Το 2008 συμμετείχα για δεύτερη φορά στο 70.3 Ironman του Μονακό (πρώτη φορά το 2005) δοκιμάζοντας να επανέλθω σταθερά στην αγωνιστική δράση, πρετοιμαζόμενος και στοχεύοντας για κάποιους καλούς χρόνους στην απόσταση του Ironman τα επόμενα χρόνια. Το 2008 είχα κάνει 5:30 και φέτος στόχευα για κάτι πολύ καλύτερο.
Ετσι ξέχασα τις καλοκαιρινές διακοπές και αφοσιώθηκα στην προπόνηση. Σταμάτησα και τις προπονήσεις στο Beach Volley και έκοψα τα ξενύχτια του ΣΒΚ (11 ήμουν στο κρεββάτι και 7 η ώρα το πρωί – πριν την δουλειά μέσα στο νερό).
Το πρόγραμμα της προπόνησης είχε ως βασικά χαρκτηριστικά τα εξής :
1. Κάθε Σάββατο είχα το brick, προπόνηση την οποία δεν έχανα ακόμα και ένα είχε 40 βαθμούς Κελσίου. Στην αρχή ξεκίνησα με 3 ώρες ποδήλατο και 12 χιλιόμετρα τρέξιμο και τον τελευταίο μήνα αυτό έγινε 3-4 χιλιόμετρα κολύμβησης- 90 χιλιόμετρα ποδηλασίας και 15 – 18 χιλιόμετρα τρεξίματος. Στο ποδήλατο είχα μία με δύο αναβάσεις και στο τρέξιμο τα πρώτα 8 – 10 χιλιόμετρα του Brick ήταν σε αγωνιστικό ρυθμό.
2. Η φετινή προπόνηση είχε ως στόχο να είμαι πιο ισορροπημένος αθλητής δουλεύοντας και τα 3 αθλήματα εξίσου. Ετσι σχεδόν κάθε μέρα έτρεχα ενώ κολυμπούσα γύρω στα 20 χιλιόμετρα την εβδομάδα.
3. Η προπόνηση στόχευε να μπορέσω να τρέξω καλά μετά το ποδήλατο, γι΄αυτό μετά από κάθε ποδήλατο είχε τρέξιμο
Φυσικά όπως και κάθε χρόνο όλο τον χειμώνα κάνω πολλά βάρη για να μην τραυματιστώ και για να μην κορεστώ ψυχολογικά έκανα κάποιο άλλο άθλημα, για το 2009 αυτό ήταν το beach volley.
Δυστυχώς παρότι ήμουν σωματικά πολύ καλά και με πάρα πολύ προπόνηση είχα πιέσει πολύ τον εαυτό μου και πήγαινα στον αγώνα να κάνω «οπωσδήποτε κάτω από 5 ώρες». Είχα προγραμματίσει να κάνω κάτω από 30 λεπτά την κολύμβηση, γύρω στο 2:50 το ποδήλατο και 1:30 το τρέξιμο. Ολη αυτή η ψυχολογική πίεση μετατράπηκε σε άγχος και την παραμονή του αγώνα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου. Επίσης εξαιτίας κάποιου είδους ίωση με έκανε να έχω πόνους στο στομάχι και να πηγαίνω συνεχώς στην τουαλέτα.
Την ημέρα του αγώνα έκανα τρέξιμο για προθέρμανση, νοιώθοντας πολύ υποτονικός χωρίς ενέργεια, και όταν μπήκα στο νερό για προθέρμανση ένοιωθα ζαλάδες και ήθελα να κάνω εμετό. Αρχικά σκεφτόμουνα να μην κάνω καθόλου τον αγώνα. Τελικά, πείστηκα να το δοκιμάσω. Τερμάτισα σε 5:28, νοιώθοντας άτονος και βγάζοντας όλο τον αγώνα σε μία overdrive ταχύτητα, φοβούμενος ότι θα έρθει το « σούρωμα» εάν πιέσω. Δυστυχώς δεν έκανα ούτε καν τους χρόνους της προπόνησης (π.χ. στην προπόνηση πήγαινα σταθερά κάτω από 4:30 και όταν πίεζα στο brick κοντά στο 4:10), ούτε κατάφερα να πιέσω όπως πίεζα στα brick του Σαββάτου.
Η διαδρομή της κολύμβησης που φέτος άλλαξε έχει γίνει πιο ασφαλής και πιο ωραία καθώς είναι παράλληλα προς την ακτή.
Για ακόμα μία φορά έφυγα από το πλάι, το οποίο αποδεικνύεται λάθος και μου το είχε επισημάνει ο Βασίλης. Χρειάστηκα περίπου δέκα λεπτά μέχρι να βρω ρυθμό και να κολυμπάω καλά. Σημείωση: Για έναν καλό χρόνο στην κολύμβhση πρέπει να είσαι πρώτη ή δεύτερη γραμμή.
Το ποδήλατο είναι δύσκολο με τρεις καλές ανηφόρες και πολύ γρήγορες και τεχνικές παρατετεμένες κατηφόρες. Παρότι φέτος είχα πάει πιο νωρίς για να κάνω την διαδρομή, για ακόμα μία φορά δεν ήρθε το ποδήλατο. Είναι διαδρομή που θέλει να την ξέρεις καλά. Εάν την έχεις κάνει 1-2 φορές μπορείς να κερδίσεις ακόμα και 10 – 15 λεπτά.
Το τρέξιμο είναι δύσκολο γιατί έχει μία παρατεταμένη ανηφόρα 500 μέτρων και κατηφόρρα που σπάει πόδια. Δεν υπάρχει σημείο που να μπορείς να χαλαρώσεις. Ομως αυτή είναι η ομορφιά ατού του αγώνα.
Από όλο αυτό μένουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα και είναι αυτό που θέλω να κρατήσω από αυτή την εμπειρία.Πέρα από το ότι ήμουν άυπνος και υποτονικός έκανα πολλά λάθη, ανεπίτρεπτα για αθλητή με την δική μου εμπειρία αγώνων. Η μονή ανεκτή δικαιολογία είναι ότι δεν έχω αγώνες στα πόδια μου. Δυστυχώς όσο προπονημένος και να είσαι εάν δεν έχεις αγώνες στα πόδια, θα κάνεις πολλά λάθη και δεν θα κάνεις επιδόσεις κοντά στα όριά σου.
Παρότι είχα προγραμματίσει να κλείσω τον κύκλο μου στο Μονακό, θα επιστρέψω του χρόνου. Νοιώθω ότι είμαι ήδη στην εκκίνηση και ελπίζω μαζί με εμένα να είναι πολύ ακόμα έλληνες. Το μόνο που θα τους πω είναι ότι θα ξετρελαθούν με την διαδρομή! Με τον Μάρκο και τον Νίκο έχουμε ήδη δεσμευτεί για του χρόνου.
Πολλά συγχαρητήρια στους υπόλοιπους έλληνες αθλητές ( Μάρκο Πάχο, Σεχατη Νίκο, Γιάννη) που συμμετείχαν και τερμάτισαν αυτόν τον δύσκολο αγώνα.
Ενα ειλικρινές ευχαριστώ στον προπονητή μου και στην οικογένειά μου και τους/ τις φίλους/ -ες μου που με ανέχονται. Ελπίζω του χρόνου να είναι μαζί μου παρόντες στον αγώνα.
Εκτός από το Μονακό, όπου θα το συνδυάσω κάνοντας και τις καλοκαιρινές διακοπές σε κάποιο παραθαλάσσιο χωριουδάκι στην Κυανή Ακτή, του χρόνου θα ήθελα να επιστρέψω στο Λανζαρότε (είχα κάνει 10:30 πριν 16 χρόνια -1994) και το Ροθ.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
