Schiniathlon Team
Δημήτρης Μπεζάς (10h57)
Είμαι εντυπωσιασμένος από την οργάνωση του αγώνα από τους Γερμανούς και από τον τρόπο που η τοπική κοινωνία τον αγκάλιασε. Οι εθελοντές ήταν περισσότεροι από τους αθλητές και ήταν παντού, το ίδιο και οι θεατές. Η υποστήριξη σε όλους τους αθλητές εκπληκτική. Αν και το πρώτο μου Ironman νομίζω ότι είχα προετοιμαστεί ικανοποιητικά, ωστόσο στο θέμα της οικονομίας δυνάμεων θα μπορούσα να είχα καλύτερη τακτική. Συγχαρητήρια σε όλη την Ελληνική ομάδα, κάναμε την παρουσία μας αισθητή. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από την επίδοση μου. Επίσης όσοι Έλληνες φίλοι ακολούθησαν την αποστολή έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Οι οργανώσεις αυτού του τύπου είναι μια γιορτή και εύχομαι σε όλους τους συναθλητές μας να την ζήσουν. Η στιγμή του τερματισμού μοναδική!
Γιώργος Κανάκης (12h11)
όταν πήρα την αποφαση να συμμετασχω σε έναν τετοιο αγώνα δεν ήξερα πολλά πραγματα-και πρωτα από όλα τις δυναμεις μου...ηταν ένα όνειρο, μια σκέψη που ξαφνικα έγινε ενας στόχος, που πήρε σάρκα και οστά. Και τώρα να μαι εδω γράφοντας 2 λόγια εχοντας τερματίσει...Αυτο που έχω να πώ είναι ότι πρεπει να τολμάμε καποια πράγματα, αλλά το πιο σημαντικό που μου έμεινε από αυτους του 9 μήνες είναι όσο δουλευεις στην προπόνηση δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Και κάτι τελευταιο... η υπομονή είναι αρετη! good things come to those who wait που λένε και οι Ιρλανδοί... εξακολουθώ να μην γνωρίζω τις δυνάμεις μου!Καλό καλοκαιρι
Χρήστος Μαυρίκιος (10h55)
Καταρχάς για άλλη μια φορά η παρέα των αθλητών ήταν υπέροχη. Οι πιο έμπειροι αθλητές βοηθούσαν τους πιο αρχάριους και η βοήθεια των συνοδών ήταν συνεχής κυρίως στο τρέξιμο όπου η επαφή ήταν πιο εύκολη. Σε προσωπικό επίπεδο ο στόχος μου ήταν να κάνω κολύμπι κάτω από 1:20 , ποδήλατο κάτω από 5:30 αλλαγές κοντά στα 5 λεπτά και τρέξιμο κοντά στις 3 ώρες. Δυστυχώς όμως κάποιες επιπολαιότητες μου κατά τη διάρκεια της τροφοδοσίας μου δημιούργησαν κάποια στομαχικά προβλήματα τα οποία με συνόδευσαν από το εκατοστό χιλιόμετρο του ποδηλάτου μέχρι και το τέλος. Τελικά έκανα 1:17 κολύμπι, 5:29 ποδήλατο κοντά στα 5 λεπτά τις αλλαγές και σχεδόν 4 ώρες το τρέξιμο. Συνολικός χρόνος 10:55. Στην προετοιμασία μου για τον αγώνα με βοήθησαν οι ποδηλατικές προπονήσεις με τον Άγγελο Νικολινάκο και το Μάριο Κοκκολάκη. Το ποδήλατο μου το έκανε πύραυλο ο Γιώργος Ισαάκ Λέστος ο οποίος είχε αναλάβει και το φούσκωμα και την πιο δυνατή φωνή υποστήριξης την ώρα του μαραθωνίου την είχε η Νάνσυ. Το μόνο που δεν μου άρεσε στον αγώνα ήταν οι άθλιες συνθήκες της πρώτης στροφής στο κολύμπι. Δεν στεναχωρίεμαι για τις ατυχίες γιατί και αυτές μέσα στον αγώνα είναι εκτός αυτού τη Δευτέρα 13 Ιουλίου ανοίγουν οι εγγραφές για το Ironman της Ζυρίχης στις 12 Ιουλίου 2010!
Χάρυ Νικολάου (14h30)
Όμορφη η παρέα μας , άριστη επικοινωνία ,άπειρο κέφι. Ωραίο πρωινό μπλε ουρανός. Λίμνη ,φιλικές ευχές , αυτοσυγκέντρωση ,αφού στήθηκα εδώ θα τερματίσω. Ποδήλατο , χιλιάδες κόσμος που φωνάζουν το ονομάσου στις ανηφοριές , τι χρώματα , τι αρώματα , παιδάκια που θέλουν να σ αγγίξουν , μουσικές μπάντες,.. Τι γίνεται , αρχίζω και απογειώνομαι? 180 χλμ τα πιο ευχάριστα που έχω κάνει. Μαραθώνιος , σεμνά και ταπεινά , αφού στήθηκα το πρωί θα τερματίσω, προσευχή , ηρεμία , απόλαυση της αγάπης που απλόχερα δίνουν οι χιλιάδες που σου λεν προχώρα , αλλά και οι δυνάμεις λίγες , περπατώ στο 20 .Νάτος ο Αλέξανδρος ,πάμε μαζί ,αρχίζω να τρέχω με το μυαλό , τώρα αρχίζει η υπέρβαση , το πιο γλυκό κομμάτι της ημέρας. Ο τερματισμός είναι το όνειρο που ζεις λίγες φορές στη ζωή σου .Παλεύεις ένα χρόνο για μία μέρα , αξίζει με το χέρι στην καρδιά
Λεωνίδας Αθανασοπουλος (10h51)
Αν φτάνεις στη γραμμή εκκίνησης ενός αγώνα σαν το Ironman και έχεις την αυτοπεποίθηση ότι θα τερματίσεις, είναι σίγουρο ότι όλα θα πάνε καλά! Αν έχεις γύρω σου και καλούς φίλους οι οποίοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, τότε πραγματικά το διασκεδάζεις. Προσωπικά με ελάχιστη προετοιμασία λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά με καλή βάση φυσικής κατάστασης δεν ένιωσα ιδιαίτερη σωματική πίεση σε καμία φάση του αγώνα. Ειδικά μετά το κολύμπι που τελικά αποδείχτηκε πιο ανώδυνο από ότι περίμενα, ένιωθα ότι όλα πάνε μία χαρά! Άψογη διοργάνωση που δυστυχώς δεν νομίζω ότι θα δούμε στην Ελλάδα μέσα στα επόμενα αρκετά χρόνια κυρίως λόγω κουλτούρας... Χιλιάδες εθελοντών (ίσως και 4-5.000), 180χλμ κλεισμένοι δρόμοι και Frankfurters κατά 10άδες χιλιάδες να χειροκροτάνε, τόσο στο ποδήλατο όσο και στον μαραθώνιο. Τι άλλο να πεις... Ο τερματισμός ήρθε σε καλό χρόνο, πολύ καλύτερο από ότι περίμενα (10:51). Οι στιγμές μοναδικές με τους φίλους γύρω και τα συναισθήματα δυνατά. Η Ελλάδα είχε αποστολή 22 αθλητών και ήταν μέσα στην 10άδα των χωρών με τις περισσότερες συμμετοχές επί συνόλου 55 χωρών. Μπράβο στους αθλητές που με δικό μας μεράκι και έξοδα καταφέραμε να είμαστε όλοι μαζί εκεί. Πάμε για άλλα τώρα! Η ομάδα πετάει! Και έχουμε την δική μας κουλτούρα...
Marie Leautey (12h49)
I lined up on the starting line not quite sure my body was aware what it would have to go through. With only 8 weeks of training behind me, I was purely going for a “damage control” strategy! The swim went easy and steady, seems I avoided the kicking pack. The bike also went easy and steady to my surprise but quite a flat course. The first 10km loop of run went well..., and finally my race started!! My legs started cramping and from this moment, I knew I would have to fast-walk the remaining 32km. I obeyed to my body, so happy and grateful that it took me so far in the race without any complaint… The crossing of the finish line was a very emotional moment – I never thought I could have gone there and in good shape, with so little training behind. If your body is not ready... your head will take you there! And being part of a group brought all the fun and humility required to tackle the event peacefully.
Παναγιώτης Θεοφιλάς (10h57)
Ο πραγματικός αγώνας δεν έλαβε χώρα μόνο στη Φρανκφούρτη αλλά είχε ξεκινήσει μήνες πρίν, σχεδόν απο τα Χριστούγενα. Καθημερινό ξύπνημα στις 7, πισίνα στις 8, και απ´ευθείας 8,10 ή και 12 ώρες δουλειά. Στη συνέχεια βραδινό τρέξιμο ή προπονητήριο. Προσωπική ζωή μηδέν και ελάχιστες κοινωνικές συναναστροφές.
Και κάθε βράδυ πρίν τον ύπνο η ίδια απορία..τελικά αξίζει όλος αυτός ο Γολγοθάς?
Οι απορίες μου λύθηκαν πρίν απο μερικές μέρες στη μακρινή Βαυαρία. Τελικά δεν υπάρχει πιο δυνατή στιγμή απο τον πρώτο τερματισμό σε Ironman, καταχειροκροτούμενος απο γνωστούς κι αγνώστους. Τίποτα πιο δυνατό απο την αγκαλιά του φίλου και συναθλητή μετά το τέλος....ή μήπως ήταν μόνο η αρχή??
Stephane Wagner (12h58)
Κλείνει ένας κύκλος πολλών μηνών προετοιμασίας που κορυφώνεται με 5 ημέρες έντασης και χαράς. Εκτός από το αγωνιστικό σκέλος οπού σχεδόν όλοι μας πήγαμε καλύτερα από τα αναμενόμενα, μας βγήκε και ένα εξαιρετικά απολαυστικό ταξίδι. Φοβερή παρέα, γέλιο και μία πόλη πού μία μέρα ολόκληρη ζει για ένα αθλητικό γεγονός. Ανακαλύψαμε επίσης ότι το Franco-Hellenic tapering (Pasta, wine, grappa κλπ…) εφαρμόζεται μια χαρά και στις μεγαλύτερες αποστάσεις. Η πιο έντονη ανάμνηση θα είναι όμως η εικόνες των φίλων μας που μας υποστηρίζανε με ξέφρενο τρόπο ξεφυτρώνοντας στα ποιο απίθανα σημεία της διαδρομής!
Αλεξ Αντωνόπουλος (10h55)
Πριν ενα χρόνο και κάτι,όταν οι περισσότεροι από το γκρούπ αυτό είχαμε τερματίσει στο Ironman 70.3 Austria-St.Polten,είχα δηλώσει οτι δεν πρόκειται να το επαναλάβω ξανά.Ετσι όταν έπεσε στο τραπέζι η πρόταση για full ironman,γέλασα και το απέκλεισα.Είπα "Μετά από δύο χρόνια τουλάχιστον! ".Ευτυχώς όμως,μετά από τη συνεχή παρότρυνση όλων,το τόλμησα.Και όλα πήγαν καλά.Δίχως τη βοήθεια όλου του group,ο τερματισμός σε ironman θα παρέμενε όνειρο,τώρα όμως είναι πραγματικότητα.Ευχαριστώ όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου σε αυτή την προσπάθεια.Θα ήθελα να σταθώ κι εγώ στην παρουσία των εθελοντών οι οποίοι ήταν παντού,στην βοήθεια όλων των φίλων που βρέθηκαν στη διαδρομή και πραγματικά φώναζαν περισσότερο από κάθε άλλο θεατή.Ειδικά θα αναφέρω την θέα της ελληνικής σημαίας που πραγματικά έδινε φτερά στα πόδια,στο τέλος της κάθε στροφής στη διαδρομή του ποδηλάτου,αλλά και το χιούμορ-πάθος του πανύψηλου μαύρου αμερικανού (?) σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.Στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη.
.jpg)
Sarah Paterson (11h32)
I never wanted to do an Ironman, I always thought it would be too much. And it was – the training, the social sacrifices, the injuries, the cost – it took a lot out of me. But I did enjoy the race, and the company of the team who had all worked so hard and to whom the achievement meant so much. My race went smoothly. I enjoyed the swim, knowing it would be the only easy part of the race for me. I started to fatigue at around 130km of the bike. But the supportive crowds inspired me through. The crowds helped on the run too. The crowds, and copious amounts of Pepsi. These will be my memories of the Ironman: being part of the team, the superb organisation of the race – including the individual efforts of the excellent volunteers, the crowds, and especially our supporters shouting and waving the Greek flag. Lastly, the sense of achievement I gained from having done the longest and most mentally challenging race of my life. My Ironman effort lasted 6 months, 11 hours and 32 minutes.
Μάρκος Πάχος (12h28)
Ακομα δεν εχω συνειδητοποιησει τι εχει γινει και παρ´ολο που υπεφερα περασε γρηγορα η μερα εκεινη για μενα. Καπου ειχα διαβασει οτι το δυσκολο μερος του αγωνα αυτου ειναι να φτασεις στην γραμμη της εκκινησης.Και οντως ετσι ειναι.6 μηνες απολυτης (περιπου) αφοσιωσης και θυσιες πασης φυσεως για να βγουνε οι προπονησεις σωστα με απωτερο σκοπο να υποφερεις οσο το δυνατον λιγοτερο την ημερα του αγωνα. Και καπως ετσι και εγινε. Εδω θα ηθελα να ευχαριστησω τον φιλο και συναθλητη Κωστα Κουμαργιαλη για τις οδηγιες και τις συμβουλες που μου εδινε ολους αυτους τους μηνες.Αλλες βγηκαν αλλες οχι αλλα οπως και να εχει παντοτε προσπαθουσε να μοιραστει τις εμπειριες του απο τα δυο Ironman που ειχε κανει. Επισης να ζητησω συγγνωμη και απο την γυναικα του την Ζωη για οσες φορες τους ξυπνησα εκεινα τα Σαββατοκυριακα για να ξυπνησω τον συζυγο της!! Επισης ελπιζω να δειξουνε κατανοηση και ολα εκεινα τα ατομα τα οποια με ανεχτηκαν την περιοδο αυτη της ζωης μου με ολες τις παραξενειες και τις αναποδιες που κουβαλουσα. Οσοι αντεξανε περασανε για μενα ενα πραγματικο τεστ και ειλικρινα εχουνε κερδισει ενα ξεχωριστο κομματι του εαυτου μου. Η εμπειρια της Φρανκφουρτης θα μου μεινει αξεχαστη και ιδιαιτερα ο τερματισμος που επεφερε ιδιαιτερη συγκινησιακη φορτιση για μενα και εκλαιγα σαν μωρο παιδι. Το κατα χαρηκα ομως και οπςσδηποτε θα το ξαναεκανα. Κατι λενε για Κοπεγχαγη αλλα εγω προτιμω κατι πιο νοτιο και πιο νωρις... να μεγαλο ευχαριστω και στα παιδια που συγκροτησανε για αλλη μια φορα την ιδια καταπληκτικη παρεα που πρωτοφτιχτηκε στην Αυστρια και συνεχιζει να αλωνιζει ανα την Ευρωπη!!Να ειστε ολοι καλα παιδια και μεχρι το επομενο να ειστε καλυτερα!!!
Marios Kokolakis (10h39)
Για μενα αυτο το IRONMAN δεν ειχε τον Huib το οποιο σημαινει 12 ωρες την εβδομαδα προπονηση αντι 20 και 4 μηνες μονο προετοιμασιας,σε συνδιασμο με τους τραυματισμους και τα αναπαντεχα της τελευταιας στιγμης(απονευρωσεις και αλλεργια απο μελλισα),φανταζαν την συμμετοχη και τον τερματισμο μου δυσκολο και κουραστικο!Η κορυφωση της προπονησης μου πηγε καλα καθως και η διατροφικες συμβουλες για την τελευταια εβδομαδα ,του συνναδελφου μου Παναγιωτη Θεοδωρου , ηταν ενα τελειο δωρο για τον αγωνα.Κολυμπησα ανετα στον χρονο μου,ποδηλατισσα με ευκολια τα 180κλμ και αποφασισα να τρεξω πιο γρηγορα.Εχοντας αλλη μια εμπειρια IRONMAN με βοηθησε στην κατανομη δυναμεων μου και τερματισα χωρις τραυματισμους και υπερβολες σε 10h 39min..Ηταν πολυ ωραιο το οτι ειμασταν τοσοι Ελληνες μαζι και παρ οτι δεν βρισκομουν στο ιδιο ξενοδοχειο και στην παρεα τους ηξερα οτι κατα την διαρκεια του αγωνα ειχα αλλα 21 ατομα μαζι μου.Ευχαριστω πολυ τον Αλεξη,τον Γιωργο,την Nancy,τον Huib και την Βικυ που ηταν μαζι μου.Επομενη σταση..κατι κοντα στις 2 ωρες!
Γιώργος Μπιράκης (15h19)
Το μικρόβιο είχε μπει από χρόνια όταν είχα παρακολουθήσει μια εκπομπή με το θρυλικό αγώνα του 1989 των Mark Allen and Dave Scott. Παρακινούμενος από τις πολλές ελληνικές συμμετοχές παίρνω την απόφαση. Τηλέφωνο στον «ειδικό» Βασίλη Κρομμυδα και το πρόγραμμα προπόνησης ξεκινά τέλος Νοέμβρη. Η μεγάλη μέρα έφτασε το αγωνιστικό πλάνο έχει σχεδιαστεί και νιώθω τόσο ασφαλής με την προετοιμασία που έχω κάνει και τις οδηγίες που έχω πάρει, πανέτοιμος για την μεγάλη αθλητική γιορτή που είχαν στήσει οι Γερμανοί. Η εκκίνηση δίνεται και το κολύμπι και το ποδήλατο βγαίνουν πολύ άνετα και χαλαρά. Το πλάνο λέει να φτάσω στο τρέξιμο φρέσκος και όσο αντέξω. Σε ένα κομμάτι της διαδρομής είχε πλακόστρωτο στρωμένο με μοκέτα. Εκεί στο γυρνάει το αριστερό μου πόδι και αμέσως βγαίνει ένας πόνος στον τετρακέφαλο, το τρέξιμο γίνεται δύσκολο με πόνο. Αρχίζει το κουτσό-περπάτημα και οι «απαγορευμένες» σκέψεις. Ο Λεστος και η Αθηνά τις έδιωξαν μακριά, περπατώντας πλάι μου με βάρδιες για τα υπόλοιπα 20χλμ, ενώ ο Μάριος απειλούσε με ξυλοδαρμό. Η ενθάρρυνση που έπαιρνα σε όλη την διαδρομή από όλο τον κόσμο απίστευτη. Η ατμόσφαιρα στον τερματισμό μοναδική. Στόχος επετεύχθη –περίπου- η διαδρομή προς τον αυτόν ήταν το ποιο δύσκολο, αλλά και όμορφο κομμάτι. Η γνώση που αποκόμισα πολύτιμη. Όμως έχω μια αίσθηση ανεκπλήρωτου, δεν πρόλαβα να παλέψω με τα όρια μου, νιώθω ότι κάτι λείπει... ίσως ένας άλλος αγώνας Ironman?
