IRONMAN 70.3 MONACO - Race report από τον Κώστα Χατζηνικόλα

Tweet

Τα λίγα χρόνια που ασχολούμαι με το αγώνισμα του τριάθλου, πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου η σκέψη να τρέξω σε έναν αγώνα μεγαλύτερης απόστασης από την Ολυμπιακή. Λίγο η ιδέα για κάτι πιο δύσκολο, λίγο οι εξιστορήσεις του προπονητή και φίλου Γιάννη Μαστροσαββάκη, λίγο η παρόρμηση του γιατρού - Λάβδας Κώστας – και τελικά αποφάσισα φέτος να κάνω το μεγάλο - για μένα πάντα - βήμα και να δοκιμάσω ένα μισό Ironman.

Ο στόχος: Το Ironman 70.3 στο Monaco. Γιατί στο Monacο; Όχι για το κοσμοπολίτικο της υπόθεσης, αλλά το χειμώνα που μας πέρασε, η προπόνηση μου ήταν σαφώς ελλιπής. Από τη μία η πολύ δουλειά, και από την άλλη οι κοινωνικές υποχρεώσεις (παιδιά, σκυλιά κτλπ), η λανθασμένη εντύπωση ότι το spinning σε γυμναστήριο θα με βοηθούσε να διατηρήσω τη φυσική μου κατάσταση στο ποδήλατο και η έλλειψη πισίνας στη Ρόδο με έφεραν σχεδόν στο μηδέν. Χρειαζόμουν ένα ισχυρό κίνητρο ώστε να πετύχω την προσωπική βελτίωση που ήθελα, αλλά χρειαζόμουν και διαθέσιμο χρόνο για προπόνηση. Έτσι διάλεξα το Monaco, γιατί λόγω της εργασίας μου στο σχολείο, θα είχα αρκετό χρόνο για προπόνηση το καλοκαίρι (ο αγώνας ήταν 7 Σεπτεμβρίου δίνοντας μου το μέγιστο χρονικό περιθώριο).

Μαζί με το γιατρό δηλώσαμε συμμετοχή και το δικό μου πρόγραμμα προπόνησης ανέλαβε ο Μαστροσαββάκης. Ξεκίνησα περίπου τον Μάιο και οι πρώτες εβδομάδες ήταν σαφώς πολύ δύσκολες. Σιγά - σιγά τα πράγματα έστρωσαν και ένιωσα πάλι αρκετά δυνατός.

Το καλοκαίρι πέρασε, ο Σεπτέμβρης ήρθε, ο γιατρός είχε εν τω μεταξύ αποσύρει το ενδιαφέρον του για τον αγώνα και έτσι βρέθηκα μόνος μου στο Monaco. Ευτυχώς για μένα εκεί ήταν και ο Γιάννης ο Ψαρέλλης με τον οποίο βρεθήκαμε την προηγούμενη του αγώνα στο ironman village. Συζητήσαμε για τον αγώνα. Δοκιμάσαμε τα πρώτα 10 χιλιόμετρα της διαδρομής στο ποδήλατο για να πάρουμε μια ιδέα, (τα πρώτα 15 χιλιόμετρα ήταν ανηφορικά) και το βράδυ κολυμπήσαμε στην παραλία του αγώνα.

Το απόγευμα πριν τον αγώνα, συναντήσαμε και τον τρίτο Έλληνα που συμμετείχε στον αγώνα, τον Eddy Aleksiou, ο οποίος ταξίδεψε στο Monaco μαζί με την οικογένειά του.

Την ημέρα του αγώνα ξύπνησα λίγο πιο νωρίς από το ξυπνητήρι. Δεν ήταν το άγχος, αλλά η σειρήνα της πυροσβεστικής για μια μικρή φωτιά που είχε ανάψει καμιά εκατοσταριά μέτρα από το ξενοδοχείο μου.

Με τις τελευταίες ετοιμασίες, η ώρα πέρασε γρήγορα και στις 7 παρά τέταρτο βρεθήκαμε στο σημείο εκκίνησης. Αποφάσισα μην ξεκινήσω στο κέντρο του γκρουπ, αλλά λίγο αριστερά, ώστε να αποφύγω τον μεγάλο συνωστισμό. Βέβαια με αυτήν την επιλογή υπήρχε κίνδυνος να πέσω πάνω στα βράχια που υπήρχαν στα 150 μέτρα από την εκκίνηση. Η εκκίνηση δόθηκε σε ένα κλίμα πανηγυρικό. Ο κόσμος επευφημούσε, ο εκφωνητής επίσης, η μουσική δυνατή και οι παλμοί μου στους 115 από το άγχος. Πέφτοντας διαπίστωσα ότι αρκετοί πιο αργοί από μένα ήταν μπροστά μου και έτσι προσπέρασα μερικούς (και πέρασα πάνω από έναν) για να βρεθώ να τελειώνω τα 1900 μέτρα κολύμβησης στα 34 λεπτά, χρόνος που ήταν για μένα αναμενόμενος. Όπως διαπίστωσα όμως, η επιλογή μου να κολυμπήσω αριστερά σε μία δεξιόστροφη διαδρομή με έφερε να διανύσω αρκετά μέτρα παραπάνω (ήμουν συνεχώς στην εξωτερική) και ίσως να μπορούσα να είχα κάνει λίγο καλύτερο χρόνο. Βρήκα το ποδήλατο μου γρήγορα και ξεκίνησα την πρώτη ανηφόρα των 15 χιλιομέτρων (από τα 90 της διαδρομής). Την προηγούμενη του αγώνα είχα απομνημονεύσει τα σημεία που είχε ανηφόρα, ώστε έχοντας το κοντέρ γυρισμένο στον χιλιομετρητή να ξέρω πότε τελείωνε η κάθε ανηφόρα κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Μετά από μία μαγική διαδρομή με τρεις μεγάλες ανηφόρες, τις αντίστοιχες κατηφόρες και σχετικά λίγη ευθεία, έφθασα στο χώρο των αλλαγών για το τρέξιμο ολοκληρώνοντας το ποδήλατο σε 3 ώρες και 21 λεπτά, χρόνος που ήταν πάλι αναμενόμενος. Η μεγάλη κατηφόρα στο τέλος της διαδρομής ξεκούρασε κάπως τα πόδια μου και ξεκίνησα σχετικά άνετα τα 21.1 χιλιόμετρα του
ημι-μαραθωνίου. Ο στόχος μου ήταν πλέον ορατός. Να τερματίσω σε λιγότερο από 6 ώρες (έστω 5:59:59). Σταματούσα σχεδόν σε κάθε σταθμό ανεφοδιασμού, έριχνα πάνω μου πολύ νερό, έπινα σχεδόν μόνο κόκα-κόλα και έβαζα λίγο πάγο στα χέρια και τα πόδια. Και ενώ την διαδρομή του ποδηλάτου την είχα μελετήσει όσον αφορά τις ανηφόρες, στο τρέξιμο βρέθηκα σε μεγάλη έκπληξη όταν διαπίστωσα ότι έπρεπε να διανύσω μια ανηφόρα 400 μέτρων από την μαρίνα μέχρι το καζίνο (όπου ήταν και ο τερματισμός) 5 φορές συνολικά. Εκεί έριχνα πολύ τον ρυθμό μου και ζοριζόμουν αρκετά. Πάντα όμως τρέχοντας....

Ο τερματισμός έφθασε, ο Ψαρέλλης περίμενε εκεί αφού είχε τερματίσει 30 λεπτά νωρίτερα, και εγώ ένιωθα πλήρη ανακούφιση και λύτρωση παρά την κούραση. Όλη η προσπάθεια του καλοκαιριού είχε αίσιο τέλος, μου κρεμάσανε το μετάλλιο στο λαιμό, φόρεσα το μπλουζάκι που μου δώσανε και πηγαίνοντας στους πάγκους με τα φαγητά που υπήρχαν για τους αθλητές, προς στιγμήν σκέφτηκα να δοκιμάσω το άψητο γαλλικό κοτόπουλο... αλλά τελικά την έβγαλα με πατατάκια και κόκα-κόλα, όσο ο Ψαρέλλης περίμενε στην ουρά για μασάζ.

Συνολικά τερμάτισα σε 6 ώρες, 0 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα, χρόνος καλός για τις δικές μου δυνατότητες (Αποστολόπουλε πόσο είχες κάνει πριν 2 χρόνια;;;). Κατάταξη 515 σε σύνολο 925 που τερμάτισαν.

Πολύς κόσμος με πέρασε στο ποδήλατο αν και πέρασα και εγώ μερικούς. Λιγότεροι με προσπέρασαν στο τρέξιμο.

Συνολικά σε όλο τον αγώνα κατανάλωσα:

1.    στο ποδήλατο: περίπου 2 λίτρα υδατάνθρακες, ένα gel και 1,5 μπανάνα.
2.    στο τρέξιμο: άφθονη κόκα-κόλα και λιγότερο νερό.

Το Monaco είναι μια μικρή και υπέροχη πόλη, όσο πρόλαβα να δω την επομένη του αγώνα. Ευχαρίστως θα ξανάτρεχα στην συγκεκριμένη διαδρομή.

Θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου για την αγάπη τους και την συμπαράστασή τους (μαμά μην ανησυχείς, θα παντρευτώ κάποια στιγμή), τον προπονητή μου Γιάννη Μαστροσαββάκη για τον προπονητικό πρόγραμμα - στο οποίο λούφαρα λίγο - και τις πολύτιμες συμβουλές του. Επίσης τον Κώστα Λάβδα για το ποδήλατο που μου δάνεισε και τις συμβουλές του (καθώς είχε τρέξει εκεί πριν 2 χρόνια). Τον Γιάννη Ψαρέλλη για την βοήθεια την προηγούμενη του αγώνα και την ευχάριστη παρέα. Όλους του φίλους και γνωστούς για το ενδιαφέρον και τη ψυχολογική υποστήριξη.