Σχόλια και προβληματισμοί από την Λουκία Λουκοπούλου

Tweet

Συνεχίζω να απορώ κάθε φορά μετά από έναν αγώνα στην Ελλάδα με τα αρνητικά σχόλια που γίνονται.  Και όχι γιατί γίνονται αρνητικά σχόλια, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται.

Παραθέτω κι εγώ λοιπόν τη δική μου ταπεινή άποψη, που όμως πέρα από το ότι είναι ασφαλώς προσωπική ενισχύεται πιστεύω από αρκετά μεγάλη πια εμπειρία σε αθλητικές εκδηλώσεις αγωνιστικού χαρακτήρα και μή, μικρού και μεγάλου μεγέθους, που απευθύνονται σε ερασιτέχνες ή επαγγελματίες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό – τόσο ως αγωνιζόμενη όσο και ως οργανώτρια (το 2004 εργάστηκα στην οργάνωση του Ολυμπιακού Τριάθλου στην Αθήνα).  Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν – απλά να θέσω κάποιους προβληματισμούς.

Το Σχινιάθλο ξεκίνησε από μια ιδιωτική πρωτοβουλία, από κάποιους ανθρώπους που προσωπικά δεν ξέρω πολύ καλά (δεν είμαι λοιπόν με το μέρος κανενός), που είχαν μια ιδέα και πολύ κέφι.  Μέσα στα χρόνια έδειξαν ότι έχουν σίγουρα κάποιες οργανωτικές ικανότητες (που βελτίωναν κάθε φορά), και ότι κυρίως συνεχίζουν να έχουν πολύ κέφι. 

Ας κοιτάξουμε αντικειμενικά λοιπόν αυτή την οργάνωση.  Θα αναφερθώ συγκεκριμένα στον τελευταίο αυτό αγώνα και σε συγκεκριμένα ερωτήματα (παράπονα) που βλέπω να εκφράζονται σε αυτόν και σε άλλους χώρους συζητήσεων.

Η προκήρυξη βγήκε από πέρσι κιόλας, μαζί και οι περισσότερες λεπτομέρειες και -το πιο σχετικό για την συζήτηση εδώ-  οι διαδρομές των σκελών του τρεξίματος και του ποδηλάτου.  Η ενημέρωση συνεχίστηκε ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στον Δεκέμβριο/Ιανουάριο.  Η προνοητική στάση των οργανωτών ήταν συνεχώς προφανής, ιδίως στο τελικό στάδιο όταν μας ζήτησαν να παραλάβουμε τα πακέτα μας μέσα στην εβδομάδα πριν τον αγώνα.

Ως αγωνιζόμενη λοιπόν, είχα κάθε ευκαιρία να προετοιμαστώ –από τεχνικής άποψης.  Εμφανίστηκα στο Σχινιά, με το νούμερο φορεμένο στην μπλούζα και το κράνος, με το νερό και το ισοτονικό μου, και έχοντας μελετήσει τις διαδρομές που θα έκανα. 

Ερώτημα:
Έκαναν ότι μπορούσαν οι διοργανωτές για να καλύψουν τις περισσότερες προϋποθέσεις για τον αγώνα;
Πιστεύω πως ναι.  Σίγουρα υπήρχαν πράγματα που επεζήτησαν και δεν κατάφεραν (π.χ., να εξοικειώσουν/εκπαιδεύσουν τους εθελοντές) και άλλα που ίσως δεν επεζήτησαν ή δεν κατάφεραν (π.χ., να κλείσει η κυκλοφορία σε όλους τους δρόμους).  Δεν μου τα είχαν όμως υποσχεθεί, κι έτσι ήρθα με ρεαλιστικές προσδοκίες.

Τι μπορούσα να κάνω εγώ για να καλύψω τις περισσότερες προϋποθέσεις για τον αγώνα;
(εκτός από την προπόνησή και την προετοιμασία του εξοπλισμού μου), μπορούσα να τοποθετήσω τους αριθμούς στο κράνος και τον ρουχισμό μου, να μελετήσω (ακόμη και να δοκιμάσω) τις διαδρομές μου, και να φτάσω έγκαιρα στον αγώνα χωρίς να έχω την απαίτηση να βρω εκεί όλα αυτά που ξέχασα εγώ η ίδια (π.χ. νερό, ισοτονικό, παραμάνες, κράνος). 

Αρχίζει ο αγώνας.  Η πρώτη διαδρομή του τρεξίματος ήταν απλούστατη.  Η σήμανση ήταν επαρκής, ειδικά έχοντας γενική εικόνα από το σχεδιάγραμμα που είχαμε την ευκαιρία να μελετήσουμε. 

Μπορούσε κανείς να μην ακολουθήσει τη προδιαγεγραμμένη διαδρομή;
Σαφώς.  Δάσος ήταν (κατά κάποιο τρόπο), κριτές δεν υπήρχαν παρά σε λιγοστά σημεία.  Θέλει κάποιος να κόψει δρόμο; Κακό της κεφαλής του.  Το νοήμα;  Ποτέ δεν θα το καταλάβει κανείς.  Αν αυτός είναι και έμπειρος αθλητής, ντροπή του, δίνει και κακό παράδειγμα συν τοις άλλοις – αν είναι κάποιος απλός χομπίστας, πάλι ντροπή του.

Μπορούσε κανείς να χαθεί κατά λάθος;
Υποθέτω πως ναι.  Σε προηγούμενο Σχίνιαθλο χάθηκα προς στιγμήν και παρέσυρα κι άλλους 2-3 δρομείς πίσω μου.  Έφταιγε η σήμανση;  Δυσκολεύομαι να το πιστέψω αφού εμείς αποτελέσαμε την εξαίρεση και όλοι οι υπόλοιποι ακολούθησαν σωστά την σήμανση (που εκ των υστέρων επιβεβαίωσα ήταν σωστά στη θέση της).

Η διαδρομή του ποδηλάτου ήταν, ας πούμε, πιο πολύπλοκη.  Έχοντας μελετήσει το σχεδιάγραμμα όμως, θα έπρεπε ο καθένας να ξέρει ότι γενικά η ροή ήταν με τη φορά του ρολογιού για τον μεγάλο κύκλο, και αντίθετα για τον μικρό κύκλο μέσα στο κωπηλατοδρόμιο. 

Και θα σας εκμυστηρευτώ κάτι.  Παρόλη την μελέτη και την εμπειρία μου, εγώ ή ίδια παρασύρθηκα και ξεκίνησα την διαδρομή... ανάποδα!  Δεν μπορώ με τίποτα να δικαιολογήσω στον ίδιο μου τον εαυτό τα 7 ολόκληρα λεπτά και περίπου 4 χιλιόμετρα με τα οποία επιβάρυνα τον συνολικό μου χρόνο. 
Αλλά...
Φταίει η οργάνωση που χάθηκα στην διαδρομή του ποδηλάτου;
Σαφώς και όχι.  Η διαδρομή απεικονιζόταν σωστά στο σχετικό σχεδιάγραμμα που όπως είπα είχα μελετήσει. 
Φταίνε οι ποδηλάτες μπροστά μου που έστριψαν δεξιά αντί για αριστερά;
Για τον δικό τους αγώνα, σαφώς.  Για το ότι τους ακολούθησα εγώ, σαφώς και όχι.  Την απόφαση την πήρα μόνη μου, παρόλο που ήξερα εκείνη την ώρα ότι ήταν λανθασμένη, θέλετε γιατί παρασύρθηκα από την αδρεναλίνη, από τον εθελοντή που επιβεβαίωνε με τα σήματα που μας έδινε την λανθασμένη μας στροφή, από το γκρουπάκι που δεν ήθελα να χάσω...
Φταίω εγώ που δεν σταμάτησα τους ποδηλάτες μπροστά μου;
Σαφώς και όχι.  Ο αγώνας είναι ατομικού χαρακτήρα, ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του και είναι αφεντικό του εαυτού του.

Στην μεγάλη απόσταση στην οποία αγωνιζόμουν ήξερα ότι έπρεπε να κάνω 4 πλήρεις γύρους.  Τους οποίους και μέτρησα μόνη μου.  Ένα φαινόμενο που έχω ξαναβρεί μπροστά μου σε αγώνες στην Ελλάδα (και ποτέ στο εξωτερικό) αφορά στην καταμέτρηση των γύρων.

Είναι ευθύνη της οργάνωσης (των εθελοντών και κριτών) να μετράει τους γύρους του κάθε αθλητή;
Σαφώς, εφόσον τα περάσματα καταγράφονται με το χέρι. 
Άρα είναι και ευθύνη της οργάνωσης να παρέχει real-time (ζωντανή) ενημέρωση σε κάθε αθλητή που περνώντας ρωτάει πόσους γύρους έχει ακόμη!
Σαφώς και όχι.  Τα περάσματα πολλές φορές δεν καταγράφονται ανά αθλητή, οπότε είναι αδύνατη η ζωντανή ενημέρωση ως το τέλος όλων των περασμάτων και τον συμψηφισμό, ενδεχομένως, των στοιχείων από διαφορετικούς κριτές. 
Επιπλέον, και θα σταθώ εδώ με ιδιαίτερη έμφαση : κάθε αθλητής και αθλήτρια έρχεται σε έναν αγώνα (ανεξαρτήτου διάθεσης (χομπιστικής, ερασιτεχνικής, επαγγελματικής) με ορισμένες ευθύνες.  Ο ποδοσφαιριστής μπαίνει στο γήπεδο και έχει την ευθύνη π.χ. να γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού, τα όρια του γηπέδου και τη σημασία των διαγραμμίσεων στο γρασίδι.  Ο διαθλητής μπαίνει στον αγώνα και έχει την ευθύνη π.χ. να φέρει τον απαιτούμενο εξοπλισμό, αλλά και να γνωρίζει τις διαδρομές, και να μετρά τους γύρους του.

Και δίνω έμφαση σε αυτό γιατί τα πιο πολλά παράπονα που ακούστηκαν για το Σχίνιαθλο αφορούν σε αυτό το σημείο το οποίο είναι, νομίζω ειρωνικά, και το πιο σημαντικό.  Το ευ αγωνίζεσθαι αφορά σε όλη την στάση του αθλητή προς το αγώνισμά και τον αγώνα του.  Και άρα περιλαμβάνει την σωστή προετοιμασία (βλ. μελέτη των διαδρομών) και την αυτοσυγκέντρωση στον αγώνα προκειμένου να έχει ανά πάσα στιγμή πλήρη επίγνωση τόσο των συνθηκών (βλ. αριθμό γύρων) όσο και το να έχει τα μάτια του ανοιχτά για τυχόν απρόβλεπτες καταστάσεις και να σκεφτεί γρήγορα πως θα τις αντιμετωπίσει (βλ., αλλαγή τακτικής από το γκρούπ, κράμπα).
Η άποψή μου αυτή που γενικά εκφράζω εδώ και καιρό είναι ότι τα παραπάνω αφορούν το ίδιο στους «σοβαρούς» αθλητές που συμμετείχαν, που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλά τις ευθύνες τους αλλά και να έχουν την εμπειρία και την ικανότητα να αντιμετωπίζουν γρήγορα αντιξοότητες και ελλείψεις – αλλά και στους λιγότερο «σοβαρούς» αθλητές που ήρθαν για να περάσουν καλά και που όμως έχουν τις ίδιες ευθύνες να παίξουν το ίδιο παιχνίδι με τους ίδιους κανόνες – προκειμένου να περάσουμε όλοι καλά χωρίς να διακινδυνεύεται η ασφάλεια κανενός (π.χ., το να κάνει κάποιος αθλητής που χάθηκε αναστροφή στην ποδηλατική διαδρομή σημαίνει ότι θέτει σε κίνδυνο άλλο, διερχόμενο ποδηλάτη).

Φέρνω και ξαναφέρνω στο μυαλό μου όλα αυτά που είδα, άκουσα, και αισθάνθηκα στο Σχινιά την περασμένη Κυριακή.  Και έχω κι εγώ παράπονα.  Αλλά, επιστρέφω στην αρχική μου δήλωση.  Δεν με ενοχλούν τα παράπονα – με ενοχλεί ο τρόπος που γίνονται.

Οι διοργανωτές δεν μας χρωστούν τίποτα.  Οργάνωσαν έναν αγώνα, μας κάλεσαν (ναι, μας ζήτησαν και 30 ευρώ), μας υποσχέθηκαν κάποια πράγματα που πιστεύω τήρησαν απόλυτα, κι εμείς είχαμε την επιλογή – να πάμε ή να μην πάμε.  Ο καθένας μας αποφάσισε για τον εαυτό του, χωρίς πιέσεις, και έφερε στον αγώνα τις προσδοκίες και τα κίνητρά του.  Στο τέλος της ημέρας, με το πλεονέκτημα της υστερογνωσίας («στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα») είδε και εξέφρασε εκατό πράγματα που θα είχε κάνει διαφορετικά. 

Εφόσον αναλογιστεί όμως (όπως προσπάθησα να κάνω παραπάνω) ότι ένα μεγάλο ποσοστό πραγμάτων περνούσαν καταρχήν και τελικά από το δικό του χέρι – τότε ίσως να συνειδητοποιήσει ότι αξίζει μεν να εκφράσει τις προτάσεις του για βελτίωση ελλείψεων από την πλευρά της διοργάνωσης για την επόμενη φορά (υπό μορφή προτάσεων), αλλά πρέπει κυρίως και να πάρει τις δικές του ευθύνες και να σκεφτεί πως θα βελτιώσει τις δικές του ελλείψεις την επόμενη φορά.  Έτσι ώστε το επόμενο χχχχαθλο (υπό οποιοδήποτε όνομα) να γίνει καλύτερο για χάρην όλων μας. Τέλος, ας δούμε και τα πράγματα πιο ψύχραιμα, ένας αγώνας για ευχαρίστηση ήταν και δεν κρινόταν κανενός η ζωή ή το επάγγελμα από αυτό (και το λέω ακόμη κι εγώ που, όπως ξέρουν οι περισσότεροι, παίρνω τους αγώνες σοβαρά, ίσως και σοβαρότερα από ότι πρέπει).  Δεν μας χρωστούσε κανείς ούτε μας υποσχέθηκε κάτι το τέλειο. 


Α, ναι, και πριν το ξεχάσω: μερικές προτάσεις.

1.    για τέτοιο μέγεθος αγώνα επιβάλλεται η απαγόρευση (από την αστυνομία) της κυκλοφορίες στις διαδρομές του αγώνα.
2.    χρήση walkie-talkies από ένα μικρό ποσοστό υπευθύνων (δεν κοστίζουν ακριβά, διευκολύνουν αφάνταστα τις συνεννοήσεις)
3.    απαγόρευση της στάθμευσης αυτοκινήτων στις εγκαταστάσεις του αγώνα – υπάρχει άπειρος χώρος δίπλα και απέναντι στο κωπηλατοδρόμιο.
4.    διασαφήνιση στις οδηγίες του αγώνα των ευθυνών του αθλητή (προετοιμασία εξοπλισμού + τοποθέτηση αριθμών, μελέτη διαδρομών, μέτρηση γύρων)