έντασης στο εργόμετρο (indoor) το χειμώνα, που Άνοιξη-Καλοκαίρι γίνεται αντίστοιχα έξω.

– Τις περιόδους που υπάρχει Μαραθώνιος ή Μεγάλη Απόσταση διάθλου στο πρόγραμμα μπαίνει κι ένα long run 25-35χλμ. Αλλιώς αυτή η μέρα αξιοποιείτε είτε με μια καλή προπόνηση ποδηλασίας το πρωί και λίγο τρέξιμο το απόγευμα.

Και είπα στην αρχή πως αυτά είναι “στόχος” … γιατί πάντα κάτι συμβαίνει μέσα στη βδομάδα και χάνω προπονήσεις…

Ενδιάμεσα βεβαίως έχω και κάποια πολύ χαλαρά τρεξίματα που κάνω, καθοδηγώντας τα γκρουπ των “Youth” και των “Newbies” στους adidas Runners Athens

Με αυτά και με αυτά δε μετράω καθόλου χιλιόμετρα, αλλά συνήθως κάθε βδομάδα βγαίνουν 60-80χλμ τρέξιμο και 200-300χλμ ποδηλασίας. Στις διακοπές μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι έχω κάποιες βδομάδες με περισσότερο ελεύθερο χρόνο και ανεβάζω λίγο την ώρα και τα χιλιόμετρα που “βρίσκομαι εκεί έξω”.

Ποιοι είναι οι βραχυπρόθεσμοι και ποιοι οι μακροπρόθεσμοι αθλητικοί σου στόχοι; Σε ποιους από τους προσεχείς αγώνες θα συμμετάσχεις; Θα τρέξεις την Κλασική φέτος;

Ο βασικός βραχυπρόθεσμος στόχος είναι να είμαι καλά και να μπορώ να βρίσκομαι εκεί έξω να προπονούμε και να συμμετέχω σε αγώνες. Πάντα σε κάθε περίοδο προετοιμασίας για έναν μεγάλο στόχο (Μαραθώνιος ή Τρίαθλο/Δίαθλο μεγάλης απόστασης) τρέχω και μικρότερους αγώνες. Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι πάντα στο πρόγραμμα, κυρίως για συναισθηματικούς λόγους, ακόμα κι αν δεν έχω κάνει την κατάλληλη προετοιμασία.

Ποια είναι η άποψή σου για το τρίαθλο τύπου IRONMAN; Υπερβολή ή άθλος;

Όλα τα αθλήματα αντοχής εμπεριέχουν το στοιχείο της υπερβολής. Εξαρτάται από τον καθένα μας ο βαθμός στον οποίο θα υπερβάλει όπως επίσης και αν για κάποιον είναι άθλος μια προσπάθεια ή όχι. Σημασία δεν έχει μόνο τι κάνεις, αλλά και πως το κάνεις, αν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος και γενικότερα τι εμπειρία έχεις σε παρόμοιες προσπάθεις. Για κάποιον άθλος μπορεί να είναι να τρέξει σε ένα Ironman, για κάποιον άλλα απλά να σηκωθεί από τον καναπέ. Επίσης αν προσπαθήσεις να τερματίσεις ένα ironman χωρίς προπόνηση για κάποιους μπορεί να είναι υπερβολή και για κάποιους άλλος άθλος. Προσωπικά, όταν έτρεξα το πρώτο μου Ironman (2014)το θεώρησα απλά φυσιολογικό, μετά από όλη την προετοιμασία που είχα κάνει και την αθλητική εμπειρία που είχα στα πόδια μου. Από την άλλη, όταν έτρεξα τον πρώτο μου “απλό” Μαραθώνιο (2006) το θεώρησα άθλο συνυπολογίζοντας πως προερχόμουν από έναν τραυματισμό που μου έφησε σακατεμένη μέση και για να προετοιμαστώ για το Μαραθώνιο εκείνη τη χρονιά έπρεπε καθημερινά να σφίγγω τα δόντια αψηφώντας τους πόνους.

Πως υποδέχεσαι την άνοδο του λαϊκού τρεξίματος στη χώρα μας και την κατακόρυφη αύξηση των διοργανώσεων τέτοιων αγώνων; Τι σου αρέσει πιο πολύ σε αυτή την άνοδο; Υπάρχει κάτι που να σε «χαλάει» σε όλο αυτό;

Δεν μου αρέσει ο όρος «λαϊκό τρέξιμο», γιατί το θεωρώ κατάλοιπο μια άλλης εποχής. Ήμουν πάντα της άποψης πως το τρέξιμο είναι για όλους χωρίς ταμπέλες. Προτιμώ το «μαζικός αθλητισμός» ή «μαζικός αγωνιστικός αθλητισμός» όταν μιλάμε για αγώνες δρόμου. Θεωρώ πολύ καλό να υπάρχουν πολλοί αγώνες, γιατί έτσι αφενός καλύπτουμε την ζήτηση από τους δρομείς που θέλουν επιλογές στο αγωνιστικό τους πρόγραμμα και παράλληλα δημιουργούμε αφορμές και ευκαιρίες για τρέξιμο σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά της Ελλάδας. Θα μπορούσα να ψάξω να βρω πολλά πράγματα που με «χαλάνε» σε όλο αυτό, αλλά θεωρώ πως είναι λεπτομέρειες μπροστά στη μεγάλη εικόνα που βλέπω … όλη την Ελλάδα να τρέχει.

Πρωταθλητισμός ή αθλητισμός; Τι θα συμβούλευες σήμερα ένα νέο άνθρωπο που αγαπάει ένα αγώνισμα, το εξασκεί και σκέφτεται να το πάει ένα βήμα παραπέρα;

Για μένα όπως είπα και πιο πάνω δεν υπάρχει πλέον ο όρος «Πρωταθλητισμός».  Ο αθλητισμός και το τρέξιμο είναι ένα και είναι εννιαίο, καθώς δεν μπορεις να χαράξεις μια κάθετη γραμμή και να διαχωρίσεις ποιος κάνει πρωταθλητισμό και ποιος όχι. Για μένα η διάκριση είναι ανάμεσα στον αγωνιστικό αθλητισμό και στον μη αγωνιστικό αθλητισμό. Δηλαδή ποιοι αθλούνται/προπονούνται με συγκεκριμένο πρόγραμμα στόχο συγκεκριμένους αγώνες και ποιοι αθλούνται/γυμνάζονται απλώς για την υγεία τους και για διασκέδαση χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα για κάποιον αγώνα. Πολλοί νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία ξεκινούν να αθλούνται και στην πορεία βάζουν αγωνιστικούς στόχους. Αυτό είναι από τα αναμενόμενα που συμβαίνουν όταν κάποιος ασχολείται με το τρέξιμο. Το πιο πιθανό είναι πως έτσι κι αλλιώς θέλεις να το πας ένα βήμα παραπέρα, γιατί αυτό είναι το ίδιο το τρέξιμο … βήμα βήμα …. παραπέρα. Η συμβουλή μου σε αυτή την πορεία, ειδικά προς τους νέους, είναι να μην βιάζονται. Χρειάζονται αργά και σταθερά βήματα. Να συμβουλεύονται τους ειδικούς και να μην εκβιάζουν τα γρήγορα αποτελέσματα, ούτε τους μεγάλους άθλους από νωρίς. Το ανθρώπινο σώμα έχει απίστευτη προσαρμοστικότητα και δυνατότητες, αλλά χρειάζεται και τον αντίστοιχο σεβασμό. Ότι στόχο κι αν βάζουμε, πρέπει να γίνεται η σωστή προετοιμασία και βεβαίως να υπάρχει η σωστή καθοδήγηση από καταρτισμένους επιστήμονες (προπονητές, γιατρούς, διατροφολόγους, εργοφυσιολόγους, φυσιοθεραπευτές κτλ…)

Έχεις αγαπημένους (Έλληνες ή ξένους) αθλητές; Ποιους και γιατί;

Ο αγαπημένος μου όλων των εποχών είναι αναμφισβήτητα ο Haile Gebrsselasie.Ευτύχησα να είμαι σε εκείνη  την γενιά των νέων δρομέων την εποχή που μεσουρανούσε. Τον ξεχώρισα όχι μόνο για τις διακρίσεις και τις επιδόσεις του, αλλά και για την προσωπικότητα του, το έργο του στην χώρα του την Αιθιοπία και το αθλητικό του ήθος. Για μένα ήταν συγκινητική στιγμή όταν επισκέφτηκε την Αθήνα και εγκαινίασε το adidas Runbase όπου είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και από κοντά.