Αυτό το IRONMAN το διάλεξα επειδή έχω φίλους στην Ελβετία και ήταν ευκαιρία να τους δω.
Είναι ένας στόχος που δημιούργησα τα περασμένα Χριστούγεννα. Η διάρκεια της προπόνησης μου ήταν 4 μήνες. Ξεκίνησε δηλαδή τον Φεβρουάριο. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον και αποτελεσματικό πρόγραμμα. Περνάει τον αθλητή μέσα από τέσσερα διαφορετικά κλιμακωτά στάδια προπονητικής έντασης τεσσάρων εβδομάδων( x 4μήνες) με μία εβδομάδα ξεκούρασης στο ενδιάμεσο. Το ακολούθησα κατά 90%. Αντικαθιστούσα αρκετά την κολύμβηση στην πισίνα με Open Sea Swim. Από τον Φεβρουάριο κολύμπησα σε αρκετά κρύα θάλασσα στο Πόρτο Χέλι. Θα με βοηθούσε αρκετά να συνηθίσω στο κρύο νερό που θα έβρισκα στο lake Zurich. Και έτσι και έγινε.
Σαββατο, 6 Ιουνίου: Registration Day.
Έπρεπε να κάνουμε check-in το ποδήλατο. Δεν μπορέσαμε. Το Σάββατο έβρεχε όλη την ημέρα και έδωσαν παράταση για check-in την Κυριακή 5 με 8πμ.
Κυριακή, 7 Ιουνίου: ημέρα του IRONMAN.
Ξυπνήσαμε με τον Άρη (τον γιό μου) στις 4πμ. Το πρωινό: δύο μπάρες (peanut butter+ jelly, νόστιμες!!) Bonk Breaker για ενέργεια και ένα isotonic drink. Ένα πολύ ζεστό ντους για το κυκλοφοριακό. Έφτασα στο Rapperswil στις 5:30πμ και έκανα check-in το ποδήλατο.
Η εκκίνηση της κολύμβησης ήταν στις 10πμ. Και γινόταν ανά age group. Το δικό μου (50+) ήταν μετά από τέσσερα group. Είχα μια κρυφή ελπίδα ότι οι προηγούμενοι θα έχουν ζεστάνει το νερό της λίμνης Ζυρίχης μέχρι να έρθει η σειρά μου. Η θερμοκρασία ήταν 15C και το wetsuit υποχρεωτικό. Ξεκίνησα αρκετά καλά. Λίγο αντίθετο ρεύμα. Πολύ ευδιάκριτη η διαδρομή. Αναπνοή ανά δύο strokes. Αδύνατο ανά τρείς. Με το κρύο νερό χρειάζεσαι πιο σύντομα οξυγόνο (αναπνοές), και επίσης οι τρεις αναπνοές σε κάνουν να βιάζεσαι (αγωνία) στο κρύο νερό με αποτέλεσμα να κουράζονται οι ώμοι πιο σύντομα. Μπόρεσα να έχω καθαρό στόχο στα turning buoys και έτσι κατά της διάρκεια της κολύμβησης δεν ανησύχησα για την πορεία μου. Σχετικά αργόστροφα strokes με διάρκεια. Μερικές κλωτσιές και χεριές από διπλανούς κολυμβητές, αλλά τίποτα σημαντικό. Καμία σχέση με αυτό που είχα περάσει στο mass start του IRONMAN Monaco. Ο τερματισμός σε οδηγούσε κάτω από μία μικρή γέφυρα της μαρίνας. Ράμπα επικλινής μέσα στην λίμνη και μετά μία απότομη σκάλα σε οδηγούςε στο Τ1 σε τάπητα με διάδρομο 700m. Βγήκα αρκετά καλά από την λίμνη και με χρόνο πολύ καλό για τα δεδομένα μου. Το χρονόμετρο μου έδειξε 38λεπτα. Ένα λεπτό διαφορά με τον τάπητα των chip.
Έτρεξα προς το Τ1. H αλλαγή πήγε πολύ καλά. Kράνος, γάντια, γυαλιά, Garmin. Ξεκίνησα τα gels και λίγο νερό. Τα πρώτα 13 χλμ πήγαν πολύ καλά και κατάφερα να ρίξω τους παλμούς μου αρκετά γρήγορα μετά την ένταση του transition. H πρώτη ανηφόρα ήρθε (Witches’ Hill). Πολύ δύσκολη. Κλίση 14%. Προσπάθησα και συγκεντρώθηκα αρκετά να τα καταφέρω. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι βαριές αναπνοές όλων των συναθλητών μου γύρω μου. Όλοι ορθοπεταλιά. Ταχύτητα 5-6Km/h και cadence 26! Τα κατάφερα καλά. Και μετά επίπεδη για λίγο. Η δεύτερη δύσκολη ανηφόρα (The Beast) πιο σύντομη αλλά με ίδια κλίση ( 14%). Τα κατάφερα καλά, πάλι με ορθοπεταλιά. Μετά από τις δυσκολίες αυτές η διαδρομή σε ανταμοίβει με επίπεδες και καμιά φορά κατηφορικές διαδρομές. Δάση, λιβάδια πράσινα, ωραία χωριουδάκια, αγελάδες. Όλα τα στοιχεία που αποτελούν το αλπικό landscape. H άσφαλτος άριστης ποιότητας και η επιτήρηση στις διασταυρώσεις πλήρης. Τα ποδήλατα χρονομέτρου είχαν το πλεονέκτημα. Οι κανόνες αυστηροί και η επιτήρηση της ποδηλασίας του Ironman με μοτοσυκλέτες συνεχής. Υπήρχε σήμανση σε μικρά κατηφορικά διαστήματα που απαγόρευε την χρήση των aerobars για λόγους ασφαλείας, αλλιώς έπαιρνες ποινή. Ήμουν πολύ προσεκτικός και ποτέ δεν ανέπτυξα ταχύτητες που θα με έκαναν να νοιώθω ανασφαλής στο ποδήλατο μου. Στην ποδηλασία είχε αέρα αλλά με τα Zipp 1080 ένοιωθα ασφαλής. Ήμουν πολύ τακτικός με την διατροφή μου και κάθε 25 λεπτα περίπου έπαιρνα ένα gel με λίγες γουλιές νερό. Οι σφυγμοί μου μέσο όρο 143. Έτσι κι έτσι. Ήθελα πιο χαμηλούς. Ένα «μικρό λαθάκι» ήταν ότι δεν πρόσεξα το turning point της διαδρομής (2 laps) και ξαφνικά βρέθηκα λίγο πριν από το χαλί του Τ2 με μόνον 45 χλμ διαδρομής. Τρομοκρατήθηκα μήπως ακυρωθώ ή κάτι άλλο. Τελικά μου υπέδειξαν και διόρθωσα χωρίς ποινή. Ο γιός μου Άρης που με περίμενε στο turning point εντυπωσιάστηκε που αντί να κάνω «την πλατεία» και να επιστρέψω για το lap 2, έφυγα ίσια με ταχύτητα προς Τ2. “Μπαμπά, αντί να στρίψεις πέρασες, σφαίρα”. Κάτι που μας κάνει να γελάμε ακόμα.
Ο δεύτερος γύρος της ποδηλασίας μου πήρε 15 λεπτα περισσότερο από τον πρώτο αλλά όταν κατέβηκα τελικά στο Τ2 αισθανόμουν πολύ δυναμικά. Θεωρώ ότι τα πόδια μου ήταν σε αρκετή καλή φυσική κατάσταση στο τέλος της ποδηλασίας. Χρόνος συνολικά 3h45min. Χμμμ. Καλό «μου»! Σφυγμοί average 143.
How did l know!
Το T2 άριστο. Zoots, visor, Garmin, fuel belt, bars, όλα τα καλά και έφυγα. Προτιμώ να έχω μαζί μου και fuel belt. Καμιά φορά χρειάζομαι νερό και ενέργεια on the spot. Ο ημιμαραθώνιος εκτός από 2 χιλ (x2 laps) ανηφορικά στο ιστορικό τους κέντρο του Rapperswil είναι μία διαδρομή flat και αρκετά ευχάριστη. Δάσος, γρασίδι, λουλούδια, λίμνη, μεσαιωνικοί πύργοι συνθέτουν το περιβάλλοντα χώρο. Τα πρώτα 12 χλμ πήγαν καλά. Μετά άρχισα να αισθάνομαι αδύναμος. Πήρα διάφορα συμπληρώματα να δυναμώσω. Αναγκάστηκα να σταματήσω με προβλήματα στο στομάχι. Ίσως να ανακάτεψα isotonic με cola και το στομάχι μου πάθαινε κράμπες. Αδύνατο να φύγουν οι κράμπες ενώ έτρεχα. Έτρεχα πολύ σιγά. Κατάλαβα ότι αισθανόμουν να σταματήσω. Έτσι και έκανα. Στο aid station 3 κάθισα για περίπου 25 λεπτά με «στομαχόπονο». Τελικά πέρασε και σιγά σιγά απέκτησα pace που με οδήγησε στον τερματισμό. Έκανα χρόνο 2h30min με average σφυγμούς 140. O Άρης ήταν εκεί και με περίμενε. Ήξερε από το χρονόμετρο του ότι καθυστέρησα αρκετά. Υπολόγιζα το τρέξιμο να το κάνω με τις δυνάμεις μου που ξέρω από τις προπονήσεις μου γύρω στις 2h.
Το finishline του Ironman είναι πάντα συγκινητικό.
Περιμένουν όλοι, όλους! Τιμούν όλοι, όλους.
Ευχαριστώ πολύ την προπονήτρια μου. Thanks J.D. You’re so encouraging and such a good person.
Ευχαριστώ τον Duncan για τα χρήσιμα tips που εξελίχθηκαν σε πρακτικές συμβουλές κατά την διάρκεια του αγώνα και για την παρέα που μου κράτησε σε μερικά δύσκολα και πολύωρα bricks. Ευχαριστώ και τους φίλους μου τριαθλητές που ανέχθηκαν την παρέα μου.
Οι προπονήσεις μου σε πισίνα έγιναν στο Γουδί (πριν κλείσει) και στον Ηλυσσιακό. Η κολύμβηση χρονομέτρου και μεγάλων αποστάσεων στον Σχοινιά και στο Πόρτο Χέλι. Η ποδηλασία και το τρέξιμο εγιναν κυρίως στον Σχοινιά αλλά και στο Πόρτο Χέλι. Ευχαριστήθηκα κάθε χιλιόμετρο των μεγάλων αποστάσεων.
Συνεχίζω το ενδιαφέρον μου για το τρίαθλο. Tο IRONMAN και πάλι προσθέτει θαυμασμό και σεβασμό προς το τρίαθλο.
Λένε ότι ο ποιο σημαντικός αγώνας είναι ο επόμενος. Ο επόμενος στόχος μου είναι το CANCUN IRONMAN 70.3 QUINTANA ROO, MEXICO. Μόνον στόχος. Ο Θεός ας αποφασίσει!
God Bless Triathlon!
Eddy Αλεξίου
