Race report από τον Αλέξη Χριστοδούλου - Ironman France - Nice

Tweet

Πριν πω τις εντυπώσεις μου για τον αγώνα, πιστεύω πως θα ήταν καλό να αναφέρω τι προηγήθηκε, αφού θεωρώ πως σε έναν αγώνα Ironman έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον η προετοιμασία, παρά ο αγώνας.

Τον Σεπτέμβριο, μετά από 2 χρόνια πλήρους αποχής από προπόνηση και αγώνες, αποφάσισα πως ήθελα να ξαναρχίσω συστηματικά το τρίαθλο. Σκέφτηκα πως ο καλύτερος τρόπος θα ήταν ένα Ironman. Θα ήταν δύσκολο μετά από τόση απραξία να προπονηθώ τόσο πολύ, αλλά ήξερα πως από τη στιγμή που θα κάνω registration, δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής, και θα αναγκαστώ να προπονηθώ όσο και αν με πιέζουν οι υποχρεώσεις. Έτσι, μπήκα στο ίντερνετ να δω το καλεντάρι. Οι δύο αγώνες που είχα στο μυαλό μου, στην Αυστρία και τη Γερμανία είχαν ήδη κλείσει. Το Lanzarote ήταν ένας αγώνας που πάντα ήθελα να κάνω, αλλά όχι για αυτή τη χρονιά, χρειάζεται πολύ προετοιμασία. Ο επόμενος αγώνας που μου φάνηκε δελεαστικός, ήταν αυτός της Νίκαιας. Ήταν επίσης πολύ δύσκολος όσον αφορά την ποδηλασία, αλλά σκέφτηκα πως...τι στο καλό...ένα βουνό είναι, θα το ανέβω.

Το δεύτερο βήμα ήταν να βρω παρέα. Ενώ περίμενα ότι δύσκολα θα βρω άνθρωπο να έρθει Νίκαια, ο φίλος μου ο Μαυρίκιος μέσα σε μία εβδομάδα, χωρίς πολύ σκέψη, δήλωσε συμμετοχή, ενώ ακόμα πιο εύκολα ο Μάριος (Go-go Lakis) δήλωσε συμμετοχή. Άρχισα να απορώ, μήπως δεν τους εξήγησα καλά τι πηγαίναμε να κάνουμε. Στο Σχίνιαθλον του Σεπτεμβρίου, ο Νικολινάκος μέσα σε λίγα λεπτά σκέψης, μου είπε να τον δηλώσω και αυτόν. Και έτσι, έυκολα και απλά, γίναμε τέσσερις.

Η προετοιμασία ξεκίνησε όπως πάντα με πολύ ενθουσιασμό. Το προπονητικό πρόγραμμα ανέλαβε ο Βασίλης Κρομμύδας, με εντολή να κάνουμε ό,τι μπορούμε για ό,τι καλύτερο. Οι πρώτοι μήνες πήγαν πολύ καλά. Δυστυχώς όσο πέρναγε ο καιρός, κάνοντας όλες τις προπονήσεις μόνος εδώ στην Καλαμάτα, και με πίεση στον επαγγελματικό τομέα, άρχισαν οι λούφες.

Μία διαβολική αυτοπεποίθηση, με έπειθε συνεχώς ότι μπορώ να παραβλέπω διάφορες προπονήσεις, και ότι όλα θα πάνε καλά. Λες και το πρόγραμμα έγραφε να κάνω προπόνηση απλά για να μου τρώει χρόνο, λες και δεν ΕΠΡΕΠΕ να κάνω προπόνηση. Ωραία η λούφα, αλλά την πληρώνεις στο τέλος.

Και έτσι, με δύο προπονήσεις ποδηλασίας την εβδομάδα, με μόνο ένα 6ωρο ποδήλατο και μερικές 4ωρες προπονήσεις στα πόδια, αναχωρήσαμε για Γαλλία.

Πρώτα από όλα να πω ότι η παρέα που κάναμε ήταν φανταστική, δέσαμε πολύ μεταξύ μας και περάσαμε πολύ ευχάριστα, και δεν υπήρχε άγχος για τον αγώνα.

Ο Αγώνας

Έχοντας κακή εμπειρία από την Ελβετία, αυτή τη φορά κάθησα στην τέταρτη σειρά, μέσα στο γκρουπ που πήγαινε για χρόνο κάτω απώ 1:02. Θεώρησα ότι οι μπροστά θα πάνε αρκετά γρήγορα, οπότε θα βρω γρήγορα χώρο για να κολυμπήσω. Δεν είχα υπολογίσει όμως τους δίπλα. Σε 30 μέτρα, ένιωθα για άλλη μια φορά σαν σαρδέλα. Αυτό που ήξερα όμως τώρα είναι πως δεν έπρεπε να ανεβάσω σφυγμούς, και άρχισα να παλεύω όσο πιο ήρεμα μπορώ, και όταν εύρισκα μπροστά κενό, να κάνω σπριντ για να το πιάσω για να γλιτώσω το σπρώξιμο. Όντως, μετά από 6-7 λεπτά, σταμάτησαν οι καρπαζιές και τα πατήματα στους ώμους, και το μόνο που έμεινε ήταν σπρωξίματα και τραβήγματα στα πόδια από τους πίσω. Δυστυχώς, σε κάθε σημαδούρα το ξύλο ξεκίναγε πάλι, και οι σημαδούρες ήταν πολλές. Η δεύτερη στροφή ήταν πιο εύκολη, και εκεί μπορούσε κανείς να κολυμπήσει πλέον πιο στρωτά. Κουτσά στραβά, στη μία ώρα βγήκα από το νερό, που ήταν και ο στόχος μου.

Το ποδήλατο ξεκινούσε με 20 χιλιόμετρα επίπεδης διαδρομής. Στο 15ο χιλιόμετρο άρχισα να ακούω ελικόπτερο, και δύο μοτοσικλέτες με κάμερες να πλησιάζουν. Προς στιγμήν νόμισα ότι θα γίνω διάσημος για κάποιο λόγο που δεν ήξερα. Τελικά, ήταν ο Jalabert, ο οποίος με πέρασε σαν σταματημένο (έκανε χρόνο 4:45 στο ποδήλατο). Από την πρώτη ανηφόρα στο 20ο χιλιόμετρο ένιωσα αδυναμία, οπότε και κατάλαβα ότι η μέρα θα ήταν μεγάλη και δύσκολη. Μετά το 50ο χιλιόμετρο ξεκινούσε η ανηφόρα των 21 χιλιομέτρων. Κράτησα ένα χελωνίσιο ρυθμό, και δεν προλάβαινα να μετράω αυτούς που με περνούσαν. Κάπου εκεί με πέρασε ο Μάριος, ο οποίος δεν ξέχασε να με εμψυχώσει παορτύνοντάς με να ξεκινήσω κάποια στιγμή να κάνω ποδήλατο. Έχε χάρη που χρειαζόμουν τα παγούρια μου, αλλιώς θα του τα πέταγα στο κεφάλι.

Μετά το 75ο χιλιόμετρο, και έχοντας ξεπεράσει τις 3 ώρες ποδηλασίας, η σούρα είχε κάνει την εμφάνισή της.Τουλάχιστον στην Ελβετία είχε αργήσει. Προσπάθησα να τρώω και να πίνω όσο μπορώ, και να κρτάω τους σφυγμούς μου κοντά στο 50%, όπου - όπως λένε τα βιβλία - λειτουργείς σχεδόν αποκλειστικά με λίπος, και έτσι ίσως απέφευγα την υπογλυκαιμία.

Κάποια στιγμή με έφτασε και ο Άγγελος, με τον οποίο πήγα μαζί περίπου 10 χιλιόμετρα, και ο οποίος με παρότρυνε να πίνω πολύ Coca Cola. Πράγματι, σε κάθε σταθμό έπινα ένα παγούρι κοκα κόλα, και έτσι κατάφερνα να συνέρχομαι. Ευτυχώς ακολουθούσε κατηφόρα, όπου δεν έκαν καθόλου πετάλι, και ανέκτησα λίγο τις δυνάμεις μου.

Ο μαραθώνιος περίμενε, και δεν ήξερα πως γίνεται να τον βγάλω με αυτά τα χάλια. Θυμήθηκα τον Σπύρο στην Ελβετία που είχε περπατήσει όλον τον μαραθώνιο, και ετοιμαζόμουν για κάτι αντίστοιχο. Ξεκίνησα τον μαραθώνιο τρέχοντας με έναν ρυθμό κοντά στα 5:15 λεπτά το χιλιάρι, ενώ σε κάθε σταθμό σταμάταγα τελείως και έπινα και έτρωγα ότι έβρισκα. Δυστυχώς όμως το στομάχι είχε πάθει τραλαλά, και δεν μπορούσα να φάω και να πιω πολύ.

Το μαρτύριο ξεκίνησε μετά το 15ο χιλιόμετρο, σε συνδυασμό με την ζέστη που είχε φουντώσει. Περπάτημα και πολλές στάσεις. Η ζέστη μου τρύπαγε το κεφάλι, και η εγκατάλειψη πέρναγε συνεχώς από το μυαλό μου. Πλέον, σε κάθε σταθμό, βούταγα όλο το κεφάλι στα βαρέλια με το παγωμένο νερό που είχαν για να βρέχουν τα σφουγγάρια. Οι Γάλλοι γέλαγαν, αλλά εγώ έπαιρνα έξτρα δύναμη για να τερματίσω. Η γυναίκα μου ήταν συνεχώς δίπλα μου, και μπορώ να πω ότι με βοήθησε πάρα πολύ. Σε κάποιον σταθμό έκατσα και έφαγα μπισκότα και κέηκ, και κάτι φάνηκε να αλλάζει. Ίσως τελικά η στερεά τροφή να ήταν καλύτερη για την κατάστασή μου. Ξεκίνησα πάλι να τρέχω, αλλά μετά από 5 χιλιόμετρα, η σούρα επέστρεφε. Για να μην τα πολυλογώ, ξαναέτρεξα τα λίγα τελευταία χιλιόμετρα, προσπαθόντας να μην γράψει το χρονόμετρο πάνω από 13 ώρες.


Στον τερματισμό με περίμενε ο Χάϊμπ με την Νάνσυ, και φυσικά....ο Μάριος, φρέσκος και χαμογελαστός λες και είχε μόλις ξυπνήσει, μου άπλωναν τα χέρια και πανηγύριζαν.

Τέλος καλό, όλα καλά. Η γυναίκα μου με κηνυγούσε όλη τη χρονιά να μη λουφάρω, μου έλεγε συνεχώς “κανόνισε να κυλιέσαι πάλι στη Γαλλία και να σε μαζεύω”, αλλά τελικά δεν της έκανα το χατίρι, πάλι σούρωσα, και στην προσπάθειά της να με βοηθήσει, για άλλη μια φορά δεν βρισκόταν στον τερματισμό όταν τερμάτιζα. Βανέσσα, του χρόνου στη Φρανκφούρτη θα είμαι προπονημένος, να με δεις και εσύ μία φορά με τι ωραίο στυλ τερματίζω.

Ευχαριστώ πολύ τον Βασίλη Κρομμύδα που μου έστελνε ανελλιπώς το πρόγραμμα της προπόνησης μου, άσχετα αν εγώ έκανα ό,τι με φώτιζε ο Θεός.

Η Νίκαια ήταν πολύ ωραία, αλλά για προπονημένους. Όποιος νιώθει δυνατός, του τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Πολλά συγχαρητήρια στον Μάριο που μας εξέπληξε όλους με την ανθεκτικότητά του στην κούραση, στον Μαυρίκιο που πέρασε πάνω από χίλιους αθλητές αλλά δεν τελείωναν με τίποτα, στον Άγγελο που είχε λίγους μήνες για να προπονηθεί, και που όσο εμείς ξεκουραζόμασταν στη Νίκαια, αυτός πήγαινε εκδρομές με την οικογένεια του σε διπλανά χωριά και για μπάνιο στη θάλασσα στο καταμεσήμερο.

Πολλά ευχαριστω και στον Χαϊμπ και τη Νάνσυ, που ήταν παρόντες σε όλο τον αγώνα, με μία μεγάλη ελληνική σημαία, και φωνάζοντας συνέχεια “ΠΑΜΕ ΠΑΜΕ ΠΑΜΕ”. Ήρθαν για να παροτρύνον τον Μάριο, αλλά μας βοήθησαν όλους. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν φίλοι και να σε ενθαρρύνουν.