Επιμέλεια: Ντενίζ Δημάκη
Βασισμένο στο άρθρο "Transition to retirement can bring emotional turmoil for elite athletes."
Πηγή: The Canadian Press /Lori Ewing
Η μετάβαση από τον πρωταθλητισμό στο κρέμασμα των παπουτσιών μπορεί να φέρει δυσάρεστα συναισθήματα.
Μετάφραση - Επιμέλεια: Ντενίζ Δημάκη
Ο τριαθλητής Simon Whitfield βρίσκει την απόλυτη ηρεμία και ισορροπία κάνοντας κουπί για ώρες στον κόλπο της Victoria’s oak Bay . Ο παγκόσμιος πρωταθλητής τριάθλου λέει << αυτός για μένα είναι ο παράδεισος, ο πραγματικός παράδεισος.>>
Ο 41 χρόνος ενώ έχει αποσυρθεί ήδη από το 2013, παλεύει να βρει ακόμα τις ισορροπίες του, τον ευατό του στην πραγματική ζωή, έξω απο τον πρωταθλητισμό. Έχοντας κερδίσει πραγματικά τα πάντα, χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, παγκόσμια πρωταθλήματα, αμέτρητα εθνικά πρωταθλήματα, η προσγείωση στην καθημερινότητα αποτέλεσε και αποτελεί το πιο δύσκολο εμπόδιο, όπως παραδέχεται και ο ίδιος. Με περίσσεια ειλικρίνια λέει
<< μου λείπουν οι 30ώρες εβδομαδιαίες προπονήσεις, είτε ποδηλατώντας, είτε ακολουθώντας πάνω , κάτω την μαύρη γραμμή με το κεφάλι κάτω σε μια πισίνα. Αναζητώ απεγνωσμένα αυτές τις μοναχικές στιγμές στην ζωή μου>> !
Σε μια άλλη συνέντευξη του είχε ομολογήσει: << Με ρώτησε η κόρη μου, γιατί σου λείπει το κολύμπι τόσο πολύ? Και της απάντησα γιατί βάζοντας το κεφάλι μου μέσα στο νερό, κανένας δεν μπορεί να μου μιλήσει και με κοίταξε λες και ήμουν από άλλο πλανήτη>> !
Παρόμοια συναισθήματα έχουν πάρα πολλοί αθλητές παγκοσμίου κλάσης , που όταν φθανει η ώρα της απόσυρσης τους δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της πραγματικής ζωής. Ενώ μέσα στην προπόνηση νιώθουν κυρίαρχοι, ξέρουν τι θα κάνουν, πως θα το κάνουν, έξω από αυτή είναι πραγματικά σαν ψάρια έξω από το νερό.
Ο Whitfield λίγους μήνες μετά χώρισε από την γυναίκα του Jennie και όπως ο ίδιος παραδέχτηκε
<< δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Όσο ήμουν πετυχημένος αθλητής ,πίστευα ότι έχω αντίστοιχα και μία ίδια πετυχημένη οικογενειακή ζωή. Αποδείχτηκε όμως ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως ήμουν τόσο λάθος. >>
Ταυτόχρονα βέβαια προσπάθησε να κάνει και κάποια πετυχημένα επαγγελματικά βήματα , χωρίς όμως να τα καταφέρει τόσο καλά.
Όπως αποδείχτηκε λοιπόν ενώ ο Whitfield στην προπόνηση ήταν σαν μαέστρος και μπορούσε να αείναι κορυφαίος σε αυτό που έκανε, όταν έπαψε να υπάρχει αυτό, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και να πάρει σωστές αποφάσεις για την ζωή του.
Συνειδητοποίησε λοιπόν μετά την τελευταία του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς ότι ενώ είπε : << α ωραία δεν χρειάζεται να ξαναξυπνήσω στις 06.30 το πρωί για να βγω για προπόνηση>> ότι ουσιαστικά αυτή η ρουτίνα ήταν το κλειδί που τα πήγαινε καλά και μόλις σταμάτησε αυτό, άρχισαν όλα να πηγαίνουν στραβά.
Επειδή ακριβώς ,πολλοί αθλητές διαφόρων αθλημάτων βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση, η Καναδική Ολυμπιακή και Παραολυμπιακή επιτροπή και το υπουργείο αθλητισμού του Καναδά αποφάσισαν να εισάγουν ένα πρόγραμμα υποβοήθησης αθλητών στην μετάβαση από την αγωνιστική στην μετα-αγωνιστική ζωή . Ανάπτυξαν ένα διαδυκτιακό πρόγραμμα ( Game Plan) που συνδέει αθλητές με επαγγελματικές ευκαιρίες και συνεργασίες, ώστε να έχουν ένα πλάνο και ένα σχέδιο πριν << σβήσουν τα φώτα από την σκηνή>>.
Ένας Καναδός προπονητής λέει: <<Προσπαθούμε να τους πούμε ότι η ιστορία και η ζωή δεν τελειώνει στο βάθρο >>.
Πολλοί παλιοί αθλητές παραδέχονται τώρα ότι χρειάζοταν βοήθεια, κάποιος να τους κατευθύνει και να τους υποδείξει τι μπορεί να κάνουν όταν τελειώνει μια << ρουτίνα>>, μια καριέρα που κρατάει πολλές φορές 20 και 30 χρόνια.
Υπήρξαν και περιπτώσεις αθλητών που μετά το πέρας της αθλητικής τους καριέρας οδηγήθηκαν στον αλκοολισμό ή και σε αυτοκτονία.
Μάλιστα τώρα πια αυτό το λεγόμενο << back -up plan>> ξεκινάει να χτίζεται από τς μικρές ηλικίες, όπως λέει το ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο στο σκι Diedra Don : << Οι αθλητές που θα αποσυρθούν από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο μην έχοντας κάποιο εναλλακτικό πλάνο, ήδη βρίσκονται πολύ πίσω στην ζωή τους >>
Όπως λέει η ίδια : << Ο υψηλού επιπέδου πρωταθλητισμός τελειώνει για τον οποιονδήποτε , όσα χρήματα και αν έχει κερδίσει, σε όποιο άθλημα και αν είναι και για όσα χρόνια και να το κάνει. Συνεπώς πρέπει να έχει σκεφτεί και για τα επόμενα 50 χρόνια τι θα κάνει. Ο Whitfield άρχισε δειλά, δειλά να κάνει κάποια σωστά επαγγελματικά βήματα επενδύωντας στην υγεία και στον αθλητισμό, παίζει ποδόσφαιρο και απολαμβάνει απλά και καθημερινά πράγματα. Σε πολλούς λείπει η αδρεναλίνη του αγώνα , η ανάγκη να πιέζουν το σώμα τους στα όρια του, να νιώθουν την έξαψη και την προσμονή να αγωνιστούν , αλλά μαθαίνουν να βρίσκουν την χαρά πια και την απόλαυση στην καθημερινότητα, στην οικογένεια, στην πραγματική ζωή!
Βέβαια όταν αναφερόμαστε σε τέτοιους κορυφαίους αθλητές που έχουν καταφέρει να κατακτήσουν μετάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες μόνο με σεβασμό μπορείς να αναφερθείς. Για να φτάσεις εκεί χρειάζεται πολύς μόχθος και τεράστια δύναμη ψυχής πρωτίστως και μετά έρχεται το ταλέντο. Για θυσίες ποτέ δεν αναφέρομαι διότι σε όλους μας είναι αυτό που μας ευχαριστεί!
Για να φτάσεις εκεί η ψυχή πρέπει να είναι πολύ δυνατή!
Με τιμά που αγωνιστήκαμε κάποιες φορές σε ίδιες διοργωνώσεις όπως οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου αλλά και σε κάποια παγκόσμια πρωταθλήματα.
Η δική μου άποψη, ο δικός μου δρόμος ως Ντενίζ!
Ευτυχώς είχα πάντα το back up στο μυαλό μου ! Ευτυχώς υπήρχαν και υπάρχουν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι που με συμβούλευαν και δεν με άφηναν να ξεχαστώ! Θυμάμαι στα 19 μου ακόμη πως με <<πιεζαν>> οι γονείς και ο Χρήστος για ολοκλήρωση των σπουδών μου και συνέχιση τους.
Παράλληλα με τον αθλητισμό δεν είπα ποτέ όχι σε νέες γνώσεις, σεμινάρια ( πρόσφατα μάλιστα μαζί με άλλους συναθλητές μου αποκτήσαμε πτυχίο προπονητή level 3 σε διεθνές σεμινάριο της ITU).
Φυσικά δεν άφησα σπουδές, ξένες γλώσσες και παράλληλα από τα 20 διεκδικούσα εργασία. Είμαι περήφανη που από τα 20 μου υπηρετώ στο Πυροσβεστικό Σώμα.
Πρώτη συμβουλή μου λοιπόν στα νέα παιδιά που κάνουν πρωταθλητισμό είναι να κάνουν παράλληλα πράγματα ποτέ μονόπλευρα. Ας μην ξεχναμε Στεφανίδη και Φιλλιπίδης ως Παγκόσμιοι πρωταθλητές σπουδάζουν παράλληλα και με μεταπτυχιακά.
Ποτέ ως αθλήτρια δεν ήμουν σε αντίθετους δρόμους...από την οικογένεια μου, μαζί σε όλα και όλοι , Αγώνες, προετοιμασίες, αλλά και μαθήματα, θεατρικά, δραστηρίοτητες παιδιών, μπάλα , στις πλατείες, διαβάσματα, κολύμπι στα ποτάμια τα καλοκαίρια, ξενύχτια για ασθένειες... Ο σύζυγος μου ο Χρήστος και τα παιδιά μου είναι πάντα στο επίκεντρο της ζωής μου !
Είχα την τύχη να γίνω μητέρα στα 27 μου καμάρωνα για αυτό και συνεχίζω να καμαρώνω! Η οικογένεια λοιπόν δεν μπορεί να είναι πιο πίσω από τον Αθλητισμό-Πρωταθλητισμό. Ίσως δεν θεώρησα ποτέ τον ευατό μου επαγγελματία αν και έκανα επαγγελματική προπόνηση με την στήριξη των δικών μου άνθρωπων.
Αθλητικά και όπως το βιώνω εγώ , ο αθλητής μπορεί να είναι πάντα αθλητής!
Όχι όμως ο ίδιος , με αυτό πρέπει να συμβιβαστούμε. Μπορούμε είτε να κάνουμε και κάτι άλλο όπως ο whitfield είτε να συνεχίσουμε με συμβατούς στόχους για την ηλικία μας και μάλιστα να το διασκεδάζουμε περισσότερο. Εγώ αγωνιζόμενη τώρα πια δεν έχω άγχος, απλά το διασκεδάζω να αγωνίζομαι.
Μου δίνει χαρά μάλιστα πολλές φορές να στέκομαι σε εκκινήσεις με κορίτσια 20 χρόνια νεότερες!
Για τελευταίο άφησα το κομμάτι μετάδοσης γνώσεων. Αποτελεί μεγάλο κίνητρο για μένα στην συνέχεια να μεταδώσω ότι γνώσεις απέκτησα σε νέα παιδιά. Συγκινούμαι να τα κοιτάζω έτοιμα να ρουφήξουν εμπειρίες , γνώσεις και να αγωνιστούν!
Στα παιδιά μας πρέπει να τους δώσουμε Γνώσεις και Αθλητισμό.
Ντενίζ Δημάκη
http://denizdimaki.gr/
