Ονομάζομαι Ψαρέλης Γιάννης. Είμαι 39 χρονών και δουλεύω ως προιστάμενος μάρκετινγκ και πωλήσεων σε ιδιωτική εταιρεία (8- 18), έχοντας σπουδάσει Χημεία και έχοντας μεταπτυχιακά σε διοίκηση επιχειρήσεων/ οργανισμών και μάρκετινγκ. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις σε συνδυασμό με τις ακαδημαικές (4 συνεχόμενα μεταπτυχιακά σε 8 χρόνια) με έκαναν να παραμελήσω τα τελευταία χρόνια τους αγώνες κάτι το οποίο με στεναχωρούσε ιδιαίτερα.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι συστηματικά με το Τρίαθλο το 1991. Το 1992 έτρεξα τον πρώτο διεθνή αγώνα Τριάθλου στο εξωτερικό και το 1993 μαζί με τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο (δικαιωματικά νικητής του βραβείου Keep walking τoυ status) αποφασίσαμε να τρέξουμε το πρώτο Ironman στο Almere της Ολλανδίας. Εκανα 11:11 υποφέροντας στο ποδήλατο από το κρύο. Εκεί κατάλαβα ότι δεν άντεχα καθόλου το κρύο. Αντιθέτως έχω μία μάλλον όχι και τόσο συνηθισμένη ευχέρεια να αγωνίζομαι σε υψηλές θερμοκρασίες. Την επόμενη χρονιά πήγα μαζί με τον Βασίλη Κρομμύδα στο Λανζαρότε όπου έκανα 10:30 (κολύμβηση 53, ποδηλασία 5:50 και τρέξιμο 3:40). Από τότε δεν έτρεξα άλλο Ironman. Μέχρι και το 2000 ήμουν μέλος της εθνικής ομάδα στο Τρίαθλο. Εχω τρέξει περισσότερους από 100 αγώνες Τριάθλου και διάθλου και έχω διοργανώσει ή ήμουν συνδιοργανωτής σε περισσότερους από 50 αγώνες Τριάθλου.
Μετά από το Λανζαρότε η συμμετοχή μου σε αγώνες μεγάλης απόστασης περιορίστηκε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα μεγάλης απόστασης της ITU στην Σουηδία το 1998 (4-120-30), το half (2 – 80 -20) που διοργανώσαμε μόνοι μας στο Σχοινιά (2004- αξίζουν πολλά συγχαρητήρια κυρίως στον Αγγελο και τον Αλέξη) και στο half Ironman του Μονακό το 2005.
Φέτος αφού είχα πιάσει πάτο (στα τέλη Απριλίου πήγα να τρέξω 40 λεπτά σε μία ανηφορική διαδρομή στην Κρήτη και ένοιωθα τα πόδιανα σφίγγουν από το μισάωρο) από άποψη φυσικής κατάστασης και είχα πάρει 4-5 κιλά αποφάσισα να προπονηθώ συστηματικά και να δω εάν μπορώ να κάνω το αγωνιστικό “comeback”.Επέλεξα το Ironman 70.3 του Μονακό λόγω ημερομηνίας. Ξεκίνησα την 1η Μαίου κάνοντας αρχικά μόνο ποδήλατο, τα ΣΒΚ διπλές προπονήσεις (2 ώρες το πρωί και 2-3 ώρες το απόγευμα με τον Φίλιππο Ανδριανόπουλο). Σιγά σιγά για να μην τραυματιστώ πρόσθεσα λίγο τρέξιμο και από τα μέσα Ιουνίου ξεκίνησα να κολυμπάω τα ΣΒΚ στην θάλασσα. Στις εβδομάδες που είχα άδεια κατάφερα να κάνω αρκετή προπόνηση, π.χ. 90 χιλιόμετρα το πρωί ποδήλατο και το απόγευμα brick 120 χιλιόμετρα ποδήλατο και 30 λεπτά τρέξιμο. Στο Monaco, το οποίο το ελπίζω ότι απλά είναι πέρασμα, πήγα μόνο με συνεχόμενη αερόβια προπόνηση. Εκανα πολύ λίγη προπόνηση στο αναερόβιο κατώφλι και σχεδόν ελάχιστη πάνω από αυτό. Φυσικά για ακόμα φορά δεν ελάττωσα επαρκώς τις προπονητικές επιβαρύνσεις και έτσι μπήκα αρκετά κουρασμένος στην τελευταία εβδομάδα.
Τα μέρη ήταν γνωστά. Το 2005 ήμουν μόνος, με το ποδήλατο που είχε χαθεί στο Μοναχο να το παίρνω τα ξημερώματα της ημέρας του αγώνα. Τώρα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Υπήρχαν και άλλοι δύο Ελληνες ( ο Κωστής από την Ρόδο και ο Εντι με τα παιδιά του, φανατικοί φαν του Μακ Κόρμακ) με τους οποίους πέρασα πολύ ευχάριστα την παραμονή του αγώνα. Και στους δύο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια καθώς ο αγώνας είναι αρκετά δύσκολος, ίσως ο πιο δύσκολο στην συγκεκριμένη απόσταση, και δεν είναι ότι πιο εύκολο για rookies. Ο Κωστής, με τον οποίο έκανα πολύ παρέα, παρότι είχε δικαιολογημένα πολύ άγχος τα πήγε περίφημα και ελπίζω ότι πολύ σύντομα θα κάνει το ντεμπούτο στο Ironman.
Στην κολύμβηση για ακόμα μία φορά, όπως και το 2005, έπεσα πάνω στα ύφαλα (χτυπώντας το αριστερό γόνατο) προσπαθώντας να φύγω από αριστερά (δεξιόστροφο κολύμπι) και αντιλαμβανόμενος πολύ αργά ότι είχε «βουβό» κύμα. Στην συνέχεια έχασα τα «σουηδικού» τύπου γυαλάκια που είχα περασμένα στον αστράγαλο και στις παλάμες/ καρπούς δέχτηκα «χαρακιές» από τις τσούχτρες. Αρχικά σκέφτηκα να σταματήσω, στη συνέχεια συνέχισα αλλά δεν ήμουν καθόλου συγκεντρωμένος. Για τον χρόνο της κολύμβησης καλύτερα να μην γίνεται κουβέντα....Μόλις έπιασα γη άλλαξε η ψυχολογία. Στην ανηφόρα ξεκίνησα να περνάω αθλητές σαν να ήταν σταματημένοι. Δυστυχώς οι διοργανωτές είχαν κλείσει το ένα ρεύμα (μία λωρίδα) στην πρώτη ανηφόρα κάτι που έκανε δύσκολες τις προσπεράσεις, ιδίως εάν σκεφτεί κάποιος πως είναι τα πράγματα με 1200 αθλητές ύστερα από μόλις 1900 μέτρα κολύμβησης. Προσπαθώντας να προσπεράσω έκανα slalom φωνάζοντας Allez- Allez και βγαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα. Κριτής που με είδε μου έκανε παρατήρηση και βέβαια για να μην δεχτώ κάρτα δεν το έκανα ξανά όμως αυτό δυσκόλεψε τις προσπεράσεις μου. Στις κατηφόρες, καθώς δεν τις ήξερα ήμουν συγκρατημένος ενώ άλλοι αθλητές φαινόταν ότι ήταν πολύ εξοικιωμένοι με την διαδρομή. Βέβαια ανά 4-5 πέταλλα συναντούσες και έναν τυλιγμένο με το αλουμινόχαρτο....Στις κατηφόρες που περνούσα μέσα από τα χωριά λες και «έμπαιναν δίχως αύριο». Υποσχέθηκα ότι δεν θα ξαναπάω τόσο ερασιστεχνικά σε αγώνα. Οπου και να τρέξω θα ξέρω απ΄έξω την διαδρομή.
Η ένταση της συγκεκριμένης διαδρομής δεν μου επέτρεψε να φάω σχεδόν τίποτα και περιορίστηκα σε υγρά. Γυρνώντας στην ζώνη αλλαγών μελαγχόλησα καθώς θα ήθελα να ξανακάνω μία ακόμα στροφή από αυτή την πανέμορφη διαδρομή.
Στην προετοιμασία δεν είχα κάνει πολύ τρέξιμο και κυρίως δεν είχα κάνει εντάσεις, κάτι που είναι απαραίτητο για 70.3. Ομως δεν ένοιωθα ανασφάλειες καθώς γνωρίζω ότι μπορώ «να πιέσω όσο δεν πάει». Η διαδρομή του τρεξίματος αρκετά τεχνική με πολλές στροφές, μία δυνατή ανηφόρα και την γνωστή κατηφόρα από τους αγώνες Formula 1 (έξω από το ξενοδοχείο (πριν το περίφημο τούνελ)
Συνολικός χρόνος 5:30 (36 – 3:04 – 1:39 και αλλαγές στα 5 λεπτά). Την επόμενη φορά που θα ξανατρέξω την ίδια διαδρομή, αφού θα έχω κάνει προπόνηση και στα 3 αθλήματα και θα ξέρω πολύ καλά την διαδρομή ελπίζω θα κάνω κάτω από 5ώρες (30/2 – 2:45/ 50 – 1: 30 και αλλαγές στα 3 λεπτά).
Oι αγωνιστικοί στόχοι, δηλαδή το κίνητρο για να κάνουμε προπόνηση όντας εξαντλημένοι από την δουλειά, για τα επόμενα χρόνια είναι οι εξής:
Να συμμετέχω και να τερματίσω το Embrun.
Να κάνω σε μία flat διαδρομή κάτω από 10 ώρες (1:05 – 1:10, 5:10 – 5:20, 3:30- 3:40) και στον ίδιο αγώνα ο κολλητός ΑΧ να κάνει και εκείνος κάτω από 10 ώρες.
Nα κάνω στο Μονακό κάτω από 5 ώρες και κυρίως να είμαι στις πρώτες θέσεις στην κατηγορία μου γιατί έχω βαρεθεί να βλέπω δεκάδες Γάλλους και Γερμανούς.
Νοιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να κάνω ακόμα αθλητισμό και ελπίζω να καταφέρω να κάνω το αγωνιστικό come back και να τρέξω ορισμένους αγώνες που υπάρχουν στην φαντασία μου ως σημαντικές προκλήσεις. Νοιώθω επίσης πολύ τυχερός που μέσα από το Τρίαθλο γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, κάποιοι από τους οποίους είναι κολλητοί μου φίλοι μου, αδέλφια μου... (Τάκης, Αλέξης, Φίλιππος, Βασίλης, Φίλιππος, ....) Επίσης είμαι τυχερός που έχω δύο υπέροχους γονείς που με έβαλαν στον αθλητισμό και μία αδελφή που όσο κάνω αθλητισμό και κυρίως Τρίαθλο μου κανονίζει τα πάντα (ταξίδια, διατροφή, εξοπλισμό, ψυχολογία...).
Ευχαριστώ για την φιλοξενία στην ιστοσελίδα.
Με εκτίμηση
Γιάννης Ψαρέλης
