Ήταν λίγο μετά τις 4 το μεσημέρι και 261 γυναίκες ηλικίας από 18 εως και 74 ετών στριμώχτηκαν κάτω από την κίτρινη φουσκωτή αψίδα, κοντά στη γραμμή της εκκίνησης. Άλλες σιωπηλές και συγκεντρωμένες, άλλες σε πηγαδάκια συζητούσαν και γελούσαν νευρικά, άλλες έκαναν διατάσεις ή έψαχναν απεγνωσμένα για ένα οικείο πρόσωπο στο πλήθος που ήταν παραταγμένο δεξιά και αριστερά.
Ο αφέτης γέλασε και έδωσε εντολή να κάνουν όλες καμιά 30αριά βήματα πίσω, αφού μέσα στον ενθουσιασμό είχαν όλες μαζί σιγά-σιγά προχωρήσει και περάσει την γραμμή της εκκίνησης. Λίγα λεπτά αργότερα έδωσε την εκκίνηση. Και 261 ανυπόμονες γυναίκες είχαν επιτέλους την ευκαιρία να αναμετρηθούν στον αγώνα για τον οποίο οι περισσότερες σίγουρα είχαν επενδύσει σε προπόνηση επί σειρά μηνών.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου. Κατηγορία: Age Groups, 47 γυναίκες ηλικίας 35-39 ετών. Αυτός θα ήταν ο συναγωνισμός μου για τις επόμενες 2 περίπου ώρες. Είχα κάνει σωστό ζέσταμα (για μιά φορά κι εγώ!) και ήμουν έτοιμη για τα 10 χλμ τρεξίματος. Ξεκίνησα αποφασισμένη να μην «τα δώσω όλα» (σφάλμα που κάνω συνήθως). Επέλεξα έναν γερό, σταθερό ρυθμό και άφησα τις πολύ γρήγορες να απομακρυνθούν. Το τρέξιμο δεν είναι το δυνατό μου άθλημα και δεν περίμενα θαύματα τώρα. Αλλά η θερμοκρασία ήταν καλή (19 βαθμοί) με ελαφριά συννεφιά – πολύ καλές συνθήκες. Έτρεχα με ευκολία και με ανακούφιση ανακάλυψα ότι μπαίνοντας στον 3ο γύρο δεν είχα το άσχημο εκείνο συναίσθημα όπως άλλοτε, ότι είχα τρέξει τουλάχιστον 142,000 χλμ και ... δεν έφτανα. Ανέβασα λίγο το ρυθμό για τον 4ο γύρο. Είχα αγωνία γιατί η ζώνη αλλαγών ήταν τόσο μεγάλη που θα έπρεπε να διανύσω 500 περίπου μέτρα με το ποδήλατο στα χέρια πριν φτάσω στο mount line (επιβίβαση στο ποδήλατο).
Το τρέξιμο πάνω στο ανομοιογενές πλακόστρωτο τελικά απεδείχθη επίπονο, παρά το χαλί που το κάλυπτε. Συνταγή για κράμπες στα ήδη κουρασμένα πόδια, αλλά ένιωσα ανακούφιση όταν επιτέλους ανέβηκα στο ποδήλατο. Τώρα άρχιζε η φιέστα! 6 γύροι των 7 χλμ, επίπεδη διαδρομή, όλο ευθεία με 2 πλατείες στα σημεία αναστροφής και 1 μικρότερη πλατεία στο μέσο. Κατέβηκα χαμηλά στις αερόμπαρες και έβαλα μπρος. Κανένας περιορισμός τώρα – αυτό είναι το δυνατό μου κομμάτι. Άρχισα να μετράω τις γυναίκες που περνούσα. Σύντομα ήταν πολλές! Δούλεψα εντατικά για να κερδίσω κι άλλο χρόνο και μπήκα ξανά στη ζώνη αλλαγής.
Τρέξιμο πάλι. 2 γύροι, 5 χλμ. Είχα αρκετή ενέργεια ακόμη. Τώρα πια η καθεμία κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Η γραμμή του τερματισμού δεν είναι μακριά... Και περνώντας την λίγο αργότερα ένιωσα το γνώριμο πια παράξενο συναίσθημα ανακούφισης που τερμάτισα άλλον έναν αγώνα χωρίς τεχνικά ή σωματικά προβλήματα, και λύπης που άλλη μια περιπέτεια ήρθε στο τέλος της. Τα αποτελέσματα θετικότατα: 5η στην κατηγορία μου, 14η στο σύνολο των γυναικών – και το κερασάκι: 1η στο ποδηλατικό σκέλος στην κατηγορία μου. Ήμουν τώρα έτοιμη για μια τεράστια μερίδα σπιτικά ζυμαρικά όπως μόνο οι Ιταλοί ξέρουν να μαγειρεύουν!!!
Εδώ και μερικά χρόνια ταξιδεύω μία ή και δύο φορές το χρόνο στο εξωτερικό για αγώνες στην κατηγορία των Age Groups. Είναι μια ιδανική λύση για κάποιους από εμάς τους χομπίστες που (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα – τι σημασία έχει;!) παίρνουμε τους εαυτούς μας και την προπόνησή μας κάπως σοβαρά και επιδιώκουμε την αναμέτρηση με άλλους όμοιούς μας. Μας δίνει κίνητρο για τις πολλές ώρες προπόνησης! Ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα όπως αυτό στο Rimini μπορεί να προσελκύσει πάνω από 900 άντρες και γυναίκες - κάποιες χώρες έστειλαν αποστολές των 200 αθλητών. Ο συναγωνισμός είναι συχνά σκληρός. Η εμπειρία συναρπαστική. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
