Η ιδέα της συμμετοχής σε ένα μικρό IM μου μπήκε μόλις διάβασα για αυτό του Monaco. Πάντα ήθελα να ταξιδέψω στην νότια Γαλλία και έτσι μου δινόταν η ευκαιρία να συνδυάσω διακοπές με αγώνα. Καθώς φοβάμαι τα αεροπλάνα, αποφάσισα να πάμε με πλοίο Ιταλία και ύστερα οδικώς. Και ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί έχοντας αυτοκίνητο γυρίσαμε σχεδόν όλη την Γαλλική Ριβιέρα. Η περιοχή αυτή είναι ένας άλλος πλανήτης με έναν πολιτισμό 100 χρόνια μπροστά από εμάς. Σίγουρα θα γυρίσω κάποια στιγμή έχοντας περισσότερες ημέρες για διακοπές.
Την Κυριακή το πρωί, οι μουσική ήταν στο τέρμα στην παραλία και στις 7:00 ο πρίγκιπας Αλβέρτος έδωσε την εκκίνηση. Αποφάσισα να μπω στους τελευταίους στο κολύμπι για να γλιτώσω το ξύλο, αλλά τελικά αυτό αποδείχτηκε λάθος. Καλύτερα να είσαι στους πρώτους και να αγωνίζονται οι άλλοι να σε περάσουν, παρά να έχεις πιο αργούς μπροστά σου και να σε κλωτσάνε ασταμάτητα. Άλλο ένα λάθος ήταν ότι προσπάθησα να πάρω κλειστά την στροφή και στριμώχτηκα πολύ μένοντας σχεδόν ακίνητος για λίγη ώρα. Τελικά, πιστεύω πως είναι καλύτερα να κάνεις 20-30 μέτρα παραπάνω αλλά να είσαι έξω από την πολυκοσμία στην πρώτη στροφή. Τέλος, αν κάποιος σκέφτεται να κάνει το συγκεκριμένο ΙΜ του χρόνου, θα πρέπει να έχει ολόσωμη στολή για να γλιτώσει τις τσούχτρες. Μόλις αραιώσαμε λίγο και οι μπροστινοί μου δεν τις εμπόδιζαν να φτάσουν σε μένα, έφαγα χαρακιές στον σβέρκο και στα χέρια γιατί η στολή μου είναι με ράντα. Έτσι έκανα τουλάχιστον 100μ. παραπάνω γιατί βρέθηκα να κάνω σλάλομ ανάμεσα στις τσούχτρες.
Αφού επιτέλους βγήκα από την θάλασσα, ξεκίνησα το ποδήλατο ύστερα από μία αλλαγή ‘μαμούθ’. Οι ανηφόρες ξεκίνησαν αμέσως και εκεί με περίμενε η επόμενη έκπληξη. Έχοντας κάνει αρκετές ανηφόρες υποτίμησα πολύ την διαδρομή και είχα πάει με ανάπτυξη 53-39 μπροστά και 11-23 πίσω. Έτσι, ενώ περνούσα 10 ποδήλατα στην κατηφόρα , με περνούσαν 20 στην επόμενη ανηφόρα. Τότε κατάλαβα πως θα ήμουν αρκετά εκτός του χρόνου που είχα ως στόχο και αποφάσισα να κόψω λίγο για να σιγουρέψω τον τερματισμό και να απολαύσω τον αγώνα. Για τους επόμενους συνιστώ 12-27 πίσω και ίσως και 34 μικρό δίσκο. Για την ακρίβεια, οι ευθείες δεν είναι πάνω από 20km. Το υπόλοιπο είναι ανηφόρες, με κλίση πάνω από 5% και απότομες κατηφόρες. Ειδικότερα, από το 70km έως το 80km η ανηφόρα είναι συνεχής με κλίση που φτάνει το 8,5% για μεγάλο διάστημα. Οι κατηφόρες δεν σε αφήνουν να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο, καθώς είναι με συνεχόμενα πέταλα και είσαι συνέχεια στα φρένα. Πάντως το τοπίο σε αποζημιώνει! Στην αρχή η θέα του Monte Carlo από ψηλά είναι καταπληκτική και στην συνέχεια περνάς από τους πρόποδες των Άλπεων μέσα από βραχώδες αλλά καταπράσινο τοπίο και μέσα από παραδοσιακά μικρά ορεινά χωριά. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όμως, ήταν η παρουσία των εθελοντών και της αστυνομίας. Δεν υπήρχε έστω ένα μικρό στενό στο οποίο να μην υπήρχε κάποιος να ελέγχει την κυκλοφορία. Οι εθελοντές ήταν σίγουρα περισσότεροι από τους αθλητές.
Τελειώνοντας με το ποδήλατο και ύστερα από άλλη μία ‘τεράστια’ αλλαγή, συνέχισα με το τρέξιμο.. Η διαδρομή δύσκολη, με μία ανηφόρα τουλάχιστον 400m με κλίση 7%-8% την οποία την περνάς 5 φορές. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα υπήρχε τροφοδοσία και ντουζιέρες για να δροσιστείς. Εκεί ανακάλυψα την ‘μαγική’ Coca Cola την οποία θα την χρησιμοποιώ πλέον και στις μεγάλες προπονήσεις μου. Κάτι οι φωνές του κόσμου, κάτι η μουσική σε διάφορα κομμάτια της διαδρομής, κάτι το μαγευτικό Monte Carlo, κάτι ο ρυθμός μου που ήταν χαμηλός, έφτασα στον τερματισμό έχοντας δυνάμεις για να συνεχίσω και άλλο. Η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα για πότε τελείωσε ο ημιμαραθώνιος. Για μένα ήταν το καλύτερο και το πιο διασκεδαστικό μέρος του αγώνα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως παρά τους 32° C o κόσμος παρακολουθούσε μέχρι να τερματίσει και ο τελευταίος. Όλοι ενθάρρυναν τους αθλητές και έδειχναν κατανόηση για την προσπάθειά τους
Στην αρχή ήμουν λίγο απογοητευμένος από τον χρόνο μου καθώς βγήκα εντελώς εκτός στόχου. Καθαρίζοντας όμως το μυαλό μου, μου έμεινε μόνο η ικανοποίηση του τερματισμού. Πιστεύω πως δεν θα είχε διαφορά αν αντί από θέση 930 τερμάτιζα στην 600. Ίσως αν πίεζα παραπάνω να μην είχα διασκεδάσει τον αγώνα.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να γράψω λίγες γραμμές για μένα και για την προπόνηση που έκανα. Το κάνω με μόνο σκοπό να παροτρύνω και άλλους που σκέφτονται να πάρουν μέρος σε έναν τέτοιο αγώνα.
Η προετοιμασία μου ξεκίνησε τον Απρίλιο χωρίς να υπάρχει η απαιτούμενη προπόνηση βάσης για τον τερματισμό. Έτσι, μέχρι τον Ιούλιο αύξησα τα χιλιόμετρα όσο μπορούσα. Λόγω έλλειψης χρόνου όμως το ανώτερο brick που έφτασα ήταν 60km / 14km . Έκανα 2 φορές διαδρομή 80km στο ποδήλατο και ένα long run 27km. Το κολύμπι το σταμάτησα τέλος Μαϊου, καθώς μένω σε ορεινό μέρος και το κολυμβητήριο είναι κλειστό το καλοκαίρι. Επιπλέον, τον Αύγουστο ένα διάστρεμμα με άφησε εκτός προπονήσεων 20 ημέρες και οριακά πρόλαβα να επανέλθω σε κατάσταση για να αγωνιστώ. Έτσι αν κάποιος πιστεύει πως δεν έχει τον χρόνο για πολλές και μεγάλες προπονήσεις, να είναι σίγουρος πως αν το θέλει πολύ και πιστέψει στον τερματισμό, τότε σίγουρα θα τα καταφέρει. Πιστεύω πως το 50% της προετοιμασίας είναι ψυχολογικό…
Τέλος, γυρνώντας 2,5 χρόνια πίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου ως άνθρωπο του καναπέ με τηλεόραση και delivery. Λόγοι υγείας ήταν που με έκαναν να αλλάξω διατροφή και να ξεκινήσω με περπάτημα στο στάδιο. Μέσα σε 6 μήνες τερμάτισα τον πρώτο μου sprint αγώνα διάθλου και έφτασα μέχρι το ΙΜ βάζοντας κάθε φορά και έναν μεγαλύτερο στόχο. Σαφώς και είμαι περήφανος για ότι έχω καταφέρει αλλά δεν γράφω αυτές τις γραμμές για να ικανοποιήσω το ‘εγώ’ μου. Το αναφέρω μόνο και μόνο για να παροτρύνω όλους όσους πιστεύουν πως δεν μπορούν να τα καταφέρουν είτε γιατί δεν γεννήθηκαν πρωταθλητές, είτε πιστεύουν πως είναι πολύ μεγάλοι…
Στην ζωή δεν υπάρχει το ‘δεν μπορώ’…υπάρχει μόνο το ‘δεν θέλω’.
